Με την έναρξη της άνοιξης κάποιοι κάνουν τα πρώτα τους ταξίδια, με «Τα πλοία της γραμμής» και όχι μόνο. Άλλοι πάλι γίνονται οι ίδιοι εκείνα τα καράβια που μέσα τους χωρούν πολλές ζωές και αφήνουν ή πιάνουν λιμάνια. Καπετάνιος σε ένα νέο δίσκο ο Κώστας Μακεδόνας, χαράζει τη νέα μελωδική του ρότα, με χάρτες τους στίχους στου Νίκου Μωραΐτη, γνωστούς για τα υπε- συναισθηματικά ταξίδια και με νέα πανιά τη μουσική πλέξη του Νικόλα Μαυρέση, ενός πρωτοεμφανιζόμενου μουσικού που γνωρίζει τις πνοές της μελωδίας.
Τίτλος: Τα πλοία της γραμμής
Στίχοι: Νίκος Μωραΐτης
Μουσική: Νικόλας Μαυρέσης
Εταιρεία: Heaven Music
Κάθε νέο τραγούδι είναι μία γέννα. Πηγή έμπνευσης, συναισθημάτων, έκφρασης και επαφής. Η ομάδα του musicity.gr κάθε εβδομάδα επιλέγει και εμπνέεται από ένα τραγούδι για το οποίο γράφεται μία νέα ιστορία. Διαβάστε την ακούγοντας το τραγούδι της εβδομάδας.
Έπιασε ένα κομμάτι από το κορμί της και το έλιωσε στο κατσαρολάκι, πάνω στο μάτι της κουζίνας. Το μέταλλο έγινε ρευστό. Με το τρυπάνι άνοιξε προσεκτικά μια μικρή τρύπα στην πλευρά της καρδιά της , λίγο πιο αριστερά από την προηγούμενη. Με ακόμα μεγαλύτερη προσοχή και χωρίς να τρέμουν τα χέρια της, έχυσε το πυρωμένο υγρό μέσα της. Έμεινε ξαπλωμένη όλη την ημέρα μέχρι εκείνο να ενωθεί με τα σώθηκα της. Δεν κοιμήθηκε. Δεν απάντησε σε κανένα τηλεφώνημα. Έμεινε ακίνητη και κοιτούσε όλα τα κομμάτια της ζωής τους μαζί στο ταβάνι.
Το επόμενο πρωί σηκώθηκε, άνοιξε το παραθυρόφυλλο και ανέπνευσε βαθειά για να στεγνώσει και η παραμικρή εσωτερική υγρή σκέψη για επιστροφή στην αρχική μορφή. Ήταν η μέρα που θα τον συναντούσε για να έδινε τέλος στο παραμύθι που πάσχιζαν και οι δυο να βγουν αθώοι.
Ετοιμαζόταν σαν την πρώτη φορά που είχαν ραντεβού. Ήταν χαρούμενη, αν και το βάρος στο στήθος δεν το είχε ακόμα συνηθίσει. Το προτιμούσε όμως έτσι , παρά όταν ξεχείλιζε και έφτανε στα μάτια της. Τώρα δεν θόλωνε. Όλα ήταν ξεκάθαρα και αγαπημένα.
Τον κοίταξε με τόση αγάπη, που για μια στιγμή κάποιος θα νόμιζε πως θα γίνονταν ένα. Την κοίταζε με τόση θαλπωρή και αγωνιά που νόμιζες πως είχε τη δύναμη να τη κρατήσει στην αγκαλιά του και θα πετάξουν.
Τα λόγια της ήταν ψυχρά, μα γεμάτα τρυφερότητα και για τους δυο. Το καλύτερο τέλος του παραμυθιού θα είναι το διπλό. Εκείνο που ο καθένας θα διαλέξει για τον ίδιο. Εκείνο που θα γεμίζει το τελευταίο δισέλιδο και θα αφήσει κενή την τελευταία σελίδα-εισαγωγή για το έκαστο επόμενο.
Οι ευχές που του έδινε με τόση αγωνιά και αγάπη, του έμοιαζαν κατάρες. Προσπαθούσε να λιώσει τον πάγο στην καρδιά της, μα δεν είχε καταλάβει… δεν ήταν τα δάκρυα της που πάγωσαν στην καρδιά… ήταν τα σίδερα που είχαν βάλει στα όνειρα τους , που εκείνη βρήκε τη δύναμη και έλιωσε και τώρα είναι ελεύθεροι και οι δυο.
Τον κοιτούσε να φεύγει με δάκρυα στα μάτια του και με μουρμουρητά από πικραμένες σκέψεις. Τα αποτυπώματα του έμεναν στην άσφαλτο, λες και τώρα πια κουβαλούσε πια τον εαυτό του.
Εκείνη πέταξε.
Στίχοι:
Θα βρω τη δύναμη να σ’ αποχαιρετήσω
όλη τη δύναμη στην άκρη της ζωής
και ένα χάδι στα μαλλιά σου να αφήσω
πριν να βγεις
Και θα σου δώσω απ’ την καρδιά μου την ευχή μου
και θα σκοτώσω το βαρύ μου εγωισμό
γιατί ένας άνθρωπος μπορεί να αγαπάει
για τους δυο
Σου εύχομαι να με ξεχάσεις
σου εύχομαι βαθιά να αγαπηθείς
για μένα πίσω μην κοιτάξεις
για μένα μη νοιαστείς
Για μένα πίσω μην κοιτάξεις
εγώ είμαι σαν τα πλοία της γραμμής
που μένουν αδειανά στο τέλος της κάθε διαδρομής
Κάποιος θα έλεγε εκδίκηση να πάρω
κάποιος θα κοίταζε πώς να δικαιωθώ
μα εγώ στο τέλος το δικό μου κουβαλάω
το σταυρό
Γιατί υπάρχουνε εκείνοι που ξεχνάνε
εκείνοι που εύκολα αλλάζουν και μπορούν
μα είναι κι εκείνοι που όταν λένε το “για πάντα”
το εννοούν
