Το musicity.gr επιλέγει το τραγούδι της εβδομάδας - Ψαραντώνης - Μάριος Λουπάσης - Κραυγή!

Ψαραντώνης - Μάριος Λουπάσης

Κραυγή

Γεννιέσαι στη ρωγμή της γης. Δεμένος σε δύο σύρματα, ένα του κέντρου της και ένα το Ήλιου. Κομμένος στα δύο. αποφασίζεις με ποιο εαυτό θα πορευτείς. Τα νύχια των χεριών σου γραπώνονται στα όρη και τα πόδια σου κολυμπούν στη λάβα.

Γεννιέσαι στη ρωγμή του χρόνου, εκεί που όλα συναντιούνται. Τα κόκκινα με τα μαύρα, τα λευκά με τα γαλάζια, η γη με τον ουρανό και το καλό με το κακό. Και εσύ ακούς τη φωνή. Αυτού που βράζει μαζί σου στην κάρδια και ο σφυγμός σου, μεταφέρει τους ψιθύρους του. Ξέρεις τι κάνεις, γνωρίζεις που πας, μέχρι να κωφεύσεις από τις έξω φωνές.

Ο κεραυνός κόβει τους άλλους στα δύο κάθετα. Διαφέρεις. Εσένα σε βρήκε στη ρίζα της σπονδυλικής σου στήλης. Σε έκοψε οριζόντια. Μένεις με τη φωνή μαζί σου και μαθαίνεις να την ξεχωρίζεις στη βοή. Ανεβαίνεις μαζί με τους άλλους στην κορυφή. Περπατάς και αφήνεις στίγμα από το αίμα που ποτίζει το άλλο σου μισό. Μεγαλώνεις στα δύο. Τεντώνεσαι για να βρεθείς αντάξιος των δυο επιπέδων.

Δεν βλέπουν το όλο σου και έρχονται κοντά. Χωρισμένοι στα δύο, κανείς δεν ξέρει τι ποιεί η αριστερά και τι θα ήθελε η δεξιά τους πλευρά. Κοροϊδεύουν εαυτούς και αλλήλους ελεώντας αδύνατους και τρώγοντας εδέσματα χρυσού. Ακούς τη φωνή να ψιθυρίζει και ρισκάρεις. Τα πόδια σου ριζωμένα στο έδαφος ξέρουν τα δύσκολα και εσύ ανεβαίνεις. Τα χέρια κουράζονται μα σε κρατούν κρεμασμένο.

Στέκονται κοντά σου στην πεδιάδα και γελούν, κυλιούνται στο χορτάρι και λιώνουν στον ήλιο, την ώρα που εσύ γεμίζεις φως. Περπατάς στο δάσος την ώρα που η ομίχλη σε κυκλώνει γιατί ζεις και βλέπεις τις μορφές τους σα δέντρα να μικραίνουν στην ανάβαση σου.

Πλησιάζεις σε βράχια και εκείνοι μεταμορφώνονται καθώς περνάς σε πέτρες να μη τους αναγνωρίζεις. Ακουμπάς να κρατηθείς και προτιμούν να χαθούν στον γκρεμό από το να σε κρατήσουν. Συνεχίζεις.

Νιφάδες όλοι τους λίγο πριν την κορυφή. Λιώνουν όταν σε ακουμπούν, λιώνουν σε κάθε βήμα σου. Μένει για λίγο το πρόσωπο και παγώνουν οι εκφράσεις σου. Δεν έχεις χαμόγελο. Το βλέμμα σου κοιτά το λευκό και διακρίνει τις σκιές τους, την ώρα που ξαπλώνουν για να σε εμποδίσουν ή γιατί δεν άντεξαν να σε ακολουθήσουν.

Και φτάνοντας στο τέλος το σύρμα του Ήλιου κόβεται. Η δύναμη του δευτέρου σε τραβά κοντά του. Οι δαίμονες του κάτω κόσμου σε κρατούσαν όρθιο δίνοντας σου λίγο σύρμα τη φορά για να ανεβαίνεις, να ζεις και να μην κοπείς. Το κάτω ήξερε τι έκανε το άνω σου. Διαφέρεις. Και λίγο πριν σε τραβήξουν στο κέντρο της γης για να σπάσουν τον κώδικα σου ξανά, σε τριγυρίζουν πάλι οι διχοτομημένοι της επιφάνειας.

Έμαθες να προτιμάς αυτούς που σε φιλούν για να σε οδηγούν στα βασανιστήρια της ανάστασης και όχι αυτούς που πίνουν από το ίδιο ποτήρι μαζί σου. Μισοί ακόμα και στα μίση τους, δεν ξέρει η αριστερή τι ποιεί η δεξιά πλευρά τους.

Και η γη σκίζεται στα δύο για να σε χωρέσει. Και η «Κραυγή» σπάει τον ουράνιο στερέωμα.

Και κάθε καθιερωμένη μουσική σύμπραξη σπάει με αυτό το τραγούδι. Μια αναπάντεχη συνεργασία που μοιάζει, μέσω της μουσικής, δημιούργημα ενός άλλου κόσμου. Η επιτυχία της ένωσης της ΝΤΠ, του Ψαραντώνη και του Μάριου Λουπάση, μοιάζει να ζωντανεύει μέσα από τους διαπεραστικούς στίχους της Δήμητρας Παναγοπούλου. Ο εσωτερικός σου εαυτός σε προειδοποιεί με τη φωνή του Ψαραντώνη να σχίζει την επιδερμίδα του ακροατή και περνά σε εσωτερικά επίπεδα γνώσης μέσα από την ενορχήστρωση του Μάριου και τη μουσική παραγωγή του Ιωσήφ Πρίντεζη. Τα λόγια του Λάγνη Πανοηλία προσπαθούν να σε επαγρυπνήσουν με ειλικρινή αποκάλυψη καθώς ο Μάριος Λουπάσης κάνει τη διύλιση των δυο φωνών για να ηρεμήσει το ένστικτο του ακροατή. Δεν μένει παρά να οραματιστείς όσα σε κάνουν να βγάλεις «Κραυγή» για να αποδεσμευτείς από νόρμες αιώνων, μα και σε αυτό οι πραγματικοί φίλοι σε βοηθούν, με το ξεχωριστό βίντεο κλιπ του Θάνου Λυμπερόπουλου.