Οι συναντήσεις δεν είναι ποτέ τυχαίες. Διαγραμμένες τροχιές, που πάνω τους ξετυλίγονται τα βήματα των ανθρώπων. Από μακρινά ταξίδια κάποιοι ή από σύντομες ακόμα διαδρομές, αστέρια συναντιόνται και ένωση του φωτός τους ακουμπά την ψυχή. Το νέο τραγούδι του Νίκου Ξυδάκη είναι μια τέτοια συνάντηση. Η λάμψη από την πορεία του στη μουσική σκηνή είναι χαραγμένη στον χάρτη. Ένας καλλιτέχνης που γνωρίζει να μετατρέπει το εκλεπτυσμένο σε απλό για να γίνεται μαζικά κατανοητό χωρίς να χάνει την αίγλη του. Η Βερόνικα Δαβάκη, μια πολλά υποσχόμενη μουσική παρουσία με προσεγμένες αρχικές επιλογές και ερμηνείες, ενώνει την μουσική του ξεχωριστού συνθέτη με τους ευρηματικούς στίχους της νέας σίγουρου Μαρίτας Αλημίση και κάπου εκεί αποκαλύπτεται η μαγεία που εγκλωβίζεται «Στα μικρά μας μυστικά». Ένα γλυκό τραγούδι που κυλά στα συναισθήματα , όπως το νερό της θάλασσας στο πρόσωπο του αναδυόμενου κολυμβητή, με λέξεις που αποκαλύπτουν τις γλυκόπικρες στιγμές όλων εκείνων των μυστικών ο καθένας κρατά στην καρδιά του.
Τίτλος: Στα μικρά μας μυστικά
Ερμηνεία: Βερόνικα Δαβάκη
Μουσική: Νίκος Ξυδάκης
Στίχοι: Μαρίτα Αλημίση
Κάθε νέο τραγούδι είναι μία γέννα. Πηγή έμπνευσης, συναισθημάτων, έκφρασης και επαφής. Η ομάδα του musicity.gr κάθε εβδομάδα επιλέγει και εμπνέεται από ένα τραγούδι για το οποίο γράφεται μία νέα ιστορία από την Αντιγόνη Κολοβέντζου. Διαβάστε την ακούγοντας το τραγούδι της εβδομάδας.
Φορούσε πάντα μαύρα, περπατούσε κουρασμένα και τα λόγια του ήταν λίγα. Οι παρέες γνωστές και παλιές, κανένας νέος φίλος, καμία νέα παρουσία. Τα στέκια σταθερά και πάντα με λιγοστούς θαμώνες.
Οι μέρες έμοιαζαν ίδιες, επαναλαμβανόμενες μια ολόκληρη ζωή. Δεν ζητούσε αλλαγές, τον τρομάζαν. Ήθελε σταθερά βήματα κάτω από τα βαριά του άρβυλα. Μέχρι τη μέρα που είδε το κόκκινο της πουκάμισο. Άρχισε να ξηλώνεται. Η κλωστή, του έδειχνε τον δρόμο της επιστροφής προς το φως. Όσο εκείνος την κρατούσε τόσο εκείνη αποκάλυπτε της ένταση της. Τα μάτια της πετούσαν φωτιές που έκαιγαν το μαύρο του τοπίο, καθώς οι στάχτες χάνονταν κάτω από τα αποτυπώματα των παπουτσιών του.
Προχωρούσαν πλάι, όταν πια στάθηκε μπροστά του χωρίς τίποτα να προστατεύει το κορμί της. Η γύμνια της δεν ήταν πρόστυχη. Είχε κάτι το ιερό που εκείνος για πρώτη φορά στη ζωή του αποφάσισε να πιστέψει. Εκείνη έλαμπε στο σκοτάδι και στο στήθος είχε ακόμα ένα κουβάρι με κόκκινη κλωστή. Τα βράδια του άλλαξαν, δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Η κόκκινη εκείνη μάζα εμφανιζόταν στο ταβάνι που για χρόνια χάζευε και του έδινε σημείο αναφοράς. Περπατούσε ανάποδα γύρω από την κόκκινη μπάλα, ανάλαφρος, τίποτα πια δεν τον κρατούσε στο οχύρωμα που χρόνια έσκαβε για να προστατευτεί.
Περπάτησε μαζί της σε θάλασσες και βουνά και είδε την κόκκινη κλωστή να τους δένει σ’ ένα και μόνο σώμα. Δεν αρνήθηκε τίποτα από όσα του έδωσε και για πρώτη φορά έδωσε χωρίς να ζητά. Μέχρι που ένα βράδυ, η κλωστή άγγιξε το δικό του στήθος. Άρχισε σιγά σιγά να διαπερνά το δέρμα του και να ζητά να δεθεί λίγο πιο βαθιά.
Ο πόνος και η χαρά ήταν μεγάλος. Ο φόβοςμεγαλύτερος. Τα δάκρυα του πλημμύρισαν το δωμάτιο. Τα δάχτυλα του αδέξια δεν κατάφεραν να φτιάξουν το κόμπο που χρειαζόταν και η κλωστή χάθηκε στο νερό. Βυθίστηκε στο μαύρο του πυθμένα και μαζί της εκείνη.
Κάποια βράδια ακόμα και τώρα, την αναζητά ανάμεσα στα κόκκινα φανάρια του δρόμου. Όλα μοιάζουν να τον σταματούν, τη στιγμή που εκείνος αποφάσισε να φύγει μακριά. Ήταν που ήθελε να μαζέψει την κλωστή από το πουκάμισο, για να την κρατήσει δική του. Του έμεινε μόνο εκείνο το σημάδι από το κάψιμο καθώς την τραβούσε. Μια χαρακιά βαθιά που τον πονά κάθε φορά που σφίγγει την γροθιά του, νομίζοντας πως μάζεψε τη δύναμη για να προχωρήσει. Σε αυτό, το μικρό σημάδι έχει για πάντα κρυφτεί η μορφή της… σα μυστικό.
Στίχοι:
Στα ψηλά
Στα κρυφά
Στα μικρά μας μυστικά
Φόρεσα μια κορφή
με λιωμένα τα φτερά
με λιωμένα τα φτερά
Κρύφτηκα
Κι έφτασα
Πιο κοντά
Πιο κοντά
Κι ήρθε πάλι
η σιωπή ζευγάρι
με το νιο φεγγάρι
Δυο πανσέληνα πουλιά
Μέτρησαν φιλιά
Πέταξαν μακριά
