Το musicity.gr επιλέγει το τραγούδι της εβδομάδας: Μαριάννα Πολυχρονίδη - Γιώργος Νταλάρας - Ρώτα να σου πουν τα χιόνια!

Μαριάννα Πολυχρονίδη - Γιώργος Νταλάρας

Ρώτα να σου πουν τα χιόνια

Ένα χέρι χαράζει μια γραμμή. Δεν είναι καθρέφτης, ούτε τοίχος. Αφήνει την μια πλευρά να δει την άλλη, αρκεί να το θελήσει. Πότε όμως, είσαι έτοιμος να δεις; Σε εκείνη, την άλλη πλευρά κατοικεί ένα πλάσμα που είναι έτοιμο σχεδόν «από πάντα». Του μοιάζεις πολύ, μόνο που αυτό δεν έχει τόσο έντονα χρώματα την ώρα της γέννησης. Όχι από αδυναμία, αλλά από το μέσα του φως. Σε περιεργάζεται, σε προστατεύει, σου μιλά. Το ακούς;

Από πιτσιρικάς νιώθω κάποιον να με ακολουθεί. Κάποιες στιγμές νιώθω να μου μιλάει, ίσως στον ύπνο μου να έχω νιώσει την αναπνοή του στο πρόσωπο μου. Δεν κοιμάται ποτέ, με παρακολουθεί. Ποιος όμως από τους δυο μας ακολουθεί τον άλλο, θα το μάθω στο τέλος της διαδρομής.

Από παιδί αναρωτιόμουν αν όλο αυτό είναι κάτι που μόνο εγώ αντιλαμβάνομαι ή και οι άλλοι γύρω μου έχουν αντίστοιχα ερωτήματα. Φοβόμουν να μιλήσω και να το μοιραστώ. Μεγαλώνοντας αντιλαμβανόμουν πως ασυναίσθητα αποδεχόμουν την ύπαρξη του. Στο τραίνο προσπαθώ να έχω κενή τη θέση δίπλα μου για να μπορεί και αυτό να ξεκουραστεί. Και αν κάποια φορά βρεθώ σε αδιέξοδο και μονολογώ ή μιλώ ρητορικά, εκείνο δεν μου απαντά. Απλά γυρνά σα σβούρα γύρω μου, ακουμπώντας την επιδερμίδα μου με το αεράκι της κίνησης του.

Είναι η σκιά που η άκρη του ματιού σου «ψαρεύει» σε ένα περίπατο μοναχικό, ένα βράδυ στους δρόμους της πατρικής πόλης. Είναι το χάδι στο πρώτο μακροβούτι που σε ανεβάζει στην επιφάνεια. Το μικρό σχοινί που σε κρατά όταν βρεθείς στην άκρη ενός γκρεμού και νιώσεις δυνατός για να πετάξεις στο κενό. Είναι εκείνο το πλάσμα που θα σε καθυστερήσει για να μη βρεθείς περαστικός σε χρόνο που δεν πρέπει.

Εκείνο ξέρει. Τι είναι το «πρέπει», οι στάσεις, η πορεία, τα «θέλω». Εκείνο διατηρεί τη θαμπή του όψη έτσι ώστε να μην το αναγνωρίζουν οι κυνηγοί του, τη στιγμή που εσύ έχεις παραδοθεί στην αρπάγη και κρατιέσαι με μανία πάνω της θέλοντας να σωθείς. Έχεις αρχίσει να χάνεις τα έντονα σου χρώματα μεγαλώνοντας. Το γκρίζο έχει αντικαταστήσει το πράσινο και το μαύρο το κόκκινο. Όλες οι απαλές αποχρώσεις του λευκού έχουν στιγματιστεί με κουκίδες μαύρου και συνεχίζεις να αδειάζεις χωρίς να θέλεις να αλλάξεις.

Είναι τότε που με ένα μικρό πινέλο, θα γεμίσει χρώμα στο απομένον λευκό των ματιών σου. Με τόση προσοχή που δεν θα την καταπιεί το μαύρο της κόρης. Τότε θα ‘σαι ο τρελός του «εδώ», αλλά έτοιμος να δεις το «εκεί». Έτοιμος να δεις το πλάσμα που χρόνια συμπορεύεται μαζί σου και δεν είναι άλλο από εσένα. Καμιά χαρακιά, κανένα τείχος, κανένας καθρέφτης. Όλα ένα. Και αν θελήσεις να του μιλήσεις εκείνο θα χαθεί και πάλι. Ψάξε παντού στις κορυφές και «ρώτα να σου πουν τα χιόνια» , στη θάλασσα τα κύματα. Μα κανένα δε θα μαρτυρά την παρουσία του. Μόνο τη δική σου.

Οι στίχοι της Λίνας Νικολακοπούλου ακουμπούν για μία ακόμα φορά τις σκέψεις στο μυαλό του καθενός μας και λυτρώνουν καθώς μας δίνεται η ευκαιρία να τις ψιθυρίσουμε ακολουθώντας την μελωδία του Θάνου Μικρούτσικου. Και ταράζουν την ψυχή όταν ακούγονται από την φωνή της Μαριάννας Πολυχρονίδη και του Γιώργου Νταλάρα. Είναι η μελωδία που μένει και που ακούς τη φωνή σου «Στην ομίχλη των καιρών». Συγκεκριμένα στο νέο δίσκο του γνωστού δημιουργού που κυκλοφόρησε πρόσφατα και για μια ακόμα φορά χωρίς να χρειάζεται αποδείξεις, επιλέγει τους καλύτερους να τον πλαισιώνουν και να μας συντροφεύουν.