Το musicity.gr επιλέγει το τραγούδι της εβδομάδας: Πάνος Παπαϊωάννου & Μαρία Παπαγεωργίου - Αυτός Που Αγαπάς

Είναι η σιωπή που σε αγκαλιάζει την ώρα της εκδρομής. Κοιτάς έξω από το παράθυρο , τα δέντρα τρέχουν ανάποδα και εσύ αφήνεις το χέρι έξω να παρασύρει ο αέρας όλα αυτά που φτάνουν στο λαιμό αλλά δεν μπορούν να αποκαλυφθούν.

Γυρνάς και τον κοιτάς. Σου χαμογελά και τα χέρια δένουν πάνω στο μοχλό των ταχυτήτων. Έτσι, απλά. Και νιώθεις τον άνεμο να καθαρίζει το κορμί. Δεν είναι η στιγμή να μιλήσεις. Ας το αφήσεις για σήμερα που όλα μοιάζουν ήρεμα.

Ξαπλώνεις και το κρύο σεντόνι μοιάζει να παγώνει κάθε σκέψη. Είναι τόσα που θέλεις να πεις, μα ξεχειλίζουν από τα μάτια σου και εσύ προσπαθείς να μη πνίγεις πάνω στη σχεδία μιας φράσης : «όλα θα αλλάξουν». Προσέχεις να μην ακουστεί ο λυγμός. Ένα μικρός ήχος που χωρά όλη την αγάπη και το μίσος μαζί. Γυρνάς και χαζεύεις την πλάτη του. Δεν είναι η στιγμή να μιλήσεις. Ας το αφήσεις σήμερα που η βράδια ήταν ήρεμη.

Πατάς το γκάζι και θέλεις να φτάσεις πιο γρήγορα, είναι κοντά σου, άφησε τις υποχρεώσεις και είναι εκεί. Την κοιτάς να χαζεύει από το παράθυρο και θέλεις να φωνάξεις όλα όσα αισθάνεσαι. Να σπάσει η άσφαλτος και να πετάξετε στο κενό. Γυρνάς και την κοιτάς στα μάτια. Σου χαμογελά και τα χέρια δένουν πάνω στο μοχλό των ταχυτήτων. Έτσι, απλά. Νιώθεις τον πόνο στην πλάτη από τα φτερά που ζητούν να γεννηθούν.

Ξαπλώνεις στη μεριά που έχει μείνει για σένα, εκείνη που κάποτε κέρδισες με ένα κέρμα. Θέλεις να την χαϊδέψεις. Παίζεις με τη σκιά από το φως το διαδρόμου και το χέρι σου ακουμπά τα μαλλιά της. Ασπρόμαυρη ταινία του πρώτου καιρού. Θολώνει στην οθόνη του μυαλού καθώς όλα τα «σ’ αγαπώ» των προηγούμενων βραδιών δεν βγήκαν και θέλουν τώρα να εκραγούν. Προσέχεις να μην ακουστεί ούτε η ανάσα σου και ξαπλώνεις. Τεντώνει το κορμί και κρατάς με τις παλάμες τα μπράτσα. Δένεσαι να μη φανεί όλο το μίσος και η αγάπη που κρύβονται στις φλέβες σου. Δεν είναι η στιγμή να μιλήσεις. Όχι σήμερα, που η βράδια ήταν ήρεμη.

Πνίγεσαι στο γραφείο, όσα εχθές δεν ειπώθηκαν βουίζουν στο μυαλό σου. Γραπώνεις την τσάντα και φεύγεις. Περπατάς στην παραλία.

Οι ήχοι των τηλεφώνων και οι συνομιλίες των συνεργατών δεν μπορούν να καλύψουν την απέραντη σιωπή που νιώθεις στο κορμί σου. Όσα εχθές είπες σε άδειασαν και ζητούν εκείνη να γεμίσεις. Αρπάζεις τα κλειδιά και δραπετεύεις.

Η σωστή στιγμή είναι εκείνη που νιώθεις ήρεμη την σιωπή μέσα σου. Είναι πάντα. Είναι όταν νιώθεις το χέρι του να ακουμπά το δικό σου, είναι το χάδι της μέσα στα μαλλιά σου και ας μη είναι εκεί. Η σωστή στιγμή είναι όταν δεν αντέχεις το βάρος της σκιάς του την ώρα που σηκώνεται από το τραπέζι, είναι όταν δεν θέλεις να ακούς την ανάσα της ανάμεσα στο γύρισμα των σελίδων του βιβλίου που διαβάζει στον καναπέ. Η σωστή στιγμή είναι όταν την πρωτοβλέπεις μέσα από το παράθυρο του αυτοκίνητου και θέλεις να την ακολουθήσεις, είναι όταν τον βλέπεις να παραγγέλλει καφέ και κοκκινίζεις χωρίς να ξέρεις το λόγο.

Αυτός που αγαπάς, είναι μέσα σου, και ξέρει το πότε. Είναι το λευκό φως από τα μάτια του άλλου που δεν χρειάζεται να γνωρίζεις το χρώμα τους για να εκφράσεις όσα αισθάνεσαι. Ξέρει πότε θα φύγει ή πότε θα εμφανιστεί. Δεν υπάρχει κάτι να σε περιορίζει να του μιλήσεις, αλλά είναι και όλη η σιωπή που μιλά και στους δυο.

Είναι η χροιά της Μαρίας Παπαγεωργίου και του Πάνου Παπαϊωάννου, που ενώνονται για να εκφράσουν τα σύνθετα συναισθήματα των στίχων του Δημήτρη Παπαχαραλάμπους . Και όλα ξεπλέκονται με τη σύνθεση του Χρυσόστομου Καραντωνίου για να γίνει η ανάσα μεγαλύτερη στο άκουσμα τους και να χαρίσεις το πιο γλυκό χαμόγελο όταν σε κοιτά «Αυτός που αγαπάς». Ένα ακόμα τραγούδι από το δεύτερο δίσκο των Παπαϊωάννου – Καραντωνίου – Παπαχαραλάμπους με τίτλο «Τα Φώτα Στην Πλατεία», εκεί που συναντιούνται οι σκέψεις όλων και οι σκιές μας σπάνε την σιωπή τους.