Είναι ευλογία να μπορείς μέσα από τις εικόνες να δημιουργείς. Μια ιστορία μπορεί να γεννήσει λέξεις που την περιγράφουν, αλλά και μουσική, που θα μοιάζει με κλωστή που ενώνει δυο κόσμους και γεμίζει τα κενά εκείνα που καμία περιγραφή δεν μπορεί. Η μουσική και οι στίχοι γίνονται η άμμος αναμεσά στις πέτρες για να δημιουργηθεί μια ακρογιαλιά. Ο Αλέξανδρος Σιδηρόπουλος στη νέα του συνεργασία συνεχίζει να δημιουργεί τις ακροθαλασσιές που οι θεατές της τηλεοπτικής σειράς «Άγριες Μέλισσες» μπορούν να περπατούν και να ακούν τον ήχο των κυμάτων βλέποντας τις ζωές των πρωταγωνιστών. Πριν ακόμα κυκλοφορήσει το νέο τραγούδι «Ματιά κλειστά» σε στίχους και μουσική του ίδιου, έχει αγαπηθεί από το κοινό, που τώρα πλέον μπορεί να το απολαμβάνει και πέρα από τις ρομαντικές σκηνές της σειράς.
Κάθε νέο τραγούδι είναι μία γέννα. Πηγή έμπνευσης, συναισθημάτων, έκφρασης και επαφής. Η ομάδα του musicity.gr κάθε εβδομάδα επιλέγει και εμπνέεται από ένα τραγούδι για το οποίο γράφεται μία νέα ιστορία από την Αντιγόνη Κολοβέντζου. Διαβάστε την ακούγοντας το τραγούδι της εβδομάδας.
Έσχισε τα ρούχα του και με αυτά έφτιαξε τα πανιά για το νέο του ταξίδι. Κομμάτια από τον ξύλινο του πύργο, που μόλις είχε καταστρέψει, είχαν γίνει το νέο του σκαρί. Κλείνει τα μάτια, τεντώνει το ύφασμα, αναπνέει την αύρα της νέας θάλασσας. Τα κύματα παρασύρουν τις εικόνες αναμεσά από τα βλέφαρα και δίνουν την ορμή για να παρασύρουν το σκαρί στην απέραντη θάλασσα.
Εκείνη από την κορυφή του απέναντι λόφου τον παρατηρούσε. Στα χέρια της μια χούφτα από χώμα εκεινού του σώματος που μόλις είχε απαρνηθεί. Κλείνει τα μάτια και αφήνει από τα δάχτυλα να διαφύγει το χώμα, που μόλις έσκαψε για την νέα ρίζα. Αναπνέει τον άνεμο του νέου ουρανού. Τα σύννεφα παρασύρουν τις εικόνες αναμεσά από τα βλέφαρα και η βροχή που κουβαλούν κυλά στα μαγουλά της. Ποταμιά που παρασύρουν τις πέτρες στην απέραντη θάλασσα.
Ο χρόνος αναμεσά στο άνοιγμα και το κλείσιμο των βλεφάρων είναι άπειρος. Περνά μια ζωή αναμεσά. Η δική τους. Τόσο φτάνει να ξεχάσεις μα και να θυμηθείς.
Η αλμύρα στεγνώνει το στόμα, τα χείλη ξεραίνονται και οι όρκοι κρέμονται από αγκίστρι για την ελπίδα μιας νέας αρχής. Έμαθε να ισορροπεί στη σχεδία αναμεσά σε θαλάσσια τέρατα και συμπληγάδες.
Ο δρόμος μέχρι το νέο δέντρο, της ματώνει τα ποδιά, μνήμες που έρχονται και χτυπούν σαν τον άνεμο την καρδιά. Μνήμες που χαρακώνουν και από τις πληγές ποτίζουν τις ρίζες για τη νέα ελπίδα.
Σαν άλλοι Κύκλωπες που κάποιος «Κανένας» τους τύφλωσε, προσπαθούν να βρουν την παλιά συντροφιά, για να κατασπαράξουν ό,τι μπορεί εκείνη να τους δώσει. Και ο ήλιος συνεχίζει το ταξίδι από την θάλασσα, στο βουνό και πάλι γύρω.
Τόσος ο καιρός για ένα ακόμα άνοιγμα και κλείσιμο των ματιών. Τόσος για να μπορέσουν να δουν, ο καθένας χωριστά, τον νέο εαυτό του. Μια πορεία κυκλική στη σφαίρα για να συναντηθεί η πετρά με το κύμα. Ο δυνατός θα αναγνωρίσει το παλιό και θα ξεκινήσει μια νέα διαφορετική αρχή.
Κάθε βράδυ με μάτια κλειστά και χέρια δεμένα, μια προσευχή αντηχεί στον ουρανό με δυο φωνές. Λάθη παλιά σαν αρμυρίκια στην αμμουδιά αντιστέκονται . Όσα πονούν και όσα αλλάζουν, σπάνε την πετρά και μια νέα μορφή αναγεννάτε. Κάνεις δεν βλέπει όπως παλιά και η αυγή φέρνει την νέα ζωή.
Στίχοι:
Μάτια κλειστά
Παίρνουν ανάσα
Να ξεχάσουν
Ό,τι έχουν πει
Χείλη στεγνά
Κλείσαν πικρά
Πώς να ξεχάσουν
Ό,τι έχουν ζήσει
Μια φορά
Κάποιον καιρό
Τώρα χαμένο
Μες την λησμονιά
Καρδιά κρυφή
Όσο και αν θέλει
Πώς να ξεχάσει
Ό,τι δεν ξεχνάς
Μ’ ενα κύμα
Θα ρθω να σε δω
Και αν έχει θεριό στο δρόμο μου
Θα πετάξω
Πάντα ο ουρανός
Να’ ναι ανοιχτός
Και θα σε φτάσω
Μάτια στεγνά
Έχουν αλλάξει
Τούτο το κύμα
Δεν τα φτάνει πια
Όμως καμιά φορά
Μια σταγόνα
Σπάει και πέτρα
Σπάει και Κόκκαλα
Χείλη ξερά
Έχουν γευτεί
Πίκρα και αίμα
Δεν τα φτάνεις πια
Λάθη παλιά
Πιάσαν στεριά
Πάνω σε πέτρα
Βγάλαν ρίζα βαθιά
Μ’ενα κύμα
Θα ρθώ να σε δω
Και αν έχει θεριό στο δρόμο μου
Θα πετάξω
Πάντα ο ουρανός
Να’ ναι ανοιχτός
Και θα σε φτάσω
Μάτια Κλειστά
Έχουν αλλάξει
Όσο και αν θέλουν
Δεν σε βλέπουν
Όπως παλιά
