Πρόκειται για ένα από τα πιο διάσημα δημιουργήματα της κλασικής ελληνικής λογοτεχνίας. Ένα ιστορικό μυθιστόρημα το οποίο μπλέκει δεξιοτεχνικά την ερωτική ιστορία δύο νέων ανθρώπων, τις ανησυχίες της – μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο – γενιάς στη νέα ελληνική πραγματικότητα, την θλιβερή αποτυχία της “Μεγάλης Ιδέας”, τις ανομοιογένειες της ελληνικής επαρχίας και τις δυσκολίες της προσαρμογής στη νέα Ελλάδα.
Η “Δασκάλα με τα χρυσά μάτια” το σημαντικό αυτό έργο του Στρατή Μυριβίλλη, παραμένει διαχρονικό και μεγαλειώδες για την ελληνική λογοτεχνία, γιατί είναι βαθιά αντιπολεμικό, έξυπνα ηθογραφικό, αισιόδοξο και παρακινητικό ως προς τους νέους, συγκινητικό και βέβαια συγγραφικά διατηρεί το σασπένς και την ενέργεια ενός ιδιοφυούς λογοτεχνήματος.
Συνήθως η θεατρική απόδοση τέτοιων κειμένων είναι δύσκολη και επικίνδυνη, πρώτον γιατί πρόκειται για κέιμενα που “φωνάζουν” λογοτεχνία και δεύτερον γιατι μιλόυν για τόσα πολλά θέματα που είναι δύσκολο να αποτυπωθούν στoν περιορισμένο χρόνο μιας θεατρικής παράστασης. Ο Πέτρος Ζούλιας διασκέυασε την “Δασκάλα με τα χρυσά μάτια” προσπαθώντας να διατηρήσει όσο το δυνατόν περισσότερα στοιχεία και αναφορές της λογοτεχνικής έμπνευσης του Μυριβίλη και να αναπτύξει σκηνικά όσο το δυνατόν περισσότερα κοινωνικόπολιτικά θέματα. Ύστερα σκηνοθέτησε την παράσταση στο θέατρο Βέμπο σε μία πλούσια, χορταστική και γεναιόδωρη παραγωγή και με μία πολλά υποσχόμενη διανομή.
Η παράσταση έχει καλές και κακές στιγμές. Σίγουρα καθυστερεί να βρει τον αφηγηματικό της ρυθμό, τοσο λόγο διασκευής, όσο και λόγο ερμηνειών. Οι ερμηνείες του πρώτου ημιώρου είναι πιο μουδιασμένες και οι στρατιωτικές κορώνες στην αναπαράσταση του έργου δεν βοηθούν στην κατανόηση των νοημάτων. Με την εμφανιση των πρωταγωνιστών η δράση εκτυλίσσεται πιο ομαλά και η παράσταση βρίσκει περισσότερο τους ρυθμούς της.
Η Λένα Παπαληγούρα έχει χτίσει με συνέπεια και εργατικότητα την ηρωΐδα της. Έχει ερμηνευτικές διαβαθμίσεις, είναι πειστική, συγκινητική και φωτίζει με την ερμηνεία της όλες της στιγμές της Σαπφώς Βρανά. Ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης, ως Λεωνής Δρίβας, είναι επίσης ρεαλιστικός και πειστικός, συγκινητικός και αποδίδει εντελώς το πνεύμα του ανήσυχου νεαρού που επιθυμεί της κοινωνική επανάσταση, ενώ βρίσκεται καταπιεσμένος στον μικροαστισμό της ελληνικής επαρχίας. Μία ολόσωστη και μεστή ερμηνεία δίνει η Γιούλικα Σκαφιδά, ενώ οι ερμηνείες της Χριστίνας Τσάφου και του Γιώργου Κωνσταντίνου αποπνέουν την αίσθηση του καλού θεάτρου.
Η μουσική της Ευανθίας Ρεμπούτσικα είναι περισσότερο βοηθητική και όχι τόσο καθοριστική ηχητικά και ατμοσφαιρικά για την παράσταση, ενώ η σκηνογραφία της Αθανασίας Σμαραγδή, δεν θα λέγαμε ότι παρουσιάζει ιδιαίτερη έμπνευση.
“Η δασκάλα με τα χρυσά μάτια” στο θέατρο Βέμπο, επιχειρεί μια ρεαλιστική αναπαράσταση του μυθηστορήματος του Στρατή Μυριβίλη. Παρά τις αρχικές υποκριτικές παραφωνίες, τις μιλιταριστικές υπερβολές και τα σκαμπανευάσματα του ρυθμού, η παράσταση κρατά το ενδιαφέρον του θεατή, μιλά για πράγματα που τον απασχολούν και αποδίδει το νοηματικό πνεύμα και την ατμόσφαιρα του αρχικού λογοτεχνήματος. Δεν μπαίνει στην διαδικασία να προτείνει κάτι νέο σε ότι αφορά τις μεταφορές λογοτεχνικών κειμένων επι σκηνής, ούτε έχει κάποιες στιγμές που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν συγκλονιστικές. Είναι ωστόσο μια “στρωτή”, έντιμη και νοηματικά ενδιαφέρουσα θεατρική μεταφορά μιας σημαντικής ελληνικής λογοτεχνικής στιγμής.
Πληροφορίες:
«Η δασκάλα με τα χρυσά μάτια» του Στρατή Μυριβήλη στο Θέατρο Βέμπο
Από 30 Οκτωβρίου 2019 – Έως 22 Δεκεμβρίου 2019
Τετάρτη 19.00,
Πέμπτη 20.00,
Παρασκευή 21.00
Σάββατο και Κυριακή 18.00 και 21.00
