Ένα τραγούδι που μετρά τα νησιά των ονείρων, εκείνων των χρόνων που ξέρεις να ονειρεύεσαι και να κρέμας στην κουρτίνα τους φόβους. Ένας ένας οι τραγουδισμένοι προορισμοί, με λιμάνια μέσα στους στίχους του Οδυσσέα Ιωάννου και με ανέμους που πνέουν ούρια με τη μελώδια της ψυχής από τον Θέμη Καραμουρατίδη , ήθελαν καπετάνιο να ορίζει την πορεία τον Χρήστο Μάστορα. Ένα σύμπλεγμα αστέρων για τους ταξιδευτές των ονείρων. Γιατί έτσι συμβαίνει με τα ταξίδια που χαράζονται σε παιδικό το βλέμμα, γίνονται δεσμοί άλυτοι και τα βράδια τραγουδιούνται από τα κύματα από εκείνους που είναι «Για όλα ικανοί» .
Τίτλος: Χρήστιος Μάστορας – Για όλα ικανοί (Τζαμάικα)
Στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου
Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης
Κάθε νέο τραγούδι είναι μία γέννα. Πηγή έμπνευσης, συναισθημάτων, έκφρασης και επαφής. Η ομάδα του musicity.gr κάθε εβδομάδα επιλέγει και εμπνέεται από ένα τραγούδι για το οποίο γράφεται μία νέα ιστορία. Διαβάστε την ακούγοντας το τραγούδι της εβδομάδας.
Δυο πιτσιρίκια σε μια κάμαρα στην άκρη μιας μικρής πόλης, μια μεγάλη νύχτα με γεμάτο φεγγάρι. Δεν κοιμούνται. Έχουν κλείσει τα φώτα από νωρίς, αλλά τα μάτια παραμένουν ορθάνοικτα και οι καρδιές χτυπούν τρελά. Το ένα έχει ανέβει στο περβάζι του παραθύρου και με τη βοήθεια της Πανσέληνου παίζει με τις σκιές.
Η ανησυχία του δεύτερου είναι να μη τους δουν , κυρίως η μητέρα του πρώτου από το διπλανό σπίτι. Αν τύχει και γίνει κάτι τέτοιο θα αναγκαστούν να μη ξανακοιμηθούν μαζί. Μια τιμωρία που κοστίζει περισσότερο από την απαγόρευση του κυριακάτικου γλυκού .
Η σκιά μεγαλώνει μπροστά του και ο φίλος του γίνεται γίγαντας. Ο χάρτης στον τοίχο μοιάζει μικρός μπροστά του και με ένα βήμα βρίσκεται από την Κρήτη, στην Πελοπόννησο και μετά στη Στερεά. Οι Κυκλάδες χάνονται καθώς προσπαθεί να περάσει στα Δωδεκάνησα και όλα μοιάζουν μια παλάμη, που ενώνεται μια ακόμα και σχηματίζουν ταξιδιάρη γλάρο.
Το επόμενο πρωί τους βρίσκει ναυαγούς ανάμεσα σε ανακατεμένα σεντόνια και ψίχουλα από τα κουλουράκια που είχαν κλέψει το προηγούμενο απόγευμα από την κουζίνα. Η μητέρα φωνάζει για το πρωινό και εκείνοι ακούν κύματα. Χτυπά την πόρτα ο ταχυδρόμος και τα μικρά ονειρεύομαι τη μάτσα, να χτυπά καθώς η φουρτούνα της περασμένη νύχτας χαλάρωσε τα σχοινιά της.
Ανοίγοντας τα μάτια του ο βαφτισμένος καπετάνιος από τους δυο, το ρολόι έχει ήδη περάσει τις οχτώ. Με ένα σάλτο σα γίγαντας αρχίζει να ετοιμάζεται για τη δουλειά. Καθώς οδηγεί μανιασμένος και πανικόβλητος στους δρόμους της μεγαλούπολης, το φανάρι μπροστά του έχει τη δύναμη να τον σταματήσει. Στη διάβαση ο παλιός του φίλος περνά με το κεφάλι σκυφτό και προσπαθώντας να μη πατήσει έξω από την διαγράμμιση του δρόμου.
Του κορνάρει και τα βλέμματα συναντιούνται. Ο πεζός παραπατά και ΤΑΤ μια θάλασσα γεμίζει την οδό, όλα τα αμάξια πλημμυρίζουν και μένει μόνο η βάρκα. Εκείνη που είχαν ζωγραφίσει για να ταξιδεύουν τα βράδια στο δωμάτιο. Το όνειρο της περασμένης νύχτας ήταν προμήνυμα της συνάντησης τους. Ο οδηγός ανεβαίνει στην οροφή του αυτοκινήτου και ανοίγει τα χέρια να δεχτεί στην αγκαλιά του τον παλιό του φίλο.
«Πρέπει να περάσουμε απέναντι» φωνάζουν και οι δυο τη στιγμή που το φανάρι ανάβει πράσινο.
Μια θάλασσα η ζωή και η φαντασία η στεριά των αγχωμένων. Μια ξηρά γεμάτη φίλους από παλιά και μελωδίες από ταξίδια ναυαγημένων εαυτών.
Στίχοι:
Φτιάχνουμε πάντα ιστορίες για τα κύματα
Κάνουμε λέει πως παλεύουμε βουνά
Άλλοτε πάλι τα μετράμε σαν τα βήματα
Που θα μας παν από την άλλη την μεριά
Είναι τα Κύθηρα, η Ιθάκη, η Τζαμάικα
Θα περιμένω για να κάνουμε μαζί
Όλο τον δρόμο που μου έχει απομείνει
Μόνο με σένα θέλω ό,τι έχει μείνει
Μόνο μαζί για όλα είμαστε ικανοί
Όταν μας βρούνε στην ακτή τα ξημερώματα
Δεν θα ναι πια ούτε αργά ούτε νωρίς
Και με τη θάλασσα να φτάνει ως τα γόνατα
θα πάμε εκεί που δεν ταξίδεψε κανείς
Μείναμε ακίνητοι εκεί κι η μέρα άδειασε
Ούτε και σήμερα ήρθαμε πιο κοντά
Έσβησε ο ορίζοντας στα μάτια μας και βράδιασε
