Το Τραγούδι της εβδομάδας

Το musicity.gr επιλέγει το τραγούδι της εβδομάδας! Λάγνης και Ρήγας – Καρδιά από πάγο!

Αντιγόνη ΚολοβέντζουΔευτέρα, 10 Οκτωβρίου, 2016Δευτέρα, 10 Οκτωβρίου, 20161 ' ανάγνωση9

Λάγνης & Ρήγας

Καρδιά από πάγο

Όταν ο καιρός αρχίζει να κρυώνει και το πρώτο αεράκι σε αναγκάζει να βάζεις το αγαπημένο φούτερ, τότε το μυαλό αρχίζει να γυρίζει πίσω… σε μια τάξη γεμάτη από μικρά παιδιά που κοιτούν με απορία το πράσινο πινάκα και τη δασκάλα που πασχίζει να τα μάθει πρόσθεση. Δεν μπορείς να καταλάβεις… εσύ αντί για τις πράξεις, το ένα συν ένα, ίσον δύο, χαζεύεις εκείνο τα κορίτσι του πρώτου θρανίου που με ακλόνητο βλέμμα κοιτά τον πίνακα σα να θέλει να τον τρυπήσει. Γυρνάς στον ουρανό να μάθεις την αιτία που εκείνη δεν μιλά και ζωγραφίζεις νοερά τη συνάντηση σας στην αυλή του σχολείου. Το κουδούνι χτυπά και κουμπώνεις το παλτό… ο καιρός έχει αγριέψει και το τοπίο είναι πια διαφορετικό, το χιόνι γεμίζει από το λευκό του ματιού και εσύ ψάχνεις να βρεις το πράσινο των δικών της ματιών, κάπου εκεί ανάμεσα στα κλαδιά που έχουν αντισταθεί στο χιόνι. Τα μικρά χέρια σου κρατούν τις νιφάδες και ενώ εσύ παγώνεις εκείνες λιώνουν, γίνονται δάκρυα στα όνειρα που θα θυσιαστούν, για να καταλάβεις μεγαλώνοντας.

Και εκεί κάπου κοντά σε ένα χειμώνα και κάποια χρόνια μετά , το φοιτητικό παράθυρο γεμίζει σαν ανεστραμμένη κλεψύδρα από λερωμένες νιφάδες και εσύ βρίσκεσαι πίσω πια από το τζάμι. Προστασία. Η αναπνοή θολώνει το γυαλί και πάνω του γράφεις για μια ακόμα φορά την ιστορία. Δυο μάτια και δυο χείλη, σου είναι αρκετά. Τότε είναι που αρχίζουν να δακρύζουν και το τζάμι γεμίζει με νοητές γρατζουνιές από την υγρασία. Ένα ποτήρι γεμίζει και ενώ εσύ νιώθεις την θαλπωρή είναι απλά το δηλητήριο που χρειάζεται να μεταλάβεις για καταλάβεις μεγαλώνοντας.

Μετράς σύννεφα στον ουρανό του χρόνου σου και προχωράς στις τροχές των αστεριών, πηδάς από μεσημβρινό σε μεσημβρινό κυνηγώντας το χειμώνα. Έχεις μέσα σου το καλοκαίρι και η συντροφιά του συρρικνωμένου υδραργύρου δεν σε τρομάζει. Οι μικρές κινήσεις του σώματος της, ξέρεις πως είναι από φόβο, μπορείς να γνωρίζεις τη σκέψη σε κάθε της ανάσα και κάθε που κλείνει τα βλέφαρα της, την γελάς και πλησιάζεις. Κρατάς το κορμί της σα νιφάδα από χιόνι και εκείνη λιώνει όταν ακούει τα όνειρα σου μαζί της. Περνάς το χέρι στο πρόσωπο της και γεμίζεις τη χούφτα σου με τα δάκρυα της έτοιμος να γευτείς τις πίκρες που πέρασε. Τώρα καταλαβαίνεις.

Ρυθμός και μελωδία να ακολουθούν τις σκέψεις της ηρεμίας και της τρυφερότητας με την φωνή του Ρήγα Σκεπετάρη να ακουμπά στον ωμό τον ακροατή και να δίνει την συμπαράσταση ενός καλού φίλου. Μα ο άλλος εαυτός εκείνος που ξέρει τα πάντα· ο εσωτερικός, εκφρασμένος με τον ρυθμό και τους στίχους του Λάγνη ξεδιπλώνει την αλήθεια και την εξήγηση που η λογική καθορίζει και σα σταλακτίτης από πάγο κόβει την καρδία στη μέση… η αποτυπωμένη πεποίθηση του μισού επανέρχεται και ανακαλύπτεις το χαμένο χρόνο… και εκεί φτάνει η στιγμή της έντασης που ξεσπά, οι δυο φωνές ενώνονται στη μουσική του Ρήγα και του Dj Rico και δείχνουν πως όταν οι άνθρωποι θέλουν· το ένα συν ένα μπορεί να γίνει ένα. Και τότε καταλαβαίνουν.

Λάγνης & Ρήγας – Καρδιά από πάγο

Στίχοι: Χρήστος “Λάγνης” Πανοηλίας & Ρήγας Σκεπετάρης

Μουσική: Ρήγας Σκεπετάρης & Dj Rico

Στίχοι:

Ψάχνω την ουσία να καταλάβω
στο ψύχος της καρδιάς σου τη φλόγα να βρω
ψάχνω το λευκό μέσα στο μαύρο
μα μέσα σου έχεις μια καρδιά από πάγο

Πλάθω τη χαρά στα χέρια σου απάνω
ποίηση στη θλίψη για να ανασάνω
Τα σκισμένα μου κομμάτια τα ράβω
απ’της καρδιάς τον πάγο, να μεταλάβω..

Ποτέ δεν μου άρεσαν τα άσματα του έρωτα
Ένιωθα πως τους έλειπε κάτι
Μου άρεσαν κείνα που σε άλλους κόσμους σ’ έπαιρναν
Εκείνα που μιλούν για την πραγματική αγάπη

Ό έρωτας είναι αυτόχειρας, το είπε η Δημουλά
Πεθαίνει την αυγή κι ας γεννιέται τα δειλινά
Γένους ανυπεράσπιστου, από ψηλά
Παραλύει το μυαλό μας, το νου μας και την καρδιά,

Στον έρωτα αυτός π’ αμφιβάλλει, κατηγορεί
Συναισθήματα λυγίζουνε τη λογική
Εγώ δεν σε κατηγορώ, θυμήσου και εσύ
Ότι θα σ’ έκανα τραγούδι, στο είπα απ’ την αρχή

Πάντα πανέμορφη πάντα απόμακρη πάντα κάπως ψυχρή
Μακάρι να σε γνώριζα μια άλλη εποχή,
Πριν η κάρδια σου γίνει άγονη, στείρα, καμμένη γη
στα μάτια σου είδα τον πόνο που είχε ενσωματωθεί….

Σπάω το κεφάλι μου να καταλάβω, μα
συναισθήματα τα κάνουνε θολά
Μήπως δεν ήμουν αρκετός για να σου φέρω τη χαρά
Φτιαχνω σενάρια μες το μυαλό μου καθημερινά

Κάποιος στο παρελθον, σ’ ειχε προδώσει
Μαχαίρι στην καρδιά σου που του είχες δώσει
Το γέλιο έγινε δάκρυ, κι η πτήση πτώση
Κατέρρευσες σαν πόλη που εκ των έσω έχουν αλώσει

Ανθρώπων φύση, σκληρή και εγωιστική
Φόβος και θλίψη, εγκαταστάθηκε μες τη ψυχή
Και είπες η λύση, μπορεί να’ναι στο επόμενο κορμί
πάθη και μίση… και εσύ μισή

Και εγώ ολόκληρος που έγινα μισός μόνο για σένα
Υπάκοος, με γλώσσα έξω, αυτιά κατεβασμένα
Υπήκοος, έτοιμος να πεθάνω στην αρένα
Για ένα πάθος καταστρεπτικό πέρα απ’τα εσκαμμένα

Και προσπαθώ να καταλάβω
Τι είναι λάθος και τι είναι σωστό
Και προσπαθώ να καταλάβω
Το νόημα πίσω από τις λέξεις να βρω

Και προσπαθώ να καταλάβω
Γιατί στο δρόμο μόνος μου γυρνώ
Και προσπαθώ να καταλάβω
Μα δεν μου έχει μείνει αρκετό μυαλό.