Hταν πέντε η ώρα, ένα ζεστό απόγευμα. Το ημερολόγιο έδειχνε 8 Αυγούστου 2017. Στη μονάδα εντατικής θεραπείας του Ευαγγελισμού, η Αργυρώ – Νικολέτα Τσάπρα άφησε την τελευταία της πνοή… όλοι κλάψαμε για την Αρλέτα που αγαπήσαμε.
Ενας χρόνος πέρασε κιόλας. Ενας χρόνος χωρίς την καλλιτέχνιδα που είχε ταυτιστεί στις καρδιές μας, με αυτήν την ιδιαίτερη χάρη και το πηγαίο, απαλό συναίσθημα.
Η Αρλέτα. Μεστή αλλά σε παλ αποχρώσεις. Κοφτερή σα λεπίδα αλλά σε χαμηλές συχνότητες. Επρεπε να ακούσεις προσεκτικά για να νιώσεις τον κόσμο της σε υψηλή ανάλυση.
Από τα χρόνια των μπουάτ και τα τραγούδια του Σπανού, του Χατζιδάκι του Θεοδωράκη και του Μαυρουδή, στα χρόνια των δίσκων με τον Λάκη Παπαδόπουλο και τις δικές της συνθέσεις, που έγραψαν κι αυτές τη δική τους μοναδική ιστορία, η τραγουδοποιός με τη βελούδινη φωνή και τις αφηγήσεις για απογεύματα με τσάι γιασεμιού, πέτυχε να τρυπώσει αθόρυβα από τις γρίλιες του μυαλού μας απευθείας στην ψυχή μας, με τραγούδια και εικόνες που διέγραψαν μια τροχιά δεκαετιών, ωριμάζοντας και μεγαλώνοντας μαζί της.
Μαζί της και με τα τραγούδια της εξελίχθηκε και μια ολόκληρη γενιά νέων καλλιτεχνών, στους οποίους άφησε ανεξίτηλο σημάδι, με την ιδιαίτερη αισθητική της.
Μέχρι την ύστατη στιγμή ήταν ενεργή, δημιουργική και «παρούσα». Το τελευταίο «δώρο» της ήταν 13 καινούρια τραγούδια σε μουσική Λάκη Παπαδόπουλου και στίχους Sunny Μπαλτζή. Ένα άλμπουμ, με τον τίτλο “Η γιαγιά μου μαγειρεύει όνειρα τηγανητά» που κυκλοφόρησε τελικά μετά το θάνατό της.
«Ποτέ στη ζωή μου δεν κατάφερα να κάνω γιορτές και πανηγύρια. Το πρώτο πάρτι που πήγα να κάνω όταν ήμουν μικρή, το οργάνωσα τόσο καλά, που έδωσα λάθος ημερομηνία στα παιδιά. Δεν είμαι τόσο σίγουρη αν βρεθεί κάποιος να κάνει μια γιορτή για τα 50 χρόνια μου στο τραγούδι. Εγώ πάντως αισθάνομαι καλά και ευχαριστώ τους ανθρώπους που με ανέχτηκαν γιατί τους έχω αποπάρει πολλές φορές. Ίσως παραπάνω από ό,τι θα έπρεπε».
«Δεν με νοιάζει πώς θα με θυμάται το κοινό, δεν ξέρω αν θα με θυμάται, δεν με αφορά, δεν με απασχολεί. Να με θυμάται με ευχαρίστηση μόνο, τίποτα άλλο.»
(από συνέντευξή της στο in.gr)
Ετσι τη θυμόμαστε, με μερικές λέξεις, σήμερα και αργότερα τον Σεπτέμβριο, με μια βραδιά που στήνεται εδώ και κάποιον καιρό, με αγάπη και σεβασμό, και μέρος των εσόδων της οποίας θα διατεθεί σε κοινωφελή ιδρύματα, σύμφωνα με τις επιθυμίες των συγγενών και οικείων της Αρλέτας.
Στη «γιορτή» αυτή στη σκιά της Ακρόπολης συμμετέχουν καλλιτέχνες της γενιάς της που πορεύθηκαν παράλληλα ή και δημιουργικά δίπλα της, οικείοι άνθρωποί της και φίλοι, αλλά και κάποιοι καλλιτέχνες νεότεροι, που την αναφέρουν ως πηγή ουσιαστικής έμπνευσης. Την Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου, τραγουδάμε στο Ηρώδειο
“ΑΚΟΜΑ ΚΙ ΑΝ ΦΥΓΕΙΣ…”
«Και δε θα μας λείπεις, γιατί θα’ ναι η ψυχή σου
το τραγούδι της ερήμου, που θα μας ακολουθεί»
Περισσότερες πληροφορίες για την συναυλία – αφιέρωμα της Αρλέτας στο Ηρώδειο εδώ…
