Το musicity.gr επιλέγει το τραγούδι της εβδομάδας - Θοδωρής Κοτονιάς - Δυο δρόμοι!

Πληροφορίες

Κάθε νέο τραγούδι είναι μία γέννα. Πηγή έμπνευσης, συναισθημάτων, έκφρασης και επαφής. Η ομάδα του musicity.gr κάθε εβδομάδα επιλέγει και εμπνέεται από ένα τραγούδι για το οποίο γράφεται μία νέα ιστορία. Διαβάστε την ακούγοντας το τραγούδι της εβδομάδας

 

Περπατώντας στο λιμάνι τον βλέπει να χαιρετά το πλοίο που μόλις φεύγει. Όχι δεν υπάρχει κανείς που να γνωρίζει μέσα σε αυτό. Νιώθει όμως, την ανάγκη να γνέψει.
Τον ακολουθεί με το βλέμμα. Ξέρει πού ακριβώς πηγαίνει και δεν θα τον αφήσει για πολύ μόνο του. Όταν πια χάνεται στον ορίζοντα, ξεκινά για να τον συναντήσει.

Ο άνεμος φυσά απαλά και το ιώδιο της θάλασσας γιατρεύει όλες τις πληγές που κανείς δεν μπορεί να δει. Βγάζει τα παπούτσια του και περπατά στην αμμουδιά, κλείνει τα μάτια και φέρνει μπροστά του το πλοίο που μόλις αποχαιρέτησε. Κάποτε είχε εκείνος έρθει με αυτό στο νησί για πρώτη φορά. Θυμάται ακόμα πόσο δύσκολο ήταν να αποφασίσει για την έκδοση του εισιτηρίου. Ώρες ατελείωτες με σκέψεις και λογαριασμούς, ημερομηνίες και προγραμματισμούς. Και πάντα ακύρωνε. Μέχρι το επόμενο βραδύ, που το μυαλό γινόταν θάλασσα στο όνειρο και οι σκέψεις το ομορφότερο σκαρί να ταξιδέψεις.

Ο άλλος έχει πια φτάσει στην παραλία και τον χαζεύει. Περπατά αργά και αφήνει βαριά σημάδια από τα άρβυλα στην άμμο. Σηκώνει σύννεφο από άμμο σε κάθε του βήμα, τόσο που αφήνει πίσω του μια γραμμή σαν βαθιά γρατζουνιά στην επιδερμίδα της αμμουδιάς. Ακολουθεί τα χνάρια του ταξιδευτή. Στην πορεία αντιλαμβάνεται πως τα αποτυπώματα δεν είναι ενός, αλλά δύο.

Χαμογελά και απολαμβάνει τον ήλιο. Νιώθει μια γλυκιά αίσθηση αγκαλιάς και μουρμουρίζει ένα σκοπό που είχε μάθει από παιδί. Ξέρει πως τον ακολουθεί, αλλά δεν θέλει να γυρίσει. Αν το κάνει, τότε εκείνη θα φοβηθεί.

Πάει καιρός που τους άκουγε πίσω του να τσακώνονται και να παίρνουν αποφάσεις για την κάθε του κίνηση, όπως το βράδυ πριν από το πρώτο του ταξίδι εδώ. Ήταν πολύ αργά και σχεδόν κανείς δεν βρισκόταν στο δρόμο. Η θερμοκρασία δεν επέτρεπε μεταμεσονύχτιες βόλτες παραμονές Χριστουγέννων.

Είχε τόση ησυχία που άκουγε με κάθε λεπτομέρεια τη συζήτησή τους. Αυτό που τον νεύριαζε ήταν που είχαν άπειρες δικαιολογίες για να στηρίξουν όσα ήθελαν να επιβάλουν. Αλλά ακόμα περισσότερο που και οι δυο χρησιμοποιούσαν τη δική του φωνή. Κάποια στιγμή γύρισε τέντωσε το δάχτυλο και χωρίς να μιλήσει στάθηκε μπροστά τους κάνοντας νόημα να σταματήσουν να μιλούν.
Τους ενέπνευσε για πιο έντονο διάλογο. Κοντοσταθήκαν στη μέση του δρόμου και φώναζαν. Τους άφησε εκεί. Περπάτησε μέχρι το περίπτερο που διανυκτέρευε, πήρε ένα μικρό μπουκάλι τσίπουρο και ανηφόρησε στο λόφο. Από εκεί δεν θα τους άκουγε. Άφησε τα αστερία να μιλήσουν. Την επόμενη ημέρα το εισιτήριο βρισκόταν στα χέρια του.

Όταν έφτασε στο νησί έμοιαζε με ναυαγό. Τα μάτια του ήταν γεμάτα απορία και φόβο. Ήθελε να μάθει τα πάντα αλλά δεν ήξερε αν θα του άρεσαν όλα. Δεν το μετάνιωσε ποτέ αυτό το ταξίδι. Και όποτε άκουγε τις φωνές τους σκεφτόταν την ησυχία μετά την απόφασή του.

Μετά έμαθαν και εκείνοι τον δρόμο και τον ακολουθούσαν εδώ. Έτσι και σήμερα ο καθένας με τον τρόπο του προσπαθεί να του τονίσει τυχόν λάθη στο επόμενο βήμα. Σταματά στο μέσον σχεδόν της παραλίας.
Τους αφήνει να πλησιάσουν. Είναι και οι δυο φοβισμένοι. Και εκείνος.
Τον ακουμπούν στον ώμο. Το μυαλό στα δεξιά και η καρδιά αριστερά.
Αφήνει τη θέρμη από τις παλάμες τους να περάσει την επιδερμίδα του. Και τότε νιώθει την ένταση που θα τον κάνει να πάρει πάλι την σωστότερη των αποφάσεων. Ξεκινά να τρέχει προς την θάλασσα γελώντας και αφήνοντας πίσω του εκείνους να τον κοιτούν χωρίς να ανασαίνουν. Βουτά και ξεκινά να κολυμπά. Θα το βρει το πλοίο του με την ρότα που μόνο στον τελικό προορισμό θα δείξει αν είναι η σωστή.

Εκείνοι κοιτάζονται για λίγο, μοιάζει να ακούγεται «ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ, ΕΦΥΓΕ», γυρνούν την πλάτη ο ένας στον άλλο και κατευθύνονται σε αντίθετες πλευρές. Οι «δυο δρόμοι» θα ξανασυναντηθούν στο επόμενο λιμάνι.

Άλλο ένα τραγούδι του ναυαγού Θοδωρή Κοτονιά. Άλλο ένα απάγκιο για τα σκαριά των σκέψεών μας. Ο μουσικός που γνωρίζει τη μελωδία από καρδιάς και ακολουθεί την ποιότητα με το μυαλό. Εκείνος που φουσκώνει μπαλόνια και ναυαγεί σε μικρά ή μεγάλα νησιά, μας εκμυστηρεύεται την αδυναμία του να επιλέξει το μυαλό ή την καρδιά και γίνεται ένας από εμάς. Ανθρώπινος και απλός ο Θοδωρής γνωρίζει τις λέξεις, τη βαρύτητα τους και τα αγγίγματα που αφήνουν στις ψυχές των ακροατών και το αποδεικνύει με ένα ακόμα τραγούδι μουσικής και στίχων από τον ίδιο.

Στίχοι: Θοδωρής Κοτονιάς

Μουσική: Θοδωρής Κοτονιάς

 

Στίχοι:

Είναι πάντα δυο δρόμοι,
μα δεν έμαθα ακόμη ποιον από τους δυο,
να διαλέξω, να περάσω
να κερδίσω ή να χάσω κι όλα ρημαδιό.

Το μυαλό μου λέει κράτα
κι η καρδιά μπορείς περπάτα.
Το μυαλό μου λέει πίσω
μα η καρδιά πως θα νικήσω.

Είναι ένα σταυροδρόμι
μυστικό κρατάω ακόμη που δε λέγεται.
Μια ψέμα, μια αλήθεια
σα λιβάνι μες στα στήθια σιγοκαίγεται.

Το μυαλό μου λέει κράτα
κι η καρδιά μπορείς περπάτα.
Το μυαλό μου λέει πίσω
μα η καρδιά πως θα νικήσω.

Είναι πάντα δυο δρόμοι,
μανιασμένοι οικοδόμοι με γκρεμίζουνε.
Γιατί ξέρω όποιο κι αν πάρω
ούτε έρωτα, ούτε χάρο δε χαρίζουνε.

Το μυαλό μου λέει κράτα
κι η καρδιά μπορείς περπάτα.
Το μυαλό μου λέει πίσω
μα η καρδιά πως θα νικήσω.

Έξυπνη αναζήτηση Μουσικής:

Γράψε τον τίτλο ή τον καλλιτέχνη και βρες το τραγούδι που θέλεις:


Tip: Γράψε μία λέξη κλειδί ή το επίθετο του καλλιτέχνη