Το musicity.gr επιλέγει το τραγούδι της εβδομάδας: Ελεωνόρα Ζουγανέλη - Δεύτερα κλειδιά!

Μετά από την μετακόμιση από το πατρικό σπίτι, στα χέρια σου μένουν τα αντικλείδια του νέου σου σπιτιού. Κλειδιά, που κρατά εκείνο το άτομο που μπορεί να μεταφέρει το βάρος σου όταν παραδίνεσαι μετά από μια ήττα. Είναι εκείνα τα χέρια που θα κρατήσουν τόσο τρυφερά, αλλά και τόσο δυνατά το βάρος μιας ευθύνης αλλά και εκείνο της, καρδίας σου όταν εσύ δεν έχεις τη δύναμη. Η Ελεωνόρα μετακόμισε και πέρασε καιρός... τώρα πιο ώριμη αλλά και περισσότερο δοσμένη στην ζωή επιλεγεί τα «Δεύτερα Κλειδιά» να τα μοιραστεί με όλους εκείνους που τόλμησαν να αλλάξουν, να ξεπεράσουν φόβους, να μείνουν μόνοι, να αναζητήσουν συντροφιά, αλλά να κρατήσουν ακέραιες τις σχέσεις εκείνες που στο χρόνο μένουν ατόφιες σαν το πιο ακριβό μέταλλο. Ένα ακόμα τραγούδι που θα μείνει στα χείλη όσων ξέρουν να αποδέχονται τα λάθη αλλά και την αγάπη των φίλων. Στίχοι της Sunny Μπαλτζή και μουσική του Γιώργου Καραδήμου, ο ουρανός και η αμμουδιά, το φόντο στην φωτογραφία δυο φίλων που λάμπουν αγκαλιασμένοι μαζί λίγο πριν ή λίγο μετά το χειμώνα των συναισθηματικών αποτυχιών.

Έτρεχε στην ανηφόρα λίγο μετά το τηλεφώνημα , στο χαρακωμένο τσιμέντο τα παπούτσια σχεδόν δεν ακουμπούσαν, η ανάσα της κοβόταν σε κάθε διασταύρωση και τα χέρια της έψαχναν απεγνωσμένα μέσα στην τσάντα της. Ήταν σίγουρη πως τα είχε στη μικρή θήκη , πάντα εκεί τα φυλούσε. Από μακριά ακουγόταν η μουσική από τα μπαράκια κοντά στην παραλία. Στην θάλασσα φαίνονταν τα κύματα λευκά , λες και ο νυχτερινός ουρανός χύθηκε μέσα της και τα σύννεφα του έμειναν στην επιφάνεια. Τελευταίο γεμάτο φεγγάρι του καλοκαιριού και εκείνη είχε την πρώτη φθινοπωρινή μπόρα να αντιμετωπίσει.

Το τηλέφωνο δεν είχε δέκα λεπτά που είχε χτυπήσει και τα κλειδί έμπαινε στην κλειδαριά. Η πόρτα άνοιξε. Το παραθυρόφυλλο απέναντι ανοιχτό. Ο άνεμος από το τελευταίο βράδυ του καλοκαιριού παίρνει τα κομμάτια από την κάπα που ήταν κρεμασμένη στον τοίχο, γέμισε το δωμάτιο από στάχτες. Έγιναν πουλιά και δραπετεύουν από το ανοιχτό παράθυρο, ελάχιστες μένουν να κρατηθούν από την κουρτίνα , αλλά στο επόμενο κλείσιμο των βλεφάρων φεύγουν και εκείνες.

Στην άκρη του μπαλκονιού έχει αρχίσει να γεμίζει θάλασσα και να βρέχει τα πόδια της φίλης της. Εκείνη η αλμυρή γεύση από τα δάκρια που μοιάζει να παρασύρει κοχύλια, σκέψεις βότσαλα και που τα πέλματα πονούν μέχρι να την πλησιάσει. Μια αγκαλιά μαζί, ίδια με το νησί που πριν λίγο καιρό μετακόμισαν. Ήταν καλοκαίρι και όλα έμοιαζαν αλλιώς, είχαν το φως μέσα τους και ένιωθαν πως όλα θα αλλάξουν. Τίποτα δεν άλλαξε. Η αγκαλιά τους παραμένει ίδια, σε όποιο έδαφος και αν βρεθούν. Η μια θα μαζεύει την φωτιά της άλλης και οι δυο μαζί θα πίνουν στην υγεία των εμπειριών τους ωκεανούς της άλλης .

Οι παλάμες ενώνονται και γίνονται γροθιά όταν έχουν μάθει να ταιριάζουν η μια μέσα στην άλλη. Και μετά με το πρώτο φως της νέας ημέρας ανοίγουν ένα ένα δάχτυλο για να καταμετρήσουν τις φορές που στάθηκαν δυνατές. Και μένουν και άλλα κρυμμένα δάχτυλα μέσα στη χούφτα για τις επόμενες βραδιές που κάποια κάπα θα φουντώσει από τη φλόγα ενός ερώτα και που κάποια άλλη θα γίνει σκόνη στον επόμενο αναστεναγμό. Και πάλι από την αρχή. Αρκεί τα “Δευτέρα κλειδιά” να μένουν πάντα στους κρίκους που ενώνουν τους φίλους.

Στίχοι:

Να 'μαστε λοιπόν
Φίλη μου, έχω στην καρδιά μου βέλος
άντρες που εμφανίζονται και εξαφανίζονται
Μόνο εσύ μου έμεινες στο τέλος

Να 'μαστε λοιπόν
Μόνο που είσαι εδώ νιώθω ωραία
άντρες μπαινοβγαίνουνε, τα όνειρα μας κλέβουνε
Πάλι οι δυό μας μείναμε παρέα

Πήγαινέ με σπίτι νιώθω πόνο στην καρδιά
Μέσα στην ζωή μου άλλη μία ψαλιδιά
Κοίτα απ ‘ τα μάτια μου αν έφυγε η μπογιά
Να με προσέχεις
Κράτα με είμαι χάλια με έπιασε λιποθυμιά
Δώσ' μου απ' το τσιγάρο σου μια ακόμη ρουφηξιά
Άνοιξε την τσάντα μου έχω δεύτερα κλειδιά
Εσύ να τα έχεις

Άλλη μια ήττα
Μην μου πεις στα είπα
Η αγάπη είναι φωτιά

Τι έχω πάθει κοίτα
Μην μου πεις στα είπα
Και μην χάσεις τα κλειδιά

Να 'μαστε λοιπόν
Φίλη μου τον εαυτό μου χάνω
Δεν σου είπα ευχαριστώ,ούτε πόσο σ αγαπώ
Μόνο λέω θα πέσω να πεθάνω

Να 'μαστε λοιπόν
Μου μαζεύεις τα άλουστα μαλλιά μου
Το ταξί μας έφτασε- κι ότι εκείνος έχασε
θα μου πεις, φορώντας τα γυαλιά μου

Πήγαινέ με σπίτι νιώθω πόνο στην καρδιά
Μέσα στην ζωή μου άλλη μία ψαλιδιά
Κοίτα απ ‘ τα μάτια μου αν έφυγε η μπογιά
Να με προσέχεις
Κράτα με είμαι χάλια με έπιασε λιποθυμιά
Δώσ' μου απ' το τσιγάρο σου μια ακόμη ρουφηξιά
Άνοιξε την τσάντα μου έχω δεύτερα κλειδιά
Εσύ να τα έχεις

Άλλη μία ήττα
Μην μου πεις στα είπα
Η αγάπη είναι φωτιά

Τι έχω πάθει κοίτα
Μην μου πεις στα είπα
Και μην χάσεις τα κλειδιά...