Το musicity.gr επιλέγει το τραγούδι της εβδομάδας: Παυλίνα Βουλγαράκη - Έλα λίγο πιο κοντά!

Μια υπέροχη μπαλάντα από τη νέα δισκογραφική δουλειά της Παυλίνας Βουλγαράκη. Μια ακόμα εξομολόγηση από εκείνες που η Παυλίνα ξέρει να τυλίγει με όλη την φροντίδα της για να μας συγκινεί, να μας προβληματίζει και να μας κάνει να παραδεχτούμε πως όλα μοιάζουν απλά. Σαν όνειρα ερμηνευμένα από το πιο αγνό μυαλό, λίγο πριν τις «Μωβ καληνύχτες» μια καθημερινής. Τώρα που ο καιρός χαλά, εκείνη μένει μαζί μας στο δωμάτιο, μας τυλίγει με την μουσική κουβέρτα, τη δική της και του Γιώργου Κυριάκου και μας ζητά με τρυφερότητα «Έλα λίγο πιο κοντά». Γιατί ξέρει να αγγίζει την απόσταση και να την κάνει συναίσθημα σε κάθε στίχο που επιλέγει. Άλλο ένα τραγούδι, άλλο ένα ταξίδι, άλλη μια ανθρωπινή σχέση που γεννήθηκε σε κάποιο παράλληλο συμπάν.

Έχει μόλις ξεκινήσει να ψιχαλίζει. Ανοίγει την ομπρέλα και περπατά προστατευμένη στο πεζοδρόμιο. Τα υφασμάτινα της παπούτσια μοιάζουν σε λίγο να κλαίνε. Ποτίζει τα πόδια το κρύο νερό και ένας κισσός μεγαλώνει στα πόδια της. Λίγο μετά τα γόνατα, απλώνει τα κλαδιά του πιο μακριά και προσπαθεί να γαντζωθεί από τους περαστικούς.

Οι ακτίνες της ομπρέλας της στάζουν αναμνήσεις, λιώνουν το ύφασμα και γίνονται κλωστές. Κυλούν στην άσφαλτο και πλέκουν λέξεις. Φράσεις ξεχασμένες με αγάπη και κόκκινο χρώμα.

Σε μερικά τετράγωνα όλοι έχουν παραδοθεί και στέκονται κάτω από τα μπαλκόνια. Εκείνη συνεχίζει. Μοιάζει με σκιά , γίνεται ένα και ακολουθεί τις λέξεις. Μοιάζει να χάνεται από το τώρα και το εδώ και να κυλά μαζί με τις πορφυρές λέξεις ανάμεσα στις πλάκες του πεζοδρομίου.

Έχει μάθει να περνά από το βλέμμα τους. Είναι χρόνια που έπαψε να νιώθει τη συμπόνια τους. Οι ξένοι, οι άλλοι, οι μακρινοί. Κάποτε τα ρυάκια ξεκινούσαν πάνω από τα μάτια της , στις ρίζες των μαλλιών της. Έκει έρρεε όλη η αγνωμοσύνη και εκεί γεννήθηκε το φίλτρο της αλλαγής. Δάκρυα ανακατεμένα με ιδρώτα , άρνηση και ψέμα, όλα μαζί έσταξαν στα χείλη της και έπαψε να μιλά για όσα συνέβησαν.

Τώρα ανάμεσα στα δάχτυλα κρατά τις κόκκινες κλωστές της ομπρέλας και πλέκει νέους κόσμους. Ίσως και παλιούς. Και ανάμεσα στην μουχλιασμένη εικόνα των κριτών και υποκριτών, εκείνος μένει αναλλοίωτος. Μοιάζει να έχει χαραχτεί στον υμένα των ματιών της, σε χρόνο που κάνεις δεν μετρά.

Ο κισσός συνεχίζει. Προσπαθεί, αλλά κανείς δεν περνά δίπλα της. Μόνο κάγκελα ψυχρά που μένουν ακίνητα. Είναι όσα εκείνη είχε ριζώσει, για να μένει σταθερή η απόσταση από όσα πέρασαν.

Την επομένη στιγμή σαν αστραπή καρφώνει την ομπρέλα στην λιωμένη άσφαλτο , ανασαίνει βαθιά και βουτά στο ρυάκι στην άκρη του δρόμου.

«Κάπου εκεί σε είχα συναντήσει. Την στιγμή που όλα τα φανερά μου, έπαψαν και έγινες κρυφό. Καθώς βουτώ πιο βαθιά μοιάζω να χάνω την σκληρότητα, γίνομαι εύθραυστη. Εσύ φταις! Ακούγεται κραυγή από το μέλλον και ψίθυρος από το παρελθόν και μένω εδώ να πλένομαι από το παρόν, για να δεχτώ τις αλλαγές. Μείνε λίγο. «Έλα λίγο πιο κοντά», από το σύνηθες μακριά που εξορίστηκες. Ή μήπως σε εξόρισα εγώ; Ο ήλιος θα με φυλακίσει στην άσφαλτο, ενώ μια γλυκιά ανοιξιάτικη ημέρα θα σταθείς στο ίδιο σημείο να ακούσεις τη φωνή μου. Ένα μόνο θα μείνει ίδιο.

Εκείνο το κομμάτι του ουρανού που θα κοιτάξεις και θα επιτρέπει στον χρόνο μας να συμπυκνωθεί για να με ακούσεις. “Έλα λίγο πιο κοντά, το σύμπαν μας χωρά μαζί.”»

Στίχοι:

Ήθελα κάτι να σου πω
Ήθελα να σου μιλήσω
Μάλλον δεν θα σε ξαναδω
Για αυτό θα σου το τραγουδήσω

Σε κάποιο σύμπαν μια φορά
Έμαθα με αγαπούσες
Μου το ‘λεγες ψυθυριστά
Ήταν σαν να το εννοούσες
Όμως σε αυτό νερομπογια
Είμαι που μπαίνει στα όνειρα σου
Σου ζωγραφίζω την καρδιά
Και με ξεπλένεις μακριά σου

Έχω μία συλλογή
Ξεγυμνωμένων παραλίγο
Που τα νίκησε η σιωπή
Παραλίγο να μη φύγω
Όμως έφυγες εσύ
Όμως εφυγες εσύ
Όμως έφυγες εσύ

Όταν ήμουνα νερό
Κάθε ανάσα τρικυμία
Και σε κάποιου το βυθό
Η πιο τρελή του επιθυμία

Κι όταν έμαθα παλιά
Όλα τα άγρια να δαμάζω
Με δυσκόλεψε η φωτιά
Κι έτσι τώρα πια της μοιάζω
Έλα λίγο πιο κοντά
Έλα λίγο πιο κοντά
Έλα λίγο πιο κοντά

Και θα ζω κανονικά
Θα ‘σαι η μυστική μου ιδέα
Σε ένα σύμπαν μια φορά
Όμως κάναμε παρεα

Ήθελα κάτι να σου πω
Κι ας λέω πως δεν σου μιλάω
Μάλλον πως σε ευχαριστώ
Που μου θύμισες πως σπάω
Νόμιζα ότι δεν σπάω