Πανανθρώπινος και με μια διαχρονική στους αιώνες, αλλά τόσο σύγχρονη θεματική, ο Ρομέο Καστελούτσι παρουσίασε τη νέα του παραγωγή με τίτλο «Δημοκρατία στην Αμερική» στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών.
Ελεύθερα εμπνευσμένος από το ομώνυμο έργο του Αλεξίς ντε Τοκβίλ, ο ιδιαίτερα αγαπητός στην Ελλάδα ιταλός σκηνοθέτης και δημιουργός, σκιαγράφησε μία πολιτική τραγωδία εντάσσοντας στη θεματική της όλα τα προβλήματα του σύγχρονου ανθρώπου, τοποθετώντας τα σε μια αόριστη αρχική ρίζα. Μέσα από ένα αρχικό παιχνίδι με λέξεις και τσιτάτα και μεταβαίνοντας σε αιχμηρές σκληρές εικόνες, ο Καστελούτσι θα κάνει στάση σε δύο ιδιότυπους διαλόγους δύο ζευγαριών από δύο διαφορετικές κοινωνίες που νοητά και ασύμβατα συνδέονται μεταξύ τους. Μέσα από αυτούς τους διαλόγους αναπτύσσεται όλη η θεματική της παράστασης του, η οποία καταπιάνεται με τη γλώσσα και την επικοινωνία των ανθρώπων, τον πουριτανισμό θρησκειών και κοινωνιών, έως το παντοτινό καθεστώς εργασιακής εκμετάλλευσης και τον ιδιότυπο παραλογισμό των συστημάτων δικαιοσύνης.
Ανάμεσα στους διαλόγους (εξαιρετικά ερμηνευμένους από τις Olivia Corsini και Giulia Perelli), παρεμβάλλονταν σκηνές σκηνικής αφήγησης, αόριστες, αλλά και συγκεκριμένες, οι οποίες τοποθετούσαν τη δράση σε τόπους πραγματικούς, ονειρικούς, αλλοτινούς και σημερινούς.
Στα 95 της λεπτά, η παράσταση παρουσίαζε κατά σημεία πολύ ενδιαφέρουσες στιγμές, που μπορούσαν να εγείρουν σκέψεις και συναισθήματα χωρίς να υπάρχει η παραμικρή προσπάθεια. Η απλότητα με την οποία παρουσιάζονταν κομβικά ζητήματα της ανθρώπινης ύπαρξης πάνω στον πλανήτη, ήταν κάτι που δημιουργούσε τροφή για σκέψη. Αν λάβουμε υπόψη μας και την ιδιαίτερη αισθητική της κάθε σκηνής, η παράσταση του Ρομέο Καστελούτσι ήταν μια μορφή υψηλού θεάματος.
Οπωσδήποτε, δεν μπορώ να πω πως όλες οι στιγμές της «Δημοκρατίας στην Αμερική» μου κράτησαν το ενδιαφέρον αμείωτο. Μάλλον έγινε κάποια κατάχρηση της λευκής αυλαίας, η οποία χρησιμοποιήθηκε σε μεγάλο μέρος της παράστασης, καλύπτοντας τις δράσεις που συνέβαιναν και προκαλώντας ονειρικές αισθήσεις και αποστασιοποίηση στον θεατή. Από την άλλη ο λόγος που συνέβαιναν όλα τα πράγματα ήταν σαφής και συγκεκριμένος.
Πιστεύω πως μια παράσταση είναι επιτυχημένη όταν είτε υποκειμενικά αρέσει σε κάποιον, είτε όχι, την δέχεται όπως είναι, κατανοώντας τους λόγους που συνέβαιναν τα πράγματα επί σκηνής. Η «Δημοκρατία στην Αμερική», ήταν σίγουρα μια τέτοια παράσταση.
