Για μια ανάσα στο θέατρο Διάνα
Μια βόλτα στις αξίες
Είναι πολύ της μόδας να αναφερόμαστε είτε σε ιδιωτικές συζητήσεις είτε σε άρθρα και αναλύσεις για την κακή έναρξη της φετινής θεατρικής σεζόν. Οι παροικούντες τη θεατρική Ιερουσαλήμ ψάχνουν να βρουν τους λόγους που οι θεατρικές παραστάσεις δεν φέρνουν το αναμενόμενο κοινό. Αναρωτιέμαι αν έχουμε αναρωτηθεί το πλήθος των παραστάσεων και μέσα σε αυτό, το μικρότερο, αλλά σημαντικό πλήθος των κακών ή μέτριων παραστάσεων. Εκείνων που ακολούθησαν την πεπατημένη, εκείνων που πρόσφεραν ξαναζεσταμένο φαγητό ή εκείνων που θέλησαν να κάνουν ένα άλμα χωρίς να πάρουν φόρα από πουθενά.
Τα σκέφτηκα αυτά με αφορμή την παράσταση «Για μια ανάσα» στο θέατρο Διάνα, που ακούγεται ότι είναι από τις παραστάσεις που δείχνουν να κεντρίζουν το ενδιαφέρον του κοινού. Και εάν κάποιος την παρακολουθήσει θα καταλάβει το γιατί. Πρώτα και κύρια η Ελένη Ράντου. Μια σταρ της τηλεόρασης που επέλεξε να πληρώνει η ίδια τις θεατρικές της επιλογές για να φύγει από τα κλισέ που την φαντάζονταν οι άλλοι. Το κάνει με μεγάλη γενναιότητα. Αποφεύγει κάθε είδους φιλαρέσκεια, βυθίζεται στις αναζητήσεις της, δεν ταλαιπωρεί το κοινό με απωθημένα του τύπου «ήρθε η ώρα μου να παίξω τη Μπλανς» και αντέχει να προσφέρει καλό θέατρο. Προσεγμένο από κάθε άποψη. Φροντισμένο από το ταμείο και την ταξιθεσία ως το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα και το κοινό την ανταμείβει.
Η φετινή της επιλογή. Έργο άπαιχτο στην Ελλάδα το ψυχολογικό θρίλερ «Για μια ανάσα» γραμμένο από τη Ζίνι Χάρις, πρωτοπαιγμένο πέρυσι στο Λονδίνο που μέσα από μία δομή τραγωδίας, με δυνατές και επιτυχημένες δόσεις χιούμορ, περιηγείται στη σύγχρονη πραγματικότητα της Ευρώπης. Έργο γροθιά, καλογραμμένο και έξυπνο, σκληρό και φιλοσοφικό, απόλυτα κατανοητό και εν τέλει λυτρωτικό και δυναμωτικό για το θεατή.
Σκηνοθετημένο έξυπνα από το Σταμάτη Φασουλή. Δεν μπαίνει στην διαδικασία του μελό. Αναδεικνύει όλα τα καλά στοιχεία του έργου με τρόπο μίνιμαλ και κάνοντας μια ακροβασία μεταξύ ρεαλισμού και ονειρικότητας που τόσο ταιριάζει στο έργο και τόσο αποδίδει στην παράσταση. Μέσα σε ένα λειτουργικό και χρηστικότατο σκηνικό της Μάγιου Τρικεριώτη, φωτισμένο από το Σάκη Μπιρμπίλη. Με επιτυχημένα κοστούμια από την Ιωάννα Τσάμη και ταιριαστή στο ακέραιο μουσική από τη Ναλίσσα Γκρην.
Με ερμηνείες to the point μηδενός εξαιρουμένου. Η Ελένη Ράντου μεστή, γοητευμένη από το ρόλο της, απόλυτα ταυτισμένη με την επιλογή της. Η Ελένη Ουζουνίδου απλή και απόκρημνη. Απολαυστική στα κωμικά της και σπαρακτική στα δραματικά της χωρίς να κάνει σχεδόν καμία υποκριτική μετάβαση. Ο Αντώνης Καρυστινός απόλυτα πειστικός στον ξένο και γοητευτικό ρόλο του δαίμονα και ο Μελέτης Ηλίας υπέροχα γκροτέσκος. Ο θίασος συμπληρώνεται από τους Κρίς Ραντάνοφ και Γιώργο Ματζιάρη.
Λέγεται «Για μια ανάσα», το βλέπεις με μια ανάσα και φεύγεις με κομμένη την ανάσα. Μόνο μπράβο!
Απαγορεύεται αυστηρά η χρήση φωτογραφιών, video & κειμένων για αναδημοσίευση χωρίς την άδεια μας ή/και αναφορά του musicity.gr και του συντάκτη / φωτογράφου ως πηγή.
