Μετά από δύο ακριβώς χρόνια από την τελευταία του επιτυχημένη συναυλία στο Κατράκειο θέατρο Νίκαιας, ο Γιάννης Πάριος επέστρεψε για να δημιουργήσει και πάλι πανδαιμόνιο. Μια συναυλία που λίγο διαφημίστηκε (δε χρειαζόταν άλλωστε) αλλά ήταν για ακόμη μια φορά sold out προκαλώντας το αδιαχώρητο στους γύρω δρόμους, αρκετή ώρα πριν τη διεξαγωγή της. Περιττό να περιγράψουμε τις ουρές που είχαν δημιουργηθεί για την είσοδο των θεατών στο θέατρο και την απογοήτευση όσων είχαν προσέλθει και ενημερώνονταν πως δεν υπήρχαν εισιτήρια. Δυστυχώς, η οργάνωση κατά την είσοδο δεν ήταν και η καλύτερη, αργή εξυπηρέτηση, εκνευρισμός και ελάχιστο προσωπικό για τον όγκο ανθρώπων που αναμενόταν. Κάτι που επέτεινε την ορθοστασία και την ταλαιπωρία.
Το Κατράκειο είναι το μεγαλύτερο θέατρο του λεκανοπεδίου και εύλογα επιλέγεται για τις συναυλίες τέτοιας προσέλευσης, καθώς χωρά περίπου 5.500 θεατές. Ειλικρινά όμως, ούτε σε αυτή τη συναυλία του Πάριου ήταν αρκετό για να χωρέσει τον κόσμο, αρκετοί από τους οποίους που δε βρήκαν διαθέσιμο κάθισμα, ήταν όρθιοι και στριμωγμένοι σε οποιοδήποτε σημείο.
Ο Γιάννης Πάριος είναι φαινόμενο και οι συναυλίες που δίνει πλέον είναι συλλεκτικές. Όποιος έχει την τύχη να παρευρεθεί έστω και μια φορά σε κάποια από αυτές, καταλαβαίνει απολύτως την περιγραφή. Είναι ο άνθρωπος που έχει τραγουδήσει τον έρωτα όσο κανείς άλλος. Ο πόνος της αγάπης, ο χωρισμός, η ματωμένη καρδιά και ο ανεκπλήρωτος έρωτας, όλα έχουν περιγραφεί μέσα από τους στίχους του κι έχουν τραγουδηθεί από εκείνον με τέτοιο τρόπο, που σου προκαλεί μια μόνιμη ανατριχίλα. Ανυπέρβλητο ήταν το δέος που νιώσαμε και το βράδυ του Σαββάτου, από την πρώτη κιόλας στιγμή που η καταπληκτική ορχήστρα έπαιξε τις πρώτες μελωδίες. Λίγο μετά τις 9:30 εμφανίστηκε ο Πάριος στη σκηνή και επικράτησε πανικός. Όλοι όρθιοι χειροκροτούσαν με ενθουσιασμό. Σαν άλλος ροκ σταρ με πιστό κοινό κάθε ηλικίας που τον αποθέωνε! Μοναδική στιγμή.
Κατά τη διάρκεια της βραδιάς ακούστηκαν ανεξίτηλες μελωδίες αγαπημένων δημιουργών όπως Μ. Θεοδωράκης, Μ. Χατζιδάκις, Β. Τσιτσάνης «Κόκκινο Γαρύφαλλο», «Ποιος θα συγκριθεί μαζί σου», «Θα με θυμηθείς», «Απορώ», «Της Γερακίνας γιος». Στα δικά του κομμάτια, όπως ήταν αναμενόμενο, το κοινό τον αποθέωνε με ασταμάτητο χειροκρότημα αλλά και τραγουδώντας. Αναρίθμητα τα όσα ακούσαμε, αλλά εξαιρετικά δυνατές στιγμές ήταν το «Όλη η ζωή μου», «Δώσε μου λιγάκι ουρανό», «Τα βάσανά μου», «Τα δάχτυλα» και το «Γράμμα» που το κοινό ζητούσε επιτακτικά από την αρχή. Η φωνή του στα εβδομήντα και βάλε χρόνια έχει απίθανα γυρίσματα και αυτές τις αμίμητες κορόνες που τον χαρακτηρίζουν.
Ο Γιάννης Πάριος εκτός από σπουδαία ερμηνευτική μορφή είναι και πολύ επικοινωνιακός. Δεν έχανε ευκαιρία να μιλά με το κοινό και μας χάρισε στιγμές γέλιου με το χιούμορ του. Αναφερόταν με περίσσια τρυφερότητα στο γιο του Χάρη που ήταν ανάμεσα στο κοινό μαζί με τις εγγονές του και είπε τραγούδια του, μαρτυρώντας μας ιστορίες για το πως αυτά δημιουργήθηκαν, όπως το «Πιο καλή η μοναξιά», «Έρωτας είναι θαρρώ», «Βράδια αξημέρωτα». Ατελείωτο το ποτ-πουρί των μουσικών επιλογών από το οποίο δε θα μπορούσαν φυσικά να λείπουν τα νησιώτικα που τον καθιέρωσαν τη δεκαετία του ‘80.
Η κλασικότητα του Πάριου σε συνδυασμό με τους μοντέρνους ήχους και το ένθερμο, ετερόκλητο κοινό, έκαναν τη διαφορά και σε αυτή τη συναυλία. Πρόκειται για ερμηνευτή πολλών κυβικών με διαχρονικότητα που σε αγγίζει, γι’ αυτό και δε μπορείς να φύγεις αλώβητος από ένα live του. Θα σε ακολουθεί για πολύ καιρό η συγκίνηση και τα συναισθήματα που ένιωσες. Κάθε φορά είναι διαφορετική μα και τόσο ίδια. Και σαν επίγευση, η ίδια πάντα ανυπομονησία για την επόμενη φορά…
