Το musicity.gr επιλέγει το τραγούδι της εβδομάδας: Πάνος Μουζουράκης - Μαρίζα Ρίζου - Μονόλογο για δύο!

Πληροφορίες

  • Τραγούδι: Πάνος Μουζουράκης - Μαρίζα Ρίζου
  • Μουσική: Μανώλης Φάμελλος
  • Στίχοι: Μανώλης Φάμελλος

Ένα μοντέρνο ταγκό, ρυθμός που φέρνει το ζευγάρι τόσο παθιασμένα κοντά τον ένα στον άλλο, αλλά με στίχους που δηλώνουν την πικρία μιας σχέσης, ο Μανώλης Φάμελλος ενώνει κόντρα ρόλους και δίνει την ένταση ενός ερωτευμένου ζευγαριού. Μια ανατροπή στην οπτική του ακροατή που υποστηρίζεται άψογα από τις ερμηνείες του Πάνου Μουζουράκη και της Μαρίζας Ρίζου. Ακολουθούν τον ρυθμό με ένταση πάνω σε λόγια ειπωμένα από τους δυο στο παραλήρημα ενός ερωτευμένου ζευγαριού και αποδεικνύουν την επιτυχία μιας ακόμα συνεργασίας τους. «Ένας μονόλογος για δυο», το ομότιτλο τραγούδι του άλμπουμ που κυκλοφόρησε τον προηγούμενο Μάιο, αλλά θα μας ταξιδέψει στο χρόνο για πολύ ακόμα.

Τίτλος: Μονόλογος για δύο

Στίχοι: Μανώλης Φάμελλος

Μουσική: Μανώλης Φάμελλος

 

Κάθε νέο τραγούδι είναι μία γέννα. Πηγή έμπνευσης, συναισθημάτων, έκφρασης και επαφής. Η ομάδα του musicity.gr κάθε εβδομάδα επιλέγει και εμπνέεται από ένα τραγούδι για το οποίο γράφεται μία νέα ιστορία. Διαβάστε την ακούγοντας το τραγούδι της εβδομάδας.

Ένα πρωινό είδαν ο ένας τον άλλο μέσα από τον καθρέφτη που ήταν τοποθετημένος εδώ και χρόνια στο κέντρο του πιο ψυχρού δωματίου. Τότε οι αχτίνες του Ήλιου μαζεύτηκαν στην λεία επιφάνεια και ζέσταναν τον χώρο.

Εκείνος με μαχαίρια προσπαθούσε να αποτυπώσει τη μορφή της στη δική του πλευρά του καθρέφτη και εκείνη από την άλλη ζωγράφιζε, έσβηνε και άλλαζε ότι θεωρούσε πως θα ήταν το καλύτερο για εκείνον.

Περνούσαν οι μέρες και οι δυο τους συνέχιζαν να μένουν μπροστά από τον καθρέφτη. Αν κάποιες φορές ένας από τους δυο αποφάσιζε να δει πίσω από αυτόν, τότε ο άλλος τον ακολουθούσε. Έτσι, ποτέ δεν συναντήθηκαν. Ποτέ δεν είδαν ο ένας το δημιούργημα του άλλου.

Μέχρι εκείνη τη στιγμή που οι κουρτίνες σκέπασαν τα μεγάλα παράθυρα και το κερί που ο καθένας τους κρατούσε, φώτισε τη μορφή τους. Οι σκιές τους απλώθηκαν πάνω από το μέγεθος του καθρέφτη και έτσι όλα πήραν τις πραγματικές τους διαστάσεις. Δεν ακούστηκε λέξη. Κανένας τους δεν άντεχε να μιλήσει. Ένιωθαν ξένοι τη στιγμή που μετρούσαν χρόνια μέσα στο ίδιο δωμάτιο. Άλλαξαν θέσεις και κανείς δεν μπορούσε να αναγνωρίσει το είδωλο του.

Στη σχέση τους υπήρχαν και δυο ξένοι, δυο ακόμα άτομα που έκλειναν μέσα τους όλα τα λόγια που δεν είχαν ειπωθεί και όλα τα σχέδια που δεν είχαν πραγματοποιηθεί. Και μόνο όταν έπαψε το φως να τους τυφλώνει κατάφεραν να δουν πραγματικά.

Όταν πια είδαν με κάθε λεπτομέρεια ο ένας το πρόσωπο του άλλου τότε ένιωσαν προδομένοι. Ο καθρέφτης δεν έδειχνε αυτό που τόσο πολύ ήθελαν να δουν. Τότε μαζί με το φως ο χώρος πλημμύρισε δηλητήριο. Στα ποτήρια που κάποτε υμνούσαν την όμορφη ζωή τους τώρα έριχναν σταγόνα σταγόνα την πιο πικρή τους λέξη.

Οι κουρτίνες έμοιαζαν με αυλαία που μόλις άνοιξε και οι ηθοποιοί ακολουθούσαν πιστά τα λόγια των προδομένων. Αναζητούσαν ο ένας από τον άλλο αυτό που οι ίδιοι νόμιζαν πραγματικά και η μονομαχία τους έμοιαζε να μη τελειώνει ποτέ.

Εγκλωβισμένοι σε ένα ψέμα που έπλασαν ο ένας για τον άλλο, αλληλοκατηγορούνταν για προδοσία. Ο καθρέφτης σκηνοθέτης μιας ζωής που ήταν κομμένη στα δυο και η μόνη επαφή στην πίσω όψη του μυαλού τους.
Ποσό μπορείς να αγαπάς τον άλλο καθαρά. Τόσο που να μη χρειάζεται να τον δεις μέσα από εσένα, μέσα από κανένα καθρέφτη. Και τελικά να παίζεις σ΄ένα θέατρο που αγνοείς τα λόγια του ρόλου σου.

 

Στίχοι:

Μοιάζει να είναι αστείο
Ένας μονόλογος για δύο
Σε ένα θέατρο κωφών
Αν παίζαμε λοιπόν
Θα αξίζαμε βραβείο
Πλάι στου κήπου τη μιμόζα
Πήραμε τη γνωστή μας πόζα
Βρήκαμε λόγια φθονερά
Βέλη φαρμακερά
Κι αρχίσαμε τη πρόζα

Εγώ δεν ξέρω ν’ αγαπώ
Και εσύ δεν νοιάζεσαι
Να βρείς ποιός είμαι εγώ
Κάποτε έλεγα αν σε έχανα
Από έρωτα θα πέθαινα
Τώρα βρέθηκα απ’ του έρωτα
Τον θάνατο να ζω
Σ’ ένα μουσείο
Σ’ έναν μονόλογο για δύο

Ξέρω, περίσσεψαν τα λάθη
Και μας μαράθηκαν τα άνθη
Από την τριανταφυλλιά
Ξεθύμανε η ευωδιά
Κι απέμεινε το αγκάθι
Ένας μονόλογος για δύο
Σ’ αυτών των λέξεων το σφαγείο
Δεν σε ακούω, δεν μ’ ακούς
Και γέμισε καπνούς
Της μνήμης μας το αρχείο

Φταίω που δεν ξέρω ν’ αγαπώ
Και εσύ δεν νοιάζεσαι
Να βρείς ποιός είμαι εγώ
Κάποτε έλεγα αν σε έχανα
Από έρωτα θα πέθαινα
Τώρα βρέθηκα απ’ του έρωτα
Τον θάνατο να ζω
Σ’ ένα μουσείο
Σ’ έναν μονόλογο για δύο

Ερωτευμένο ζευγαράκι
Σε είχα πάρει απ’ το χεράκι
Και είχαμε βγεί στον πηγαιμό
Μα βρήκαμε γκρεμό
Αντί για την Ιθάκη...

Έξυπνη αναζήτηση Μουσικής:

Γράψε τον τίτλο ή τον καλλιτέχνη και βρες το τραγούδι που θέλεις:


Tip: Γράψε μία λέξη κλειδί ή το επίθετο του καλλιτέχνη