Gadjo Dilo @ Γυάλινο Μουσικό Θέατρο «Έλειψε μόνο ο χορός μας» : Φωτογραφίες & Ρεπορτάζ!

Gadjo Dilo @ Γυάλινο Μουσικό Θέατρο

«Έλειψε μόνο ο χορός μας»

Manouche είναι ο «εθνολογικός» προσδιορισμός των τσιγγάνων της Βόρειας Γαλλίας. Επειδή ο Django Reinhardt, που θεωρείται ο ιδρυτής του είδους gypsy swing, ήταν ένας από αυτούς, το είδος συναντάται και με τον όρο jazz manouche. Στην Ελλάδα το ρεμπέτικο και λαϊκό τραγούδι άνθισε την ίδια περίπου περίοδο (δεκαετίες 1930-1950). Κατά κάποιον τρόπο είναι είδη συναφή, αφού αποτέλεσαν μορφές έκφρασης για αντίστοιχα τμήματα της κοινωνικής διαστρωμάτωσης -μεσαίων και κατώτερων- κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου και μετά.

Οι Gadjo Dilo παρουσίασαν στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο το νέο τους άλμπουμ στο οποίο πραγματοποιείται με επιτυχία η σύντηξη των δύο ειδών. Οι διασκευές είναι πολύ ενδιαφέρουσες είτε παρουσιάζονται ορχηστρικά είτε τραγουδισμένες εκφραστικά από την Ηλιάνα Tσαπατσάρη. Οι Κώστας Μητρόπουλος (κιθάρα), Σωτήρης Πομόνης (κιθάρα), Νίκος tattoo (κοντραμπάσο), Σέργιος Χρυσοβιτσάνος (βιολί) και Γιώργος Τσιατσούλης (ακορντεόν) έχουν το συμπαγή ήχο της τυπικής gypsy swing μπάντας, δίνοντας αρκετό «χώρο» στη σολιστική έκφραση όλων των οργάνων. Η ισορροπία μεταξύ Jazz και Ρεμπέτικου φανερώνει την αγάπη και το σεβασμό του συγκροτήματος προς αμφότερα τα είδη. Αλλά το gypsy swing φίλτρο τους δεν εξαντλείται σε αυτή την κατεύθυνση. Στο ρεπερτόριό τους υπάρχουν και κομμάτια από Ευρώπη -κυρίως Γαλλία- και Αμερική της ίδιας εποχής. Η αίσθηση τελικά που αποκόμισε το κοινό ήταν αυτή του Μεσοπολεμικού Night Club, στην οποία βοήθησε και ο χώρος του Γυάλινου Μουσικού Θεάτρου με τη θερμή κόκκινη διακόσμηση, τα μικρά τραπέζια και το χαμηλό φως. Αν η διάταξη του χώρου ήταν διαφορετική, τότε σίγουρα οι περισσότεροι θα είχαν χορέψει στους swing ρυθμούς και τις γνώριμες μελωδίες.

Στην ταινία του Tony Gatlif «Gadjo Dilo» (1997), ο νεαρός Γάλλος Stéphane, αναζητώντας την κοπέλα στην οποία ανήκει η φωνή που άκουσε σε μια κασέτα, βρίσκεται σε έναν τσιγγάνικο καταυλισμό και ζει μαζί τους ανακαλύπτοντας πολλά περισσότερα από αυτά που έψαχνε. Μπορούμε, λοιπόν, να επιχειρήσουμε την αντιστοίχηση των Gadjo Dilo στο ρόλο αυτού του «Τρελού Ξένου», που, ψάχνοντας τον ήχο της jazz manouche, επαναπροσδιορίζουν την άλλη τους αγάπη, το ρεμπέτικο και λαϊκό τραγούδι.