Το musicity.gr επιλέγει το τραγούδι της εβδομάδας: Μίλτος Πασχαλίδης - Στις ξερολιθιές!

Τα ποιήματα είναι «Τραγούδια που ζουν λαθραία» στο μυαλό των ανθρώπων. Ένα ποίημα συναντά τις σκέψεις του αναγνώστη και δημιουργεί εικόνες. Κυλά προς τη γη και αγγίζει την καρδία του. Όταν όμως συναντά τη μελώδια ενός συνθέτη μοιάζει να ξεπλένει κάθε ενδοιασμό και να την αγκαλιάζει ολοκληρωτικά. Συνομιλεί με τον ενδότερο εαυτό του και νιώθει τη λάμψη των λέξεων. Ένα σύμπλεγμα αστεριών σε καλοκαιρινό ουρανό Αλκής Αλκαίος , Μάριος Τόκας . Με μόνη βροχή τα δάκρυα συγκίνησης τη στιγμή που ακούς τη φωνή του ερμηνευτή να συντονίζεται με την καρδιά σου, ο Μίλτος Πασχαλίδης. Ένα μαγικό τραγούδι βρίσκεται πλέον στα χέρια των ακροατών για πολλές και επαναλαμβανόμενες ακροάσεις. Μια μικρή αλλά δυνατή εισαγωγή ενός εξαιρετικού δίσκου.

Στις γιορτές πάντα φεύγει. Τα οικογενειακά τραπέζια μοιάζει να την διώχνουν. Ανεβαίνει στο λόφο και κάθεται με τις ώρες ή αποφασίζει ταξίδι σε κάποιο νησί. Αντίθετη πορεία με τους πολλούς, πάντα.

Οι χειμώνες είναι για εκείνη διέξοδος στη θάλασσα και τα καλοκαίρια δεν ξέρει κάνεις που να την βρει. Μοιάζει να κρύβεται από όλους και από όλα, μα κάνεις δεν την κακολογεί. Όλοι θέλουν την παρέα της και την αναζητούν.

Όταν ήμασταν παιδιά την παρακολουθούσαμε κρυφά. Κατέβαινε το δρομάκι για την παραλία στην άλλη πλευρά της Χώρας και στα βήματα της ακούγονταν οι πέτρες να κυλούν. Έμοιαζαν με ζάρια που έπεφταν και έδιναν απαντήσεις σε αθόρυβα ερωτήματα. Περπατούσε μόνη τυλιγμένη με μια ζακέτα και άφηνε τον αέρα να παίρνει τα μαλλιά της, έμοιαζε να της άρεσε το χάδι του, σαν να ήταν κάποιος άλλος εκεί κοντά της.

Όταν έφτανε το ψηλότερο σημείο του δρόμου στεκόταν για λίγο και μετά με γρήγορα βήματα κατηφόριζε για την παραλία. Καθόταν με τις ώρες μέχρι να δύσει ο ήλιος , κουλουριασμένη σαν είχε τον ίδιο της τον εαυτό αγκαλιά. Άλλοτε έβγαζε το τετράδιο και έγραφε. Μια κοιτούσε τη θάλασσα και μια αποτύπωνε τα κύματα με το μπλε μελάνι της. Λέξεις, φράσεις, εξομολογήσεις για εκείνη και τη μοναξιά.

Όταν επέστρεφε ήταν χαμογελαστή, σα να είχε συναντήσει κάποιο αγαπημένο και είχαν μοιραστεί αναμνήσεις, ιδέες , στιγμές. Μα κι όμως κάνεις δεν την συνάντησε στην πορεία και κανείς δεν έμεινε ή κάθισε μαζί της . Τα μάτια της έλαμπαν κάθε φορά που της μιλούσαμε και ήταν γεμάτη αγάπη για όλους.

Στην αρχή της άνοιξης όταν όλοι μαζεύονταν παρέες για εκδρομές σε παράλιες και βουνά για να απολαύουν τις πρώτες ζεστές αχτίνες του ήλιου, εκείνη προτιμούσε να κάνει βόλτες στα μικρά μονοπάτια που ένωναν τους μοναχικούς μύλους σε κάποιο απόμακρο νησί. Στεκόταν στις ξερολιθιές και αγνάντευε. Ακουμπούσε τις πέτρες και ήταν λες και την αγκάλιαζε ο ήλιος.

Έβρισκε πάντα χρόνο για να την συναντά. Δεν απέφευγε τους ανθρώπους αλλά ήξερε πως πάντα κάποιος την περίμενε σε ένα μοναχικό σημείο του ταξιδίου της. Ήταν διαφορετική από τις άλλες κοπέλες. Μα έμοιαζε μοναδική. Ήξερε την μοναξιά και την αγαπούσε. Έτσι πάντα έφευγε.

Στίχοι:

Κάποια Κυριακή του Μάρτη
στις ξερολιθιές
ρώτησα ένα λουλούδι
και μου 'πε πως με θες

Μη ρωτάς που ξημερώνω
γιατί στο χω πει
ποτέ φωλιά δε φτιάχνει
το μοναχό πουλί

Δέξου της βροχής τα δώρα
και της μοναξιάς
για να 'ρχεσαι τα κρύα βράδια
και να μ' αγαπάς