Είναι λίγα τα τραγούδια που μπορούν να σε κάνουν να κοιτάξεις εντός σου. Σε εκείνη την βαθειά σκέψη που μοιάζει «Φυλακή Υψίστης Ασφαλείας». Είναι δύσκολο να μπορείς να παραδέχεσαι την ήττα σου. Μια σκιά στο δωμάτιο των σκέψεων. «Σ’ έχασα» φωνάζεις και καίγεται η ψυχή στο τελευταίο τσιγάρο από το πρωινό επισκεπτήριο. Αυτό το τραγούδι, ενώνει την μοναξιά με την παρουσία, τον απολογισμό και την αποδοχή της ήττας. Είναι η ερμηνεία του Μπάμπη Στόκα που σε κάνει να σπας τη σιωπή σου και να μετράς τις ημέρες προς την απελευθέρωση με τους στίχους της Ελεάνας Βραχάλη, αυτό συμβαίνει στο κουπλέ, γιατί στο ρεφρέν η μουσική του Γιώργου Σαμπάνη δίνει τη δύναμη στον ακροατή να σπάσει τα τείχη οποιασδήποτε φυλακής.
Τίτλος: Σ’ έχασα
Στίχοι: Ελεάνα Βραχάλη
Μουσική: Γιώργος Σαμπάνης
Κάθε νέο τραγούδι είναι μία γέννα. Πηγή έμπνευσης, συναισθημάτων, έκφρασης και επαφής. Η ομάδα του musicity.gr κάθε εβδομάδα επιλέγει και εμπνέεται από ένα τραγούδι για το οποίο γράφεται μία νέα ιστορία. Διαβάστε την ακούγοντας το τραγούδι της εβδομάδας.
Όταν η μπουκαπόρτα έκλεισε έμεινα να κοιτώ το λιμάνι. Δεν μπόρεσα πουθενά να διακρίνω κάποιον να σου μοιάζει. Όταν πια το πλοίο απομακρύνθηκε από τη στεριά έβγαλα το εισιτήριο σου από το αριστερό τσεπάκι του πουκάμισου. Κάθισα στο άδειο σαλόνι και το έκοψα. Εξήντα τέσσερα κομμάτια. Τόσος ο χώρος που μας είχε μείνει από την τελευταία μας συνάντηση.
Οι αποφάσεις δεν μπορούσαν να παρθούν και εσύ έκανες την πρώτη κίνηση, ακολούθησε μια δική μου και έτσι ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση. Είσαι έτοιμος να θυσιάσεις τη βασίλισσα σου για να κερδίσεις τον δικό μου βασιλιά.
Είναι η σειρά των μαύρων. Η νύχτα είχε πια γίνει θάλασσα.
Όταν έφτασα στο νησί στο λιμάνι ήταν μόνο δυο αυτοκίνητα. Κανείς δεν με περίμενε. Ακολούθησα το πετρόχτιστο μονοπάτι. Δεύτερο στενό μέσα στην καρδιά της χωράς. Και πνίγομαι στο άδειο γαλάζιο δωμάτιο. Ένας πινάκας στον τοίχο έχει γύρει και η θάλασσα χύνεται.
Στέκομαι κοντά στο τζάμι. Το εισιτήριο είναι ακόμα στην τσέπη μου… κομμάτια. Τα μετρώ με τα δάχτυλα και κάνω τα λεπτά να είναι μεγαλύτερα κατά τέσσερα δευτερόλεπτα, έτσι κυλά ο χρόνος μέχρι την επόμενη κίνηση. Αύριο είναι η σειρά των λευκών.
Στην άκρη της παραλίας μια γραμμή από φύκια. Χειμωνιάτικο όριο για να περνούν οι τολμηροί. Κάθομαι στην άκρη του βράχου και χαζεύω τα μικρά στρογγυλά κατάλευκα βότσαλα. Η πορεία των σύννεφων διαγράφεται πάνω τους καθώς οι σκιές τους δημιουργούν μορφές. Κάποιων από τους καλοκαιρινούς επισκέπτες ,που μοιάζει να έχουν μείνει ακόμα εδώ. Και εγώ.
Ένα ακόμα περνά σχεδόν πάνω από τον μύλο του απέναντι λόφου. Μοιάζει με καράβι και εσύ πάνω του δεμένος μην ακούσεις τις σκέψεις μου. Μη μαγευτείς και έρθεις στο νησί. Δεν μπορείς. Το εισιτήριο είναι στη δική μου παλάμη. Μια ακόμη κίνηση. Ανάβω το τσιγάρο και τα σύννεφα χάνονται μέσα μου, να καλύψουν τη μορφή σου.
Σε φυσώ μαζί τους και τα πανιά από το καράβι φουσκώνουν με την δική μου επιθυμία να έρθεις κοντά. Στην επόμενη ρουφηξιά το σκαρί έχει καεί και η στάχτη του χάνεται ανάμεσα στα βότσαλα. Εκεί, έθαψα τα κομμάτια της τελευταίας μου κίνησης. Εξήντα τέσσερα κομμάτια και μερικές κινήσεις, μαζί με τον βασιλιά μου, μαζί με εσένα.
Εκεί που το όριο του χειμώνα αφήνει τη θάλασσα να πνίξει τις καλοκαιρινές σκέψεις και όσα οι ηττημένοι θέλουν να κρύψουν.
Αφήνω την παραλία την ώρα του δειλινού. Την ώρα που τα νερά της μπορούν να κάψουν αργά την ακτή και το όριο ανάμεσα στην επόμενη παρτίδα . Με πρώτη κίνηση στα μαύρα.
Στίχοι:
Όπως κυλάει στο χώμα
της φυγής σου το νερό,
έτσι σε θέλω ακόμα
με ένα αίτημα απλό,
να γνωριστούμε απ’την αρχή,
να με καις σαν ήλιος το πρωί.
Άραγε πού να’σαι, πού είσαι εσύ.
Σ’έχασα, σαν παρτίδα.
Σ’έχασα, σαν πατρίδα,
σα θεό,
μα δε σε ξέχασα.
Σε μετράω στις σκιές,
στην απόστασή μας βάζω φωτιές,
γιατί θέλω πριν με κάψεις
να ανάψεις
ξανά, να με θες.
Σε μετράω απ’την αρχή,
κύμα κύμα σε μια θάλασσα οργή
και στου κόσμου μου την άκρη·
στο δάκρυ,
στη μέσα μου γη.
Τώρα μες στα νερά μου
καθρεφτίζεται πιστά,
το κάστρο που’χεις χτίσει
για να ζούμε αντικριστά·
το πάθος που κινεί βουνά,
το κρατάς στου “εγώ” σου τα σχοινιά.
Άραγε πού να’σαι, πού είσαι πια.
