Την Τεχνόπολη τη γνώρισα τους πρώτους φοιτητικούς μου μήνες στην Αθήνα, χωρίς να ξέρω τότε πόσο συναισθηματικά πολυδιάστατος μπορεί να υπάρξει ένας χώρος. Μετρούσε δέκα χρόνια ζωής κι εγώ μόλις λίγες ημέρες ενήλικης πραγματικότητας και ψυχικής μεταεφηβείας. Κι έτσι, σε αυτή τη μεταβατική συνθήκη συνδέθηκα μαζί της με έναν τρόπο υποβόσκοντα ενεργειακό και έμεινα να δηλώνω μέχρι σήμερα αιώνια ερωτευμένη με το πιο ποιητικά βιομηχανικό τοπίο της πόλης.
Η Τεχνόπολις στεγάζει εδώ και 20 χρόνια μερικά από τα σπουδαιότερα καλλιτεχνικά γενόμενα της Αθήνας και είναι εκείνη η αφορμή για να μετατραπεί η περιοχή του Γκαζιού σε έναν τόπο πολιτιστικής συνάντησης διαφορετικών γενεών και καταβολών, αλλά ομονοουσών κάτω από τα υπέροχα κόκκινα φώτα του αεριοφυλακίου της.
Με την βουή της Πειραιώς να συνοδεύει το αστικό τοπίο και την αδρεναλίνη της αναμονής για το πρώτο κούρδισμα που δηλώνει πως η έναρξη της συναυλίας απέχει λίγα λεπτά, κάθε βραδιά σε αυτό το urban σκηνικό είναι ένα σύμπλεγμα αντιφατικών στοιχείων, τα οποία με έναν τρόπο μαγικό δημιουργούν το πιο αστικά ρομαντικό σκηνικό.
Δεν ξέρω πώς γίνεται να μετράς ενήλικες στιγμές στην Αθήνα εάν δεν έχεις ανάψει έστω έναν cult αναπτήρα στο «Εν λευκώ» της Νατάσσας, εάν δεν έχεις χύσει ρακή στο μπροστινό σου χοροπηδώντας στο «Τι λάθος κάνω» του Γιάννη, εάν δεν έγινες ένα από τα «πουλάκια» του Σωκράτη, εάν δεν άναψες το πρώτο σου τσιγάρο στο «Αερικό» της Μελίνας, εάν δεν πήρες αγκαλιά την κολλητή στο «…από λάθος χάσαμε» της Ελένης, εάν δεν έκανες μια στροφή στις βραδιές του Jazz Festival φορώντας πουά φούστα, εάν δεν έγινες ξανά παιδί τρώγοντας σοκολάτες στο Christmas Factory ή κάνοντας αμέτρητες βόλτες στο Meet Market, έχοντας πάντα για φόντο ένα πρώην εργοστάσιο φωταερίου και νυν πηγή εσωτερικού φωτός.
Αυτή η υπέροχη πανδαισία οξύμωρων σχημάτων φέτος σβήνει τούρτα με 20 κεριά και από το γενέθλιο πάρτι της παρέλασαν όλα εκείνα τα τραγούδια που γεννήθηκαν το 1999 μαζί με εκείνη, ερμηνευμένα από τους πρωταγωνιστές όλων αυτών των χρόνων της. 19 καλλιτέχνες, στις 19 Σεπτεμβρίου του 2019 έπαιξαν με τις αριθμητικές σημειολογίες και μας έβαλαν σε μια μηχανή του χρόνου που γύρισε 20 χρόνια πίσω.
Και αλήθεια, ήξερες πως από το «Θα ‘μαι κοντά σου όταν με θες», από το «Πιάσε με», από το «Μικρές Νοθείες», από το «Αυτή η νύχτα μένει», από το «Μέλυδρον», από το «Φύλακας Άγγελος» πέρασαν 20 χρόνια; Και αλήθεια, δε συγκινείσαι όταν βλέπεις τόσους ανθρώπους να βγαίνουν αγκαλιασμένοι και να αποστέλουν χαιρετισμούς άνωθεν τραγουδώντας το «Τι ζητάω»;
Θυμάσαι που το 1999 εσύ έλιωνες τα Cds, έγραφες τις τελευταίες σου κασέτες, κολλούσες αφίσες στους τοίχους; Ε, όλα αυτά ζωντάνεψαν ξανά μπροστά σου και έγινες και πάλι εκείνος ο όλο αχόρταγη διάθεση για ζωή άνθρωπος που πίστευε στη μαγεία της μουσικής και έψαχνε στις λέξεις της το «μετά» του. Κι έγινε «1999 Ξανά» και ήταν όλα εκεί, όπως τα ήξερες! Σε μια γιορτή γεμάτη από νοσταλγία και χαρούμενους ανθρώπους. Σε ένα «φεστιβάλ μνήμης» και ωραίων ντουέτων, που σε έκαναν είτε να θυμηθείς, είτε να μάθεις πως 20 χρόνια πριν, η ζωή ήταν (εξίσου) ωραία και ίσως λίγο πιο ελεύθερη.
Χαρούμενα γενέθλια, υπέροχη υπενθύμιση της συναισθηματικής πλευράς της πόλης!
Χρόνια τόσα κι άλλα τόσα!
*Στη βραδιά τραγούδησαν οι:
Κ.Βήτα, Στάθης Δρογωσης, Μελίνα Κάνα, Γιάννης Κότσιρας, Νατάσα Μποφιλιου, Φίλιππος Πλιάτσικας, Νίκος Πορτοκάλογλου, Ελένη Τσαλιγοπούλου, Μανώλης Φάμελλος, Δραμαμίνη, Δημήρης Κόψης, Κορίννα Λεγάκη, Θοδωρής Μαυρογιώργης, Γιάννης Παπαγεωργίου, Μαρία Παπαγεωργίου, Απόστολος Ρίζος, Katerine Duska, Nalyssa Green, Βαγγέλης Μαρκαντώνης.
