Το musicity.gr επιλέγει το τραγούδι της εβδομάδας: Μαρίνα Καλογήρου - Τίποτα δεν ήτανε

Θυμάσαι τότε που η μητέρα σταματούσε να λέει πως χρειάζεται να φόρας το μπουφάν σου και απλά σου θύμιζε να πάρεις τη ζακέτα. Έμοιαζε να σε ελευθερώνει από ζυγό! Είναι και αυτό το άρωμα που ξεχύνεται και μοιάζει να φωνάζει μες το κεφάλι σου να βγεις έξω από το σπίτι. Κατεβαίνεις τα σκαλοπάτια δυο-δυο και με την κιμωλία σχηματίζεις στο οδόστρωμα τα τετράγωνα. Γράφεις τους αριθμούς και ξεκινάς να μετράς τα βήματα. Μια πέτρα τη φορά και στοχεύεις το νούμερο. Μερικά πηδήματα και ένα, δυο,τρία,πάει και αυτή η δοκιμασία. Έφτασες στην άκρη με το ένα γόνατο λυγισμένο. Κουτσό και χοροπηδητό λίγο πριν τη δύση και η μέρα μεγαλώνει όπως το χαμόγελο σου.

Βαρέθηκες τα επιτραπέζια στο σπίτι,κλεισμένος και να ψάχνεις το ζάρι στο χαλί όλο το χειμώνα. Μα ποιος μπορεί να ρίξει την ζαριά πιο δυνατά από εσένα; Και να που πήγε άδικα όλη σου η φόρα και τώρα το φιδάκι πάνω στο χαρτί σου καταπίνει το πιόνι και κυλάς στην αρχή. Μα ξέρεις πως η σκάλα για να ανέβεις είναι κοντά και θέλει μόνο λίγες προσπάθειες για να τη φτάσεις. Και μεγαλώνεις ανεβαίνοντας.

Είναι και αυτά τα απογεύματα που είναι πια πιο φωτεινά και ο ήλιος μοιάζει να παίζει κρυφτό με το βλέμμα σου. Και δακρύζεις, για τα κρύα βράδια που έμεινες μόνος στο κρεβάτι, για εκείνα τα λεπτά που μέτρησες κοιτώντας την κάθε κίνηση του δείκτη των δευτερολέπτων, για τον καφέ που κρύωνε στο γραφείο την ώρα που εσύ χανόσουν στις σκέψεις και όλα εκείνα τα πρωινά που προσπαθούσες να πείσεις το κορμί σου να σηκωθεί. Και δεν είχες κανένα φιδάκι να σε καταπιεί, μα έγινες το πιόνι της πραγματικότητας σου.

Δεν είναι εύκολο να ζεις ανάμεσα στο ακραίο. Δεν είναι δύσκολο όμως και να το απολαύσεις. Είναι ο τρόπος της μετάβασης που σε κάνει να αναμετράσαι με τον ίδιο τον εαυτό σου και να μαθαίνεις να ξεχνάς και να θυμάσαι, αυτά που θα μείνουν σπόροι στην καρδιά και θα ανθίσουν,μέχρι να αλλάξει η εποχή. Είναι εκείνα που θα ποτιστούν από τα δάκρυα της ευτυχίας και που θα ξεριζωθούν από την δύναμη της ανάσας ενός πρωινού.

Εκείνου του φρέσκου πρωινού ανάμεσα στις εποχές του χρόνου και της ζωής σου.

Και τώρα πια το ζάρι πέφτει στο ξύλινο τραπεζάκι εκεί διπλά από το ποτηράκι με το ούζο και δεν υπάρχει κανένα φιδάκι και καμία σκάλα.Μόνο εκείνα τα τετράγωνα με κιμωλία που ξέβαψαν από την τελευταίαμπόρα και εσύ απλά ακούμπησες το διπλωμένο πόδι σου στο έδαφος. Τέρμα πια το κουτσό για εσένα. Τώρα μόνο χορός γύρω από τον ίδιο σου τον εαυτό, γύρω από το τραπέζι, γύρω από το σύμπαν και με μεγάλα άλματα να φτάσεις ουρανό. Λυγίζοντας και τα δυο πόδια, για να πάρεις φόρα, τώρα που ο ήλιος ανεβαίνει ψηλότερα και μένει εκείγια να σβήσει όλες τις σκιές της εποχής που πέρασε. «Τίποτα δεν ήταν», τώρα μπορείς να θάμασε και να ξεφυσάς, αλλά ο ανεμόμυλος θα γυρίσει και μέσα στον ασκό θα έχει αλεύρι λευκό για το γλυκό ψωμί της πορείας. Έλα λοιπόν! Βάλε το σακίδιο και ξεκίνα, είναι πια η εποχή των εκδρομώνεκεί που οι πληγές επουλώνονται και εσύ σταματάς να κλαις.

Η Μαρίνα Καλογήρου με την τρυφερή, βελούδινη και παιχνιδιάρικηχροιά της αγκαλιάζει τη μουσική του Γιώργου Κυριάκου και χορεύουν με βήματα ανάλογα των στίχων της Λίνας Δημοπούλου. Και εκεί κάπου κρύβεται η άνοιξη· η εποχή των μεγάλων ερώτων και των απολογισμών. Σκέψεις που καταγράφηκαν στους χειμώνες και εξοφλούνται στα καλοκαίρια. Και κάπου εκεί το χαμόγελο που γίνεται σιγά σιγά εντονότερο σαν το φως του Ήλιου στα απογεύματα της Άνοιξης.

Στίχοι:

Τίποτα δεν ήτανε, Δυο στραβές μας βρήκανε
Κέντρο δεν πετύχανε , Περάσαν ξυστά
Ρίξαμε την γκρίνια μας, Βρίσαμε τη γκίνια μας
Και με τα πατίνια μας, Πετάξαμε μπροστά

Χίλιες φορές ρίξε το ζάρι σου
Να δεις που σύντομα θα ‘ρθούν και οι διπλές
Τότε θα βγει και το φεγγάρι σου
Όμως κανόνισε να μην σε βρει να κλαις

Τίποτα δεν έγινε, και αν μια πίκρα έμεινε
Η ζωή προέκτεινε, το δρόμο της ψυχής
Βάλαμε τα κλάματα, Γλύψαμε τα τραύματα
Και είδαμε κατάματα ,το θαύμα του να ζεις

Χίλιες φορές ρίξε το ζάρι σου
Να δεις που σύντομα θα ‘ρθούν και οι διπλές
Τότε θα βγει και το φεγγάρι σου
Όμως κανόνισε να μην σε βρει να κλαις
Να μην κλαις, να μην κλαις
Να μην κλαις, να μην κλαις