Κάποιες φωνές χαράζουν την ακοή όμοια με το χρόνο τους κορμούς των δέντρων. Η Βιολέτα Ίκαρη εμφανίστηκε στη μουσική σκηνή για να αφήσει τα σημάδια στις καρδιές των ακροατών με το ίδιο ακριβώς τρόπο. Και μες το καλοκαίρι, σα «Σειρήνα» θα μας τραγουδά σε μουσική του Σταύρου Τσουμάνη τους στίχους της Βίβιαν Κοντομάρη. Απολαύστε το νέο της τραγούδι και αναζητήστε τη δική σας Ιθάκη μέσα από αυτό, στις καλοκαιρινές διαδρομές σας. Φτάνει μόνο να κλείσετε τα μάτια και εκείνη θα σας οδηγήσει με τη φωνή της.
Τίτλος: Σειρήνα
Στίχοι: Βίβιαν Κοντομάρη
Μουσική: Σταύρος Τσουμάνης
Κάθε νέο τραγούδι είναι μία γέννα. Πηγή έμπνευσης, συναισθημάτων, έκφρασης και επαφής. Η ομάδα του musicity.gr κάθε εβδομάδα επιλέγει και εμπνέεται από ένα τραγούδι για το οποίο γράφεται μία νέα ιστορία. Διαβάστε την ακούγοντας το τραγούδι της εβδομάδας.
Ευθυγραμμίζω μες το καθρέφτη, τις κόρες των ματιών μου με το φεγγάρι. Μου αφήνει εσοχή δυο ημερών για να περάσω στην πίσω του όψη. Περπατώ πάνω στην επιφάνεια σε σημάδια μιας άλλης μου ζωής. Η σκόνη του γεννιέται από εμένα και εγώ από αυτή. Καθώς ακροπατώ στο όριο, σκύβω μη με ακουμπήσουν τα δάκρυα. Βουτώ στο μαύρο. Θάλασσα ή σύμπαν, αρχή δημιουργίας. Το λευκό μου φόρεμα ξεβάφει στην κάθοδο και η τροχιά μου γίνεται ευχή για κάποιον ψεύτη ή αλυσίδα που θα δένει για πάντα το όνειρο ενός παιδιού.
Αιωρούμαι στο άπειρο τη στιγμή που η φυσαλίδα ενός γαλαξία σκάει και οι πλανήτες του, μικροί βόλοι, χύνονται στο κενό. Το κέντρο του ένα κουβάρι από ασημένιες χαρακιές. Κάποιες από αυτές τις ξέρω. Έγιναν από το βλέμμα μου τις στιγμές της αλήθειας. Μπλέκομαι ανάμεσα τους και ορίζω τροχιές. Με την άκρη των δάχτυλων κρατώ τις αποστάσεις την στιγμή που η βαρύτητα αγκαλιάζει το λευκό των ματιών μου και εκείνο χύνεται στη γήινη θάλασσα.
Στέκομαι να με κοιτώ. Μια κουκίδα , μια μικρή τελεία στο απέραντο. Και το σχοινί που με κατέβασε, γίνεται εκείνο που ανοίγει το πανί στο σκαρί των σκέψεων, για να ξυπνήσει το κορμί. Κουλουριασμένη μέσα στον πόλεμο γεμάτη πληγές και αίμα, της γέννησης ή του θανάτου. Πάντα τα δυο μπερδεύονται . Οι αιώνιοι ασώματοι τραβούν της άκρες του νήματος και εγώ μικρή, νομίζω ξαναγεννιέμαι μαζεύοντας τον ομφάλιο, γύρω από την παλάμη. Μέχρι την επομένη Πανσέληνο δεμένη στο κατάρτι, θα ακούω της φωνές από τις σειρήνες, που με θέλουν θυσία ενσάρκωσης.
Στίχοι:
Της ψυχής το κοκκινάδι,
στα δυο χείλη μου φορώ,
ξετυλίγω το κουβάρι
και την άκρη του βαστώ.
Όσο φως τόσο σκοτάδι
κρύβω εγώ σε μια ματιά,
απ´ τον ουρανό στον Άδη
κατεβάζω τα σχοινιά.
Ξέρω δρόμο που περνάει
απ´ του νου τα μυστικά,
ασημένια μονοπάτια
και κρατώ χρυσά κλειδιά.
Ξέρω μέρα που κρατάει
δεκατέσσερις ζωές,
κλείσ´ τα μάτια για ν´ ανέβεις
στου κορμιού τις κορυφές.
Πριν σ´ ακούσω έχεις μιλήσει,
πριν σε δω κρυφά κοιτάς,
πριν σ´ αγγίξω μ´ έχεις πιάσει,
πριν σε νιώσω με φιλάς.
Σαν πουλί που φτερουγίζει,
στης καρδιάς μου το κλουβί,
Μα αν τ´ ανοίξω δε θα φύγει,
μόνο θα μ´ ακολουθεί..
