Ένα νέο τραγούδι καλωσορίζει τον δεύτερο μηνά του έτους. Η Αναστασία Μουτσάτσου, μας χαρίζει ένα ακόμα τραγούδι, από τον το νέο της δίσκο με τίτλο “Απ‘ το μέλλον κι απ’ το παρελθόν“. Ένα άλμπουμ με συνθέσεις πολλών και αξιόλογων συνθετών και στίχους της νέας και πολλά υποσχόμενης στιχουργού Ουρανίας Πατέλλη, μας υπενθυμίζει πως όταν η δημιουργία γίνεται στόχος εμπνευσμένων ανθρώπων ξεδιπλώνει τα συναισθήματα των ακροατών και μαγεύει τις σκέψεις. Η «Ροδιά» σε μουσική του Γιώργου Καζαντζή και ενορχήστρωση των Γιώργου Ανδρέου και Κώστα Μπουντούρη, παραδίδει στο χέρι σας μια καρδιά έτοιμη να θυσιαστεί. Απολαύστε το!
Κάθε νέο τραγούδι είναι μία γέννα. Πηγή έμπνευσης, συναισθημάτων, έκφρασης και επαφής. Η ομάδα του musicity.gr κάθε εβδομάδα επιλέγει και εμπνέεται από ένα τραγούδι για το οποίο γράφεται μία νέα ιστορία από την Αντιγόνη Κολοβέντζου. Διαβάστε την ακούγοντας το τραγούδι της εβδομάδας.
Το απόγευμα καθώς έκλεινε το παράθυρο τα ματιά της χάνονταν στον ουρανό. Τόσο αγριεμένος, με τόσο έντονο μαύρο. Πλησίασε και κάλυψε το στήθος της. Δέθηκε σαν ύφασμα γύρω από το κορμί. Κάτι θρηνούσε μέσα της χωρίς προειδοποίηση. Το σώμα της λύγισε, αγκάλιασε τη θλίψη και έμεινε σιωπηλή.
Στάθηκε εκεί μέχρι που το φεγγάρι ανέτειλε. Φώτιζε το πρόσωπο της. Χρώμα που χυνόταν στα μαγουλά της, να καλύψει το χαμόγελο που μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν χαραγμένο στο δέρμα. Είχε προσπαθήσει πολύ για αυτή την λεπτή γλυκιά πληγή. Μέρες χωρίς ανάσα και νύχτες χωρίς σκιές. Στα ματιά της έχουν πνιγεί όλα τα πεφταστέρια με ευχές, που δεν μπορέσαν ποτέ να πραγματοποιηθούν. Ήταν απόκτημα πόνου. Οι λέξεις έρρεαν από αυτήν κάποτε σαν αίμα με υποσχέσεις που είχε πιστέψει.
Σπόροι που πέρασαν την επιφάνεια και οι ρίζες πια έχουν αγγίξει την καρδιά. Περίμενε ένα χρόνο να ανθίσουν. Φρόντιζε να είναι πάντα γεμάτη ελπίδα και κάθε βραδύ μάτωνε τα χείλια της προσευχόμενη όσα είχε ακούσει, να γίνονταν πραγματικότητα. Τα δάκρυα της κρατούσαν τις ρίζες υγρές, μα ο ήλιος δεν μπορούσε να διαπεράσει εκείνο το μαύρο που είχε πια γίνει ένα με το δέρμα της.
Η νύχτα εγκλωβίστηκε στο στήθος της, μα το φεγγάρι δεν μπόρεσε ποτέ να φωτίσει αρκετά την καρδιά της, που πια είχαν φυλακίσει οι ρίζες. Οι χτύποι ολοένα και λιγοστεύαν. Τα μάτια στέρευαν από δάκρυα και τα χείλια της είχαν γίνει πια βράχια. Το δέντρο που κάποτε θέλησε να μεγαλώσει μέσα της, είχε πια χάσει την ευκαιρία του, πριν ακόμα τα πρώτα άνθη να γεμίσουν το λαιμό της.
Κι όμως κάποια στιγμή το είχε νιώσει. Στη μέση του χειμώνα, είχε κάποια στιγμή βρει τη δύναμη να ανθίσει. Ήταν σίγουρη για αυτό. Μα δεν είχε πια τη δύναμη να θυμηθεί ούτε λίγο από το χρώμα των μικρών λουλουδιών.
Το μόνο που μπορούσε με σιγουριά να σκεφτεί ήταν ο πόνος που ένιωσε όταν είχε χαράξει στο πρόσωπο εκείνο το λαμπερό χαμόγελο. Με την ιδιά δύναμη κατάφερε να σκίσει το μαύρο ύφασμα και να δημιουργήσει μια ίδια χαρακιά στο στήθος της. Με τα δυο της χέρια κράτησε την σχεδόν αδύναμη καρδιά της, έβγαλε με προσοχή τις ρίζες από πάνω της και τότε είδε το χρώμα όλων των ονείρων της να χύνεται.
Ήταν λίγο πριν την νέα αρχή , ήταν σα ρόδι σπασμένο στην είσοδο ενός νέου χρόνου. Το παράθυρο άνοιξε και ο δυνατός άνεμος παρέσυρε ότι παλιό είχε μείνει στην ποδιά της. Τον τρόπο τον ήξερε. Θα έκλεινε πάλι την πληγή, τώρα πια λίγο πιο αληθινή από την πρώτη.
Ακούμπησε τα χέρια της στο στήθος και με το φως του φεγγαριού, είδε και πάλι το κορμί της να είναι ζωντανό. Ένιωθε τους παλμούς της καρδιάς. Τα βράχια παραμέρισαν και ένα λαμπρό χαμόγελο κατάπιε το φεγγάρι εκείνης της νύχτας, ενώ απ΄ τα μάτια της ελευθερώνονταν όλα τα αστέρια για να στολίσουν τον καινούριο κύκλο του ταξιδιού.
Έμεινε ακίνητη μέχρι το πρωί. Ο ήλιος έψαχνε μέσα της να διαδεχτεί το φεγγάρι. Άνοιξε τα χέρια της και άφησε τις ακτίνες του να γεμίσουν το νέο της σώμα. Όλες οι πληγές είχαν πια κλείσει. Μόνο μια παρέμεινε για να της θυμίζει τον πόνο και το θάρρος της να ζήσει. Το χαμόγελο της.
Στίχοι:
Ένας ουρανός αγκάθι
Μαύρος αχινός
Το φεγγάρι δολοφόνος
Ανυπόμονος
Το κακό αν είναι να´ρθει
Με φιλί θα ´ρθεί
Θα αντέχεται ο πόνος
Όταν γλυκαθεί
Μην πληγώσεις τη ροδιά
Έχω καρδιά
Να ματώσει το μαχαίρι σου
Μην πληγώσεις τη ροδιά
Έχω καρδιά
Να τη σπάσεις με το χέρι σου
Τα μάτια σου τα δυο μελτέμι
Αυγουστιάτικο
Να ημερέψουν θά ´ταν κρίμα
Θα ´ταν άδικο
Με το χέρι σου να τρέμει
Ψάχνεις έγκλημα
Είμαι εγώ το τέλειο θύμα
Κι είναι θέλημα
