Πώς θα σας φαινόταν αν ακούγατε στο ίδιο medley τις «Τάσεις Αυτοκτονίας» της Άννας Βίσση και το «Άπαπα» της Δέσποινας Βανδή. Το «Λιώμα σε γκρεμό» του Παντελή Παντελίδη ή τον «Θυμό» της Πάολα και όλα αυτά πού; Στον Σταυρό του Νότου. Και όμως ο Χρήστος Γεωργαλής εμπνεύστηκε και δημιούργησε ένα πρόγραμμα με αλησμόνητα, κοσμαγάπητα και αξεπέραστα λαϊκά ή λαϊκοπόπ σουξέ ενορχηστρωμένα με μια άλλη διάθεση, πιο κοντά στις ενορχηστρωτικές επιταγές του έντεχνου.
Το αποτέλεσμα ήταν μάλλον απολαυστικό. Το ένα απρόσμενο σουξέ διαδεχόταν το άλλο και όλα μαζί δημιουργούσαν ένα κλίμα κεφιού από το πρώτο μέχρι το τελευταίο τραγούδι. Το project με τον γαργαλιστικό τίτλο «Ο σκύλος μου είναι έντεχνος» θέλησε να μας ξανασυστήσει τους ύμνους του πόνου και του κεφιού με μια διαφορετική ματιά. Νομίζω το πέτυχε σε μεγάλο βαθμό, μιας και οι ενορχηστρώσεις που επιμελήθηκε ο Αλέξανδρος Κούρος έδωσαν μια νέα πνοή στα πασίγνωστα αυτά κομμάτια. Ξεχώρισα την έγχορδη ενορχήστρωση του «Ήταν ψέμα» της Έλλης Κοκκίνου, αλλά και το πολυφωνικό «Απορώ αν αισθάνεσαι τύψεις» αρκετά μακριά από τη δωρική εκδοχή του Βασίλη Καρρά. Στο πλαίσιο αυτό κινήθηκαν και οι ερμηνείες του Χρήστου Γεωργαλή ο οποίος αντιμετώπισε τα τραγούδια σαν να τραγουδιούνται για πρώτη φορά.
Αδιάσειστο επιχείρημα της επιτυχίας του project ήταν το κοινό του Σταυρού που παραληρούσε στο άκουσμα κάθε νέου τραγουδιού που αποκαλυπτόταν.
Σε αυτή την 90s και όχι μόνο αναπόληση, ένα μεγάλο μπράβο αξίζει στους εξαιρετικούς μουσικούς Αλέξανδρο Κούρο στα πλήκτρα, Μάριο Παπούλια στο βιολί, Αντωνία Τσολάκη στο Μπάσο, Μανώλη Τόμπρο στα ντραμς, Γιώργο Ντινάκο στα έγχορδα και φυσικά στο Χρήστο Γεωργαλή για την πρωτότυπη και ακομπλεξάριστη ιδέα του και την επιτυχία της υλοποίησή της.
Για φέτος δεν έχετε την δυνατότητα να παρακολουθήσετε το project «Ο σκύλος μου είναι έντεχνος», μιας και παρουσιάστηκε για μία και μόνη φορά, αλλά κάτι μου λέει ότι από του χρόνου θα είναι το νέο talk of the town.
