Έχεις σκεφτεί πόσοι μπορεί να είναι οι τρόποι επικοινωνίας μας; Πράγματα απλά, κινήσεις ή ακόμα και στίχοι που ξεκίνησαν όχι για τραγούδι, αλλά απλά για να εκφράσουν μικρές μυστικές σκέψεις. Και ξαφνικά οι τελευταίες να μοιάζουν τόσο κοινές με όσων η ακοή αντέχει να αντιμετωπίσει. Όλοι έχουμε ένα κώδικα επικοινωνίας τόσο προσωπικό που σχεδόν ακροβατεί με τον κοινό. Η τραγουδοποιός Δήμητρα Μαστορίδου, υποδέχεται την νέα χρονιά, με ένα ολοκαίνουριο τραγούδι. Επικοινωνεί την αλήθεια της και μας καλεί να βρούμε τη δική μας μέσα από ένα βαλς, με στίχους που δεν ήθελαν να είναι τραγούδι, αλλά που τελικά γραπώθηκαν από τις νότες και τώρα χορεύουν. Ακολούθησε το κόκκινο μίτο της μέσα από το video clip της Χρυσάνθης Σιέμπου και που ξέρεις… μπορεί να βρεις την διέξοδο από τον λαβύρινθο που ζεις εδώ και χρόνια.
Κάθε νέο τραγούδι είναι μία γέννα. Πηγή έμπνευσης, συναισθημάτων, έκφρασης και επαφής. Η ομάδα του musicity.gr κάθε εβδομάδα επιλέγει και εμπνέεται από ένα τραγούδι για το οποίο γράφεται μία νέα ιστορία από την Αντιγόνη Κολοβέντζου. Διαβάστε την ακούγοντας το τραγούδι της εβδομάδας.
Στέκεται ακόμα στο ίδιο σημείο, με τα παράθυρα ανοιχτά. Η βροχή έξω δυνατή. Ένας ωκεανός περνά από τον δρόμο, τα αυτοκίνητα έγιναν βάρκες και τα πεζοδρόμια χάθηκαν μαζί με τους πεζούς. Μια σκιά την τραβά από το χέρι. Την παρασύρει στο νερό. Χάνεται. Παλεύει να βρει την επιφάνεια, μα κάθε της κίνηση, την πάει πιο βαθιά. Στην γωνία μια φίλη την αναζητά, της φωνάζει να βγει στα ρηχά. Μα την χάνει.
Οι μέρες περνούν και εκείνη βυθίζεται ακόμα πιο πολύ. Έμαθε να κρατά την ανάσα της και τώρα πια κολυμπά στο βυθό του χρόνου. Η γη σταμάτησε να γυρνά και μαζί της οι δείκτες του ρολογιού. Όσοι έμειναν στην επιφάνεια στέκονται ακίνητοι.
Πέρασαν μήνες που κανείς δεν μέτρησε. Τα νερά ηρέμησαν και τα σπίτια έγιναν νησιά.
Πόση ησυχία έχει ο βυθός; Ακούει την ανάσα της. Τα φύκια έγιναν κλωστές. Μπερδεύεται ανάμεσα τους και μπλέκεται στο παρελθόν. Κυνηγά σα θηρευτής όσα τέρατα την κράτησαν στο μαύρο. Ήθελε να σκοτώσει τη νύχτα. Ζητούσε να ξυπνήσει.
Τα πνευμόνια της πια δεν είχαν οξυγόνο. Ένιωθε πως πεθαίνει. Δεν θα άφηνε να συμβεί αυτό. Έσπρωξε τα δάχτυλά της μέσα στο στήθος της και το έσκισε. Ένα λαμπερό φως ανάβλυζε. Την τύφλωνε. Χάθηκε ολόκληρη σε αυτό. Ανάμεσα από τις αχτίδες είδε το είδωλο της. Πλησίασε. Άκουσε τις σκέψεις της. Την αλήθεια που πούλησε για παλιές αγκαλιές.
Εκείνο απλώνει το χέρι, την κρατά δυνατά και σε λίγα λεπτά το νερό γίνεται και αυτό φως. Τα φθαρμένα από ψέματα ρούχα της στεγνώνουν στον ήλιο και λιώνουν. Το δέρμα της, απαλό ντύνει το νέο της κορμί. Και μια αχτίδα σχίζει τα χείλια της, που με δύναμη είχε κλείσει να μην πνιγεί από την αλήθεια που κρατούσε κρυφή. Τα δόντια της διαλύουν λαίμαργα κομμάτια φωτός.
Χρειάζεται δύναμη να βγεις απ΄ το σκοτάδι. Κάποτε δέχτηκε να περπατήσει σε αυτό, τώρα όμως αρνείται.
Μια βαθιά ανάσα την επαναφέρει. Έχει περάσει η μπόρα. Ένας χρόνος μετά. Το πρόσωπο της καθρεφτίζεται στο τζαμί του παραθύρου. Τα μάτια της πλανήτες που ευθυγραμμίστηκαν στην έλξη των ονείρων, που καιρό δεν ήθελε να δει. Τώρα πια δεν χρειάζεται να κοιμηθεί για να τα συναντήσει. Μένει μόνο να ανοίξει την κουρτίνα και να περπατήσει μέσα σε αυτά.
Φως και νερό ξεπλένουν την ουτοπία. Δεν υπάρχει κανένα σχοινί πια να την κρατά δεμένη σε αυτή. Όλα έγιναν λάμψη. Ήταν μέσα στην ροή του αίματος της που κάποτε θέλησε να παγώσει. Τώρα έγινε φωτιά η αγάπη μέσα της. Τα πάντα γύρω παίρνουν χρώμα από τα μάτια της.
Δεν αντιστάθηκε στο θάνατο γιατί ήξερε πως η πραγματική της μορφή θα ζούσε. Μια κίνηση μόνο έφτανε να αντέξει να δει. Και κάπου εκεί, η γη ξαναβρίσκει την τροχιά της. Και εκείνη ταξιδεύει ανάποδα στον ουρανό. Σ’ ένα απόμακρο πηγάδι κάποιος σκύβει και την φωνάζει. Δεν έχει λόγο να απαντήσει, οι λέξεις του δεν φτάνουν το ύψος της. Χτυπά δυνατά τα χέρια της. Οι φλέβες της αναβλύζουν κόκκινη μελάνη. Μέχρι την δύση όλος ο ουρανός θα γεμίσει από εκείνη. Μόνο όσοι αντέχουν θα μπορούν να την δουν να πετά. Κάποιοι θα καούν μέχρι την επόμενη αυγή.
Στίχοι:
Πώς, γιατί, προς τι και ποιος
Ζητάει να μάθει ακριβώς
Αυτός ο εαυτός πάντα απαιτητικός
Μέχρι το τέλος
Ξεχνά και ξανά αναποδογυρνά
Το μίτο μπερδεύει
Στενά και δρόμους με φόβους, σκιές πολεμά
Πάντοτε
Είναι στιγμές που η αλήθεια ποντάρει στο χθες και χάνει
Μνήμες θολές περιμένουν να βρεις το κλειδί
Επιστολές γραμμένες με μια κόκκινη μελάνη
Κρύβονται, λες, σε κόκκινο χαρτί
Ποια λεπτή, σπασμένη κλωστή μάς ένωνε με όλα εκεί
Εκείνα, τα τόσα, τα σημαντικά -χαμένα στο χρόνο παιδιά-
Μικρά στιγμιότυπα ποιος σας άρπαξε ωκεανός
Κι από το βυθό του αναδύονται αυτές
Οι στιγμές που η αλήθεια ποντάρει στο χθες και χάνει
Μνήμες θολές περιμένουν να βρεις το κλειδί
Επιστολές γραμμένες με μια κόκκινη μελάνη
Κρύβονται, λες, σε κόκκινο χαρτί
Ποιος αντέχει να καθρεφτιστεί
Χωρίς εντελώς να χαθεί
Σκυφτός στο πηγάδι του χρόνου να δει
Το είδωλό του
