Το musicity.gr επιλέγει το τραγούδι της εβδομάδας: Γιάννης Κότσιρας - Ποιο παραμύθι να βρω!

Γιάννης Κότσιρας

Ποιο παραμύθι να βρω

Ξάπλωσα. Έκλεισα το φως και σκέπασα το μόνο κορμί. Ένιωσα το κρύο να περνά από το σπασμένο τζάμι του παιδικού μου εφιάλτη. Ακόμα πιο παγωμένο το σπαθί που κρατώ κάτω από το μαξιλάρι για να σκοτώνω που και που το δράκο. Τα πόδια μου είναι κρύα. Δεν είσαι εδώ.

Είναι πολύ σκοτεινά εδώ. Κλείνω τα μάτια. Και εδώ. Βάζω τα χέρια στο στήθος. Τραβώ το πόμολο από το συρτάρι της ψυχής και γεμίζει το πάπλωμα φως. Κλείνω τα μάτια. Σε όλα κλείνω τα μάτια. Οι χούφτες μου γεμίζουν με λάσπη. Προσπαθώ να αδειάσω το στήθος από το χώμα που νότισαν τα δάκρυα μου εδώ και μέρες. Από τότε που έκλεισα το φως. Γύρω μου ένας πυθμένας με αυτόχειρα συναισθήματα. Αναίσθητα στέκουν να κοιτούν το κενό. Περνώ ανάμεσα τους την ώρα που εκείνα γίνονται κάτοπτρα και γεμίζουν με τη μορφή μου.

Κάνει περισσότερο κρύο τώρα που το στρώμα έχει νοτίσει από φόβους μικρού παιδιού. Ανοίγω μια μικρή σχισμή στο σκέπασμα. Ανασαίνω. Κρατώ την αναπνοή και βουτώ.

Το φως από το στήθος πια χάθηκε. Παλεύω με τα δάχτυλα να βρω το σπαθί ανάμεσα στην άμμο του βυθού. Κάνει κρύο εδώ.

Σκάβω για να το βρω. Πάω ακόμα πιο κάτω. Φτάνω κάτω από το κρεβάτι, εκεί που μικρός δε τολμούσα να δω. Το πάτωμα ανοίγει. Γραπώνω το ξύλινο αλογάκι μου και τρέχω...

Ανάμεσα σε δέντρα και θάμνους νομίζω ακούω τη φωνή σου, τραβώ τα γκέμια και το άλογο μου τρέχει ακόμα πιο πολύ. Δεν σταματά. Σε ακούω παντού. Και μετά σιωπή.

Τώρα ποιος θα μου πει τη συνέχεια; Ακουμπώ το αλογάκι στην άκρη της λίμνης. Πάντα υπάρχει μια σαν αυτή σε όνειρα και παραμύθια. Κάθομαι στην άκρη και βλέπω το πρόσωπο μου να καθρεφτίζεται. Ανοίγω κλείνω τα μάτια, μα το είδωλο δεν τα ανοίγει. Κοιμάται. Βάζω το δάχτυλο για να ταράξω το νερό, αλλά χάνεται το χέρι μου. Ξεβάφει. Βουτώ όλη την παλάμη μέχρι τον καρπό. Σβήνει.

Με το ένα χέρι που μου έμεινε γραπώνω το ξύλινο άλογο μου και βουτώ στη λίμνη. Η δύνη από το κορμί μου βοηθά να ανακατευτώ με το νερό. Διαλύομαι. Τα χρώματα μου γίνονται διάφανα· δεν υπάρχω. Ένα πινέλο ανακατεύει τα νερά με μεγαλύτερη δύναμη και νιώθω να πνίγομαι καθώς σε ακούω να γελάς.

Ανάσα. Χρειάζομαι ανάσα. Πετώ το σκέπασμα από πάνω μου, ανασηκώνομαι, ανασαίνω. Δεν μου φτάνει ο αέρας εδώ. Γραπώνω μια πέτρα από το όνειρο και σπάω το τζάμι. Τώρα ξέρω τον εφιάλτη. Δεν τον φοβάμαι. Ματώνω. Τώρα το χρώμα μου με κρατά ζωντανό.
Άναψα το φως. Δίπλωσα το σκέπασμα και το άφησα στη μεριά σου. Εκεί που έμειναν τα χρώματα από το φόρεμα σου, λίγο πριν συλλαβίσεις την συγνώμη σου. Λίγο πριν φύγεις.
«Καληνύχτα πριγκίπισσα», άναψα το φως.

Αυτό το φως που πηγάζει από τις λέξεις του Πόλυ Κυριάκου και γεμίζει το συρτάρι της ψυχής του καθενός την στιγμή της μεγάλης ανάσας πριν την απόφαση. Στροβιλίζονται μέσα από τον άνεμο της μουσικής του Σταύρου Σιόλα και το παραμύθι ξεκινά ή μάλλον η αναζήτηση του παραμυθιού που κρύβεται στα βιβλία της ζωής όλων μας. Αφηγητής αυτής της προσπάθειας ο Γιάννης Κότσιρας. Η γνώριμη φωνή του με την χαρακτηριστική ευγένεια που ακουμπά τις σκέψεις του κοινού και για μια ακόμα φορά το συντροφεύει όπως σε κάθε του ερμηνεία.