Το musicity.gr επιλέγει το τραγούδι της εβδομάδας - Μπάμπης Στόκας - Υπομονή!

Περπατώ ανάμεσα τους και τους προσπερνώ. Τρυπώνω σε κάθε τους κενό και μόλις με αναγνωρίζουν, παραμερίζουν. Ανεβαίνω στη σκηνή και ανοίγω την αυλαία, είμαι εγώ εκεί και εσύ και όλοι στην πλατεία μας κοιτούν.

Κρατώ το χέρι σου και βλέπω στο βλέμμα σου την λάβα της γέννησης μας. Εκτοξεύομαι σε άλλα επίπεδα και περιμένω να προσγειωθώ για να δώσω πνοή σε άγονο χώμα. Παγώνω στο ταξίδι προς τον ήλιο και σπάω τον περιορισμό του χρόνου. Μοιάζει να ζω σε κρύσταλλο. Βλέπω το πρόσωπο σου χιλιάδες φορές γύρω μου και ανοίγω τα χέρια, μα ούτε ένα σώμα. Να σε αγκαλιάσω μπορώ; Όλα τα πρόσωπα μοιάζουν με σένα μα κανένα δεν αντέχει την ανακτημένη θερμότητα μου. Σπάω το γυαλί με δυνατή φωνή που δεν ακούν και πετώ, γύρω από τη Σελήνη, να βρεθώ στη σκοτεινή πλευρά να μη φαίνομαι. Εκεί μόνο εσύ γνωρίζεις πως βρίσκομαι. Κάπου εκεί σε ψάχνω και εγώ.

Γλιστρώ σε διάφανους, απότομους διαδρόμους που καταλήγουν στο πίσω μέρος του κρανίου μου. Προχωρώ και μου ψιθυρίζω όσα έμαθα για να καλύψω τις εξωτερικές φωνές. Μοιάζει ο λαβύρινθος να άλλαξε στη πορεία. Δεν είναι αυτό που γνώρισα πριν τη δημιουργία μου. Ανοίγω την καρδιά μου και βγάζω φως από τα μάτια του σάρκινου σώματος μου, κατεβαίνω στο στόμα και μιλώ για όσα είδα, μα δεν με αντέχω. Καταπίνω και βυθίζω το πνεύμα στην καρδιά και εκεί μπερδεύομαι.

Ξέρω το τέλος, μα δεν είναι εδώ. Βρίσκομαι στο χώμα και σε σκέφτομαι. Ξέρω το μετά, μα το τώρα πονά και το κορμί μου δεν με αντέχει. Δεν θέλω τις συμβουλές τους, δεν θέλω τις μεθόδους τους. Θέλω εσένα με εμένα. Κρατώ τα αφτιά μου κλειστά και τα μάτια σφραγισμένα. Γίνομαι μια μπάλα που κυλά γύρω από τη γη και περιμένει την πτώση της. Ακουμπώ το έδαφος και η άμμος μπαίνει στα νύχια μου να φτιάξει ρίζες. Καμία υπομονή εδώ. Εγκλωβισμένη σε μια κλεψύδρα που μετρά τον πόνο και τον ρίχνει στο παρελθόν. Την έσπασα σε μια κραυγή την ώρα που σε έψαχνα και τώρα περπατώ να βρω το τέλος του σωρού, να ακουμπήσω το αύριο όπως εγώ το θέλω και κάπου εκεί εσύ. Χωρίς βουνά, χωρίς αμμόλοφους, χωρίς ψέματα. Μια δημιουργία που μένει στην αγκαλιά χωρίς να ανασαίνει για να μη σε τρομάξει. Σε θυμάμαι και βρίσκω την όαση μου. Το νερό γαλήνιο, τρέχει από τα μάτια και ποτίζει το μαξιλάρι. Με ξυπνά. Η αυλαία κλείνει και εγώ περπατώντας ξυπόλυτη ξηλώνω την κουρτίνα του παράθυρου της ζωής. Τυλίγω την κλωστή στα χεριά και σε φτιάχνω ξανά με επιμονή αυτή τη φορά. Μετρώ το χρόνο με τις περιμέτρους του κουβαριού και φτάνεις. Είναι αργά. Ένα μόνο εμπόδιο· το τζαμί. Είσαι εκεί ο αντικατοπτρισμός και είσαι αλήθεια.

Το νέο τραγούδι του Μπαμπή Στόκα, του ερμηνευτή με τη γαλήνια φωνή που κρύβει επανάσταση σε κάθε τόνο και σε στίχους της Ελεάνας Βραχάλη που σε κάνουν να μη ξέρεις αν σκέφτεσαι το παρελθόν ή το μέλλον, ενώ είσαι εγκλωβισμένος στο παρόν, καθώς η μουσική του Γιώργου Σαμπάνη ακολουθεί τον παλμό της κάθε λέξης και κάνει τις σκέψεις να κυλούν ομαλά στο ρυάκι της μνήμης του τώρα, του πριν και του μετά. Δεν χρειάζεται να ειπωθούν πολλά, όταν ένα τραγούδι ανοίγει μια μικρή γρατζουνιά στο δέρμα άλλα μένει σαν σημάδι που θυμίζει καλές στιγμές. 

Στίχοι:

Δεν θέλω άνθρωπο να δω,
θέλω να συνεχίσω το όνειρο. Μπορώ;
Να βλέπω ότι μ'αγαπάς, 
σα θησαυρό μ'αγγίζεις και χαμογελάς.
Μπορώ; Να σε ξαναφιλήσω...

Να σ'απαλλάξω απ'το θυμό, 
να μου μιλάς με πόθο χείμαρρο. Μπορώ;
Να συνεχίσω το όνειρο
κι αφού δεν είσαι δίπλα μου στ'αλήθεια εδώ,
εγώ, δεν θέλω να ξυπνήσω...

Κι όλοι μου λένε, υπομονή
μια λέξη μόνο, πονάει πολύ.
Κι όλοι μου λένε, περνάει κι αυτό
μα με κερδίζεις κάθε λεπτό.


Το μέλλον το'χα δει "Εσύ κι Εγώ"
και μόνο αυτό.
Μα ξύπνησα.
Στα όνειρα εμπόδιο η ζωή.
και μόνο αυτή.
Και ξύπνησα.
Μου το'παν, το καλό πάντα αργεί
κι υπομονή,
μα ξύπνησα. 
Στα όνειρα εμπόδιο η ζωή
και μόνο αυτή
Και ξύπνησα.

Νόμιζα πάμε μακριά,
ταξίδι ως το φεγγάρι σίγουρα, τρελά
μα ούτε πυξίδες, ούτε φως
και πήγαμε στ' αδιέξοδο ολοταχώς, δειλά. 
Μια φυλακή, το σώμα.

Δεν θέλω άνθρωπο να δω,
θέλω να συνεχίσω το όνειρο. Μπορώ;
Τα πάντα έχουν διαψευστεί,
είμαι ένα με το χώμα, μα η ελπίδα ζει. Ρωτώ,
πώς αναπνέει ακόμα;