Το Τραγούδι της εβδομάδας

Το musicity.gr επιλέγει το τραγούδι της εβδομάδας: Μίλτος Πασχαλίδης – Περσείδες!

Αντιγόνη ΚολοβέντζουΔευτέρα, 24 Οκτωβρίου, 2016Δευτέρα, 24 Οκτωβρίου, 20161 ' ανάγνωση12

Μίλτος Πασχαλίδης

Περσείδες

Περπατάς διάφανος στην άκρη της γης. Άδειασες ακροβατώντας στη ζωή των άλλων. Μένεις στο ημισφαίριο της νύχτας, καθισμένος κουβάρι στην άκρη του πλανήτη. Τα γόνατα στην αγκαλιά, αναλόγιο του σκυμμένου κεφαλιού και τα χέρια να το σκεπάζουν μη τύχει να σηκωθεί να δει τον ουρανό. Αυτή η νύχτα είναι η πιο δική σου. Ακούς τα αστέρια να σβήνουν στην επιδερμίδα της θάλασσας φωνάζοντας για σιωπή και αλλά να ακουμπούν το έδαφος τσιρίζοντας χαμηλόφωνα παράπονα.

Οι χτύποι τη καρδιάς ακούγονται στο δαχτυλίδι του Κρόνου και εσύ χορεύεις στο κέντρο του, γεμίζει το άδειο κορμί με θάλασσα και ουρανό…. Κλείνεις τα μάτια, ανοίγεις τα χέρια, στριφογυρίζεις και ακροπατάς μα δεν πέφτεις, ούτε πετάς. Το μαύρο του σύμπαντος σε ρουφά και σε φτύνει στην τελεία ενός τετραδίου. Εκείνο που από παιδί κρατούσες κάτω από τα μαξιλάρι. Εκείνο που γραφόταν τις ώρες που οι έννοιες κοιμόνταν στο διπλανό δωμάτιο και κάτω από το κρεβάτι βαριανάσαινε ο δρακός της λογικής. «Κοιμούνται» ψιθύριζες στη σκιά σου και εκείνη γυρνούσε πλευρό. Έμενες να την παρατηρείς, φοβόσουν μη σταματήσει να ανασαίνει.

Έγραφες σε λευκά χαρτιά μα ποτέ δεν έβαλες τελεία. Μαζεύτηκαν πολλά από αυτά στο συρτάρι, κάτω από το στήθος σου. Νόμιζες τα έκαψες όταν έτρεχες πάνω στην τροχιά των δεδομένων. Μα τώρα ξεγλιστρούν από την χαραματιά του χρόνου και βγαίνουν στον αέρα, στροβιλίζονται στην αναπνοή σου και σε κυκλώνουν, χαρτιά γεμάτα εαυτό που ξέχασες μεγαλώνοντας.

Την ώρα της αυγής σηκώνεις το κεφάλι από τα γόνατα. Τα μάτια ανατέλλουν πίσω από το μπράτσο και ο ήλιος τρέμει τη φωτιά τους. Η μέρα που η σκιά σου θα γίνει μικρή. Σηκώνεσαι τρέχεις στο χωματένιο δρόμο και σύννεφα σκόνης γεννιούνται στο πέρασμα σου. Στον ουρανό μαζεύτηκαν σύννεφα από κίτρινα χαρτιά, θα βρέξει λέξεις, όνειρα, ευχές… πρέπει να προλάβεις μη σε φτάσει η σκιά… Ανεβαίνεις στην άκρη της σφαίρας που ορίζεις για κορυφή και ρουφάς τον αέρα με μανία, γεμίζεις με σύννεφα. Τεντώνει το δέρμα από την ποσότητα, ανοίγει το κορμί. Μεγαλώνεις από μέσα και μένει η σκιά μικρή να σε κοιτά στην άκρη των ποδιών σου.

Άδειασες τρέχοντας να σώσεις τις θυσίες των θνητών, μα τώρα γέμισες πάλι από εσένα. Χαμηλώνεις και απλώνεις το χέρι στη σκιά, τη σηκώνεις και σε κοιτά κατάματα-τώρα δεν γυρνά πλευρό. Στην πιο ήσυχη ώρα του χρόνου, εκείνη που ενώνονται η μέρα με τη νύχτα, η αγκαλιά είναι πιο μεγάλη και χωρά μόνο εσένα. Τη στιγμή που ένα αστέρι ακουμπά την επιδερμίδα της γης και γίνεται λαμπερά κομμάτια για να πληθαίνουν οι σκιές των διάφανων.

Ο Μίλτος Πασχαλίδης κάνει την μεγάλη νύχτα του χειμώνα να φαίνεται πως είναι η μια, η ξεχωριστή για τον καθένα μας. Βάζει τις λέξεις σε σειρά και τις ακουμπά πάνω σε νότες που γεννήθηκαν μέσα στον Αύγουστο, πυρωμένες από τον ήλιο της καρδιάς. Δεν τους επέτρεψε να χάσουν τη θερμότητα τους, τις έκανε άμεσα τραγούδια και με τη μελωδία περνά την στρατόσφαιρα των συναισθηματιών μας και μας χαρίζει αστέρια για ευχές. Μας χαρίζει τις δικές του Περσείδες, τα δικά του πεφταστέρια.

Μίλτος Πασχαλίδης – Περσείδες

Στίχοι: Μίλτος Πασχαλίδης

Μουσική: Μίλτος Πασχαλίδης

Στίχοι:

Πάνω στο μπράτσο χάραξε η μέρα μιαν ευχή
για το χορό που στήσανε στ’ αστέρια οι Περσείδες
τη νύχτα που ξαγρύπνησες μονάχη στο σκαλί
τον ουρανό σου χάρισαν μα πάλι δεν τον είδες.

Δεν πέφτουνε, χρυσάφι μου, τα κάστρα με ευχές
ούτε ξυπνούν τα όνειρα στις μαύρες τις οθόνες
δεν ξεγελούν τον ίσκιο τους οι μοναχές καρδιές
φτιάχνουν χαρμάνι λησμονιάς μα ξημερώνουν μόνες.

Ανοίγω τα χέρια μου που όλο τον κόσμο χώρεσαν
και τώρα πια χωράνε μόνο εσένα.

Στο μπράτσο η μέρα χάραξε με πείσμα κι αντοχή
δυο κρίνα φεγγαρόλουστα που φύτρωσαν στην πέτρα
μη μου ζητάς να σ’ αρνηθώ, ζωή μου και πληγή,
μέχρι να μου τελειώσουνε τα βέλη στη φαρέτρα.

Ανοίγω τα χέρια μου που όλο τον κόσμο χώρεσαν
και τώρα πια χωράνε μόνο εσένα.