Όσο σύγχρονη και αν γίνει η κάθε εποχή, θα είναι πάντα επίκαιρη με την εσωτερική μας μοναξιά. Εκείνη που ακολουθεί τα βήματα ενός ζεϊμπέκικου και κάνει κύκλους γύρω από τον καθένα μας. Και μια φωνή να τραγουδά τις σκέψεις, τόσο κοφτή, όσο η δύναμη του χεριού που κόβει τον αέρα, εκείνο το χάραγμα στο κενό που μοιάζει τόσο γεμάτο. Αυτή την διαύγεια που καταλαβαίνεις στη φωνή της Λένας Αλκαίου και που νιώθεις να σε κρατά από τον ώμο και να σε κάνει να μιλήσεις με ακριβώς τα ίδια λόγια της, τους στίχους των Αντώνη και Δημήτρη Παπαβομβολάκη γνωστοί για την εκλεπτυσμένη τους αμεσότητα των πιο σκληρών συναισθημάτων όπως αυτό της προδοσίας που δημιουργούν «Οι πιο δικοί μας άνθρωποι». Το τραγούδι αυτό σε κάνει να εκφράζεις τις πιο πικρές σου λέξεις, ακολουθώντας την ίδιας ποιότητας μουσική των δυο μουσικών και ας μην είσαι γυναίκα όπως η ηρωίδα τους. Έξαλλου η σκέψη , η μοναξιά , η προδοσία είναι γυναίκες και συντροφεύουν όλους μας.
Τίτλος: Οι πιο δικοί μας άνθρωποι
Στίχοι: Αντώνης & Δημήτρης Παπαβομβολάκης
Μουσική: Αντώνης & Δημήτρης Παπαβομβολάκης
Εταιρεία: Ogdoo Music
Κάθε νέο τραγούδι είναι μία γέννα. Πηγή έμπνευσης, συναισθημάτων, έκφρασης και επαφής. Η ομάδα του musicity.gr κάθε εβδομάδα επιλέγει και εμπνέεται από ένα τραγούδι για το οποίο γράφεται μία νέα ιστορία. Διαβάστε την ακούγοντας το τραγούδι της εβδομάδας.
Κάθε βράδυ έκοβε και μια κλωστή. Την τραβούσε από το κορμί του και την πετούσε κάτω από το κρεβάτι. Κάθε πρωί ένας ακόμα κόμπος τον εμπόδιζε να βάλει το καθαρό πουκάμισο του.
Είχε πια γεμίζει από αυτούς αλλά χωρίς να τους συνηθίζει.
Ένιωθε πως ήταν γεμάτοι αγάπη και όσο πιο σφιχτοί, τόσο πιο πολλή από εκείνην έκρυβαν.
Και κάθε βράδυ μια κλωστή βρισκόταν κάτω από το κρεβάτι.
Μα όταν πια ξάπλωνε οι κόμποι όλοι μαζεύονταν στο λαιμό , του έκοβαν την ανάσα.
Κάποιες φορές λίγο πριν τον πάρει ο ύπνος προσπαθούσε με τα δάχτυλα να χαλαρώσει κάποιους από αυτούς, αλλά το αποτέλεσμα ήταν αντίθετο.
Τότε ,σηκωνόταν, τα πόδια του μπερδεύονταν στην κλωστή που μόλις είχε κόψει και την έσερνε άθελα του μέχρι την κουζίνα. Άνοιγε το ντουλάπι με τα ποτά και επέλεγε πάντα το ίδιο, το δικό του, το πιο γλυκό. Πάντα ήταν γεμάτο. Δεν είχε ποτέ του αγοράσει ξανά παρά μόνο εκείνη την πρώτη φορά και από τότε πάντα ήταν το μπουκάλι του γεμάτο.
Όταν γυρνούσε στο κρεβάτι το κομμάτι που έχει εκείνο το βράδυ κόψει από το σώμα του, βρισκόταν στο διάδρομο.
Στο λαιμό του πια δεν υπήρχαν κόμποι. Μαζεύονταν όλοι στο κεφάλι, το βάραιναν και έτσι μπορούσε να αποκοιμηθεί.
Το επόμενο πρωί το καθαρό του πουκάμισο έβρισκε πάλι ένα εμπόδιο.
Μια ζωή έτσι. Αμίλητος. Μόνο οι ανάσες τους επικοινωνούσαν με του υπόλοιπους ενοίκους του σπιτιού. Εκείνες που μπορούσαν να δραπετεύσουν όταν κοιμόταν. Εκείνες που πάνω από το σώμα του έδεναν τις κομμένες κλωστές.
Ποτέ δεν είχε καταφέρει να λύσει κανένα κόμπο. Όχι γιατί δεν μπορούσε. Δεν ήθελε. Καθένας από αυτούς ήταν σημαντικός για εκείνον, ακόμα και αν κάθε ξημέρωμα παραπονιόταν για την ύπαρξη τους. Δεν ήθελε όμως να μιλά για αυτούς. Όχι με αυτούς,
Έτσι κάθε τόσο, που δεν άντεχε την σιωπή έβγαινε στο δρόμο και περπατούσε, μάζευε τις ξένες πεταμένες κλώστες από την άκρη της ασφάλτου τις έδενε μεταξύ τους και μετά τις έβαζε στην καρέκλα απέναντι του. Παρήγγειλε το ποτό του και ρωτούσε για του κόμπους στο ξένο άγνωστο κορμί. Μετά, οι δικοί του λύνονταν.
Μέχρι το επόμενο πρωί.
Στίχοι:
