Δεν έχει νόημα να μιλάς με περιττά για έναν άνθρωπο που ήξερε τόσο καλά ποιο είναι το κέντρο και στόχευε μόνο εκεί. Το βάδισμά του, ο τρόπος που έπιανε το μικρόφωνο, η γοητευτική άρνησή του να τηρεί τα μέτρα των τραγουδιών.
Το βλέμμα του.
Ήταν όλα αποδείξεις της συνειδητότητας με την οποία στεκόταν στις γραμμές της δικής του ιστορίας, η οποία έμελλε να ταυτιστεί με την ιστορία ενός ολόκληρου λαού. Ένας λαός, που είτε τάσσεται υπέρ αυτής της κουλτούρας, είτε όχι, αποδέχεται το σχεδόν υπερφυσικό της αναφοράς του ονόματος «Δημήτρης» και της αυτόματης ταύτισης με το πρόσωπό του.
Θυμάμαι εκείνη τη συναυλία για τα δάση, το 2008, στο Καλλιμάρμαρο. Ήταν η επιστροφή του, μετά από καιρό απουσίας για τους λόγους που όλοι γνωρίζουμε. Θυμάμαι το πεντάλεπτο, ασταμάτητο χειροκρότημα των χιλιάδων του κόσμου άμα τη εμφανίσει του στη σκηνή. Οι υπόλοιποι συμμετέχοντες είχαν τρυπώσει στα πλαϊνά για να δουν αυτό το θαύμα που πραγματοποιούνταν μπροστά τους.
Όλοι όρθιοι χειροκροτούσαν, σχεδόν εμμονικά, έναν άνθρωπο που δεν ήταν ηγέτης ή σωτήρας, δεν υποσχέθηκε ελπίδες, αλλά ήταν η ενσώματη πραγμάτωση της έκφρασης της ψυχής τους. Ήταν η απόδειξη ότι μέσα σε λίγα εκατοστά ύψους μπορεί να γεννηθεί η λύτρωση με τόση ταπεινότητα, που σχεδόν φάνταζε άπιαστη. Και ήταν μπροστά τους, σα μύθος να χορεύει ξεκουμπώνοντας το κουμπί του σακακιού του, σύμβολο νίκης κάθε κακού που πίστεψε, βλακωδώς, πως μπορεί να τους τον πάρει.
Η υπέροχη βραδιά που διοργάνωσε ο Μέντα 88 στο Ηρώδειο σκούντηξε τη συναισθηματική μου μνήμη και επανέφερε στην επιφάνεια του δέρματος την ίδια ανατριχίλα με τότε. Κανένα «κακό» δεν έχει πάρει το Μητροπάνο από την εθνική συνείδηση αυτής της χώρας. Καμιά απουσία δεν είναι απουσία. Το γιγάντιο ανάστημά του υψώθηκε ξανά, στους βράχους του θεάτρου, σε κάθε λέξη που ειπώθηκε και τραγουδήθηκε από τους ερμηνευτές που, σε μια ευφυή καλλιτεχνική επιμέλεια του Νίκου Μωραΐτη, που χώριζε τα τραγούδια ανά συνθέτη, κλήθηκαν να αναλάβουν το βαρύ έργο της επανεκτέλεσης των κομματιών του που έχουν λάβει διαστάσεις εθνικών ύμνων. Άλλοι με επιτυχία, άλλοι με καλή θέληση, στάθηκαν στη μέση μιας σκηνής που μουσικά υποστηρίχθηκε από τους μουσικούς που ήταν στο πλάι του όλα τα χρόνια της πορείας του, με συντονιστή τον Γιάννη Παπαζαχαριάκη.
Πρωταγωνιστής, όμως, ήταν μόνο εκείνος.
Εκείνος, πίσω από τα ανοιχτά και κλειστά μικρόφωνα, που ηχούσαν τις συλλαβές του.
Εκείνος, πίσω από τις φωτογραφίες που στόλιζαν το χώρο.
Εκείνος, μέσα στη συγκλονιστική ερμηνεία του Πασχαλίδη στον «Έρωτα Αρχάγγελο», του Κότσιρα στο «Πάντα γελαστοί», της Νέγκα στο «Σβήσε το φεγγάρι», στο ντουέτο της Ζουγανέλη και του Μαχαιρίτσα στα “Δίδυμα φεγγάρια”, στο με λεβεντιά ερμηνευμένο “Πες μου πού πουλάν καρδιές” από τον Μπάση, της Βελεσιώτου στο «Για κοίτα ποιον περίμενα», του Μακεδόνα στη «Θεσσαλονίκη», της Αλεξίου στο «Λούνα Παρκ», στα πλήκτρα του Κορκολή.
Εκείνος, που έδωσε το σήμα της έναρξης. «Άκου, έχω φωνή» ακούστηκε από τα ηχεία με τη δική του φωνή και σείστηκε η πόλη.
Ο ίδιος πάλι χόρεψε τον τελευταίο χορό, τη «Ρόζα» του και έστρεψαν όλοι τους την πλάτη προς το κοινό, για να τον χειροκροτήσου. Εκείνος
ξεκούμπωσε ξανά το κουμπί του σακακιού του, απόδειξη νίκης κάθε κακού, που πίστεψε βλακωδώς, πως μπορεί να μας τον πάρει.
Και εκστατικά τα μάτια δάκρυζαν από την αδυναμία αποδοχής του μεγέθους, τρεμάμενα τα χέρια χειροκροτούσαν ξανά.
Όπως τότε.
Όπως πάντα.
Για πάντα.
Τραγούδησαν οι:
ΦΟΙΒΟΣ ΔΕΛΗΒΟΡΙΑΣ
ΕΛΕΩΝΟΡΑ ΖΟΥΓΑΝΕΛΗ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΤΣΙΡΑΣ
ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΚΕΔΟΝΑΣ
ΚΩΣΤΗΣ ΜΑΡΑΒΕΓΙΑΣ
ΛΑΥΡΕΝΤΗΣ ΜΑΧΑΙΡΙΤΣΑΣ
ΠΑΝΟΣ ΜΟΥΖΟΥΡΑΚΗΣ
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΑΣΗΣ
ΓΙΩΤΑ ΝΕΓΚΑ
ΜΙΛΤΟΣ ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ
ΚΑΤΙΑ ΠΑΣΧΟΥ
ΚΩΣΤΑΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΗΣ
Τιμητική συμμετοχή:
ΧΑΡΙΣ ΑΛΕΞΙΟΥ
Ειδική εμφάνιση:
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΟΡΚΟΛΗΣ
ΛΑΚΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
ΦΩΤΕΙΝΗ ΒΕΛΕΣΙΩΤΟΥ
κλικ εδώ κλικ εδώ κλικ εδώ κλικ εδώ κλικ εδώ κλικ εδώ
