Δεν ξέρω εάν ανήκει στους μύθους της δημιουργικής σκηνής – άλλωστε τι θα πει μύθος και πώς πιστοποιείται χρονικά η τιτλοφόρησή του; – ξέρω πως σίγουρα ανήκει στους μεγάλους σωτήρες της ψυχής των ανθρώπων αυτού του τόπου. Γιατί όταν ο κύριος Διονύσης Σαββόπουλος έγραφε τη γλυκιά «Συννεφούλα», ίσως δε φανταζόταν πως ένα τσούρμο εξάχρονα σε ένα δημοτικό της επαρχίας, θα μάθαινε τι σημαίνει μουσική μέσα από τις δικές του νότες. Και αυτό, ναι, είναι σωτήριο.
Πολλά λόγια, πολλές απόψεις, πολλά αντικρουόμενα επιχειρήματα προς απόδειξη η μη της «ελεφάντινης» φύσης ενός ανθρώπου. Κι όσο αναρωτιέμαι γιατί, τόσο η απάντηση έρχεται ζωντανή μπροστά μου. Γιατί ο Σαββόπουλος γέμισε τη σκηνή του Παναθηναϊκού σταδίου με φωνές του παρελθόντος και του μέλλοντος, γιατί έδωσε χώρο και λόγο ύπαρξης σε καθέναν από τους συναδέλφους που στάθηκαν δίπλα του, γιατί αντήχησαν τα τραγούδια του από τη μία άκρη της πόλης μέχρι την άλλη και συγκινητικά δημιουργούσαν ένα κύμα που από το βάθος του πολιτικού λόγου μέχρι τον αφρό του ερωτικού αποδείκνυε την ειλικρινή τους φύση, γιατί κατάφερε να κάνει εξήντα χιλιάδες κόσμου να συγκατατίθεται ομόφωνα στη στιγμή, στο συναίσθημα, στην ομορφιά. Κι εάν αυτό δεν είναι θαύμα, τότε τι;
Ο γλυκός κύριος με τα άσπρα μαλλιά και τα γραφικά γυαλιά αλώνιζε τη σκηνή με το γρέζι της φωνής του να κουβαλά τη χαρά όλου του κόσμου και να συγκεράζεται με τη σοφία του ανθρώπου που όλα τα έχει δει, όλα τα έχει ζήσει, μα προτιμά να αποδεικνύει παρά να επιδεικνύει. Η ιστορία του όλη κλεισμένη σε ένα επίρρημα που δηλώνει τον τρόπο και σε ένα ρήμα που φανερώνει την πίστη, «μαζί μπορούμε». Κι έτσι, σιωπηλά θα αποδείξει το βάρος, το μέγεθος και την αλήθεια. Και έτσι θα κερδίσει όλα τα στοιχήματα.
Ο κύριος Διονύσης Σαββόπουλος.
Ο μπαμπάς μιας «Συννεφούλας», πάσης θάλασσας και ουρανού.
