Η Δίκη του Κ στο θέατρο Πόρτα
Ο Κάφκα είναι εδώ!
Είναι «καφκικές» οι εποχές που ζούμε. Έτσι λέει ο Θωμάς Μοσχόπουλος στο σκηνοθετικό του σημείωμα για την παράσταση η «Δίκη του Κ» στο θέατρο Πόρτα. Είναι δηλαδή κάπως σκοτεινές, ακαθόριστες και εν τέλει μπορεί να αποδειχθεί πως έχουν και πλάκα. Γιατί και το μαύρο χιούμορ είναι τελικά μια χοντρή πλάκα, σαν την ίδια τη ζωή. Κάπως έτσι, εμπνευσμένος από το famous μυθιστόρημα «Η Δίκη» του Κάφκα, που πρέπει οπωσδήποτε κανείς να πει πως το έχει διαβάσει, ακόμα κι αν δεν έχει ξεφυλλίσει ούτε τα περιεχόμενα, δημιούργησε ένα νέο θεατρικό έργο, ακαθόριστα, αλλά απόλυτα πολιτικό, φρέσκο με σκοπό και θέση.
Επίσης το σκηνοθέτησε. Σίγουρα με μεγάλη έμπνευση και κέφι. Έφτιαξε λοιπόν μια μαυρόασπρη σκηνική σύνθεση, σαν χορογραφία, σαν, επί της ουσίας, μεταμοντέρνα ματιά πάνω στην αρχαία τραγωδία ή σαν χοροθέατρο.
Μαζί του σε αυτό είχε δέκα ηθοποιούς ταγμένους και αφοσιωμένους στο όραμά του, που ίδρωναν και ξε – ίδρωναν προκειμένου να ικανοποιήσουν το κοπιαστικό και ενδιαφέρον σχέδιό του. Σκηνογράφο (Ευαγγελία Θεριανού) και ενδυματολόγο (Κλαιρ Μπρέισγουελ) εμπνευσμένες από την ιδέα του και αισθητικά ολοκληρωμένες και φωτίστρια (Σοφία Αλεξιάδου) επίσης δοσμένη σε μια λιτή, αλλά πολύ περίπλοκη φωτιστική ιδέα. Συν την κινησιολογία της Σοφίας Πάσχου που προσέθεσε στο τελικό αποτέλεσμα.
Ο Θωμάς Μοσχόπουλος επέλεξε να δώσει στην παράστασή του ρυθμό καταιγιστικό. Χωρίς σιωπές, χωρίς κενά. Αν ήταν πίνακας ζωγραφικής θα μπορούσες να τον κοιτάζεις επί ώρες προσπαθώντας να διαχωρίσεις όλες τις χρωματικές του γραμμές, που αυτός εγκλώβισε σκηνικά, αισθητικά και υποκριτικά μέσα σε δύο απόλυτα χρώματα. Το αποτέλεσμα, μέσα από δουλειά ασκητική, νιώθεις απροσδιόριστα να σε αφορά και να σε αγγίζει. Πλησιάζει το παράλογο, κλείνει το μάτι στο μπρεχτικό και σίγουρα σαρκάζει βαθιά μια συνθήκη, μέσα στην οποία έχουμε όλοι εγκλωβιστεί.
Σαφώς, ένα τέτοιο κείμενο, τόσο δύσκολο, με τέτοια ακρίβεια αποτυπωμένο και με τέτοια ρυθμολογία, είναι αδύνατον να παρακολουθηθεί απερίσπαστα. Έρχονται οι στιγμές που το μυαλό φεύγει και η προσοχή αποσπάται. Ίσως και αυτή η μονοτονία άσπρου – μαύρου να κουράζει και το μάτι, αλλά νιώθεις ότι δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς.
Με τα καλά της λοιπόν και τα κακά της η «Δίκη του Κ» φέρει μια δυνατή ταυτότητα. Θα έλεγα ότι είναι ένα δύσκολο, ανηφορικό ταξίδι που όταν το ολοκληρώσεις θα σου αφήσει κάτι από τη διαδρομή του. Απλά στο θέατρο δεν υπάρχει σελιδοδείκτης για να συνεχίσεις αύριο.
Απαγορεύεται αυστηρά η χρήση φωτογραφιών, video & κειμένων για αναδημοσίευση χωρίς την άδεια μας ή/και αναφορά του musicity.gr και του συντάκτη / φωτογράφου ως πηγή.
