Η πολυαναμενόμενη στιγμή είχε φτάσει. Η Beth Hart επέστρεφε στην Ελλάδα με έναν και μοναδικό σκοπό, να μαγέψει! Το ελληνικό κοινό, που καρτερικά περίμενε τέσσερα χρόνια για να ζήσει ξανά από κοντά τη μοναδική αυτή καλλιτέχνιδα, είχε αρχίσει να μαζεύεται στο Θέατρο Βράχων από νωρίς το βράδυ της Πέμπτης.
Στις 21.30 παρουσιάστηκαν στη σκηνή οι The Big Nose Attack με τα έντονα ροκ στοιχεία τους να αποτελούν την ιδανική εισαγωγή της μυσταγωγίας που θα ακολουθούσε.
Λίγο μετά τις 22.00 όλα ήταν έτοιμα. H εμφάνιση της Beth Hart στη σκηνή, υπο τον ήχο του “Sinner’s prayer” ξεσήκωσε το κοινό. Τη setlist της απάρτιζαν γνωστά κομμάτια δικά της αλλά και διασκευές όπως τα “Close to my fire”, “Coca Cola”, “Jazz Man”, “Spirit of God”, “Bang Bang”, “Your Heart is as Black as Night”, “Fire on the floor”.
Η 47χρονη από το Los Angeles, πότε ξαπλωμένη στην πίστα, πότε περπατώντας ανάμεσα στο κοινό, άλλοτε καθισμένη στο πιάνο της και συχνά χοροπηδώντας σαν μικρό κορίτσι που ξεχειλίζει ενέργεια, θα έλεγε κανείς, πως είχε βάλει στοίχημα να χαράξει ανεξίτηλα τη βραδιά αυτή σε όσους βρέθηκαν στο Θέατρο Βράχων.
Η Beth Hart δεν παρέλειψε να αναφέρει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε στο παρελθόν με τις εξαρτήσεις, τις οποίες άφησε πίσω της χάρη στους κοντινούς ανθρώπους της και κυρίως στο σύζυγο της Scott Guetzkow, ο οποίος όλη τη διάρκεια της βραδιάς βρισκόταν δίπλα της. Έκανε εκτεταμένη αναφορά για την Ελλάδα, πόσο της αρέσει και ότι θα ήθελε να βρίσκεται συνέχεια εδώ. Τέλος δεν παρέλειπε κάθε τόσο να παρουσιάζει τους συνεργάτες της μουσικούς, τον Bob Marinelli, τον Jon Nichols και τον Bill Ransom, μπασίστα, κιθαρίστα και ντράμερ αντίστοιχα οι οποίοι ήταν εξίσου εξαιρετικοί.
Ο δυναμισμός, το πάθος και η ψυχή, σε συνδυασμό με τη μοναδική χροιά της φωνής της αλλά και τους blues ρυθμούς δημιουργούσαν για παραπάνω από μιάμιση ώρα ένα κυμάτισμα ήχων και συναισθημάτων, εξαλείφοντας κάθε ίχνος νηφαλιότητας από μέσα μου.
Παραφράζοντας τον Λουντέμη θα μπορούσα να αντικαταστήσω για την περίσταση την αγάπη με τη μουσική, στην προσπάθεια μου να αποδώσω τη μέθη που ξεχείλισε την ψυχή μου το βράδυ αυτό.
«Η μουσική δεν χορταίνει με ψίχουλα, ούτε ξεδιψά με μισογεμισμένα ποτήρια ευτυχίας….
Ή μεθάς και γίνεσαι τύφλα ή απλά δεν πίνεις!»
