Γιώτα Νέγκα & Θέμης Καραμουρατίδης @ Σταυρός του Νότου Plus «Ψυχικές διατάσεις» : Φωτογραφίες & Ρεπορτάζ!

Γιώτα Νέγκα- Θέμης Καραμουρατίδης @ Σταυρός του Νότου Plus

Ψυχικές διατάσεις

Προσθέσεις. Προσθέσεις ανθρώπων, στιγμών, παλμών. Χέρια που μπλέκονται και βρίσκουν τη δύναμη, σπρώχνουν και φθάνουν στο σημείο εκκίνησης. Σε κάνουν να ξεχνάς τη διαίρεση. Να κρατάς το υπόλοιπο μονάχα για να υπολογίζεις τις στιγμές. Για να μετράς τις μελωδίες, που, ένα βράδυ στην αρχή της εβδομάδας, σαν άγγιγμα ήρθαν να σου αλλάξουν τα κοινά τοπία. Εκείνα τα αγγίγματα, που σα φιλιά βρήκαν τον προορισμό τους. Φιλιά καινούρια, αθώα ακόμη, δώρα για κάθε μάγουλο που έμαθε να μη στεγνώνει ποτέ. Είσαι δεκτικός στον παντοτινό πλατωνικό έρωτα…; Αντέχεις;

Η Γιώτα κι ο Θέμης αναλαμβάνουν την ευθύνη και τη ζημιά. Εκείνος στο πιάνο, την επιμέλεια και τη σύνθεση, εκείνη στην ερμηνεία, τον αναστεναγμό και τη φωτιά.
Ανάμεσα σε ένα ακορντεόν, που κάνει το μινόρε ακόμη πιο σπαρακτικό και τα πλήκτρα ενός πιάνου, να γεννούν σε κάθε πάτημα, οι ποσότητες αποχωρούν νικημένες από τα μεγέθη. Ένα «τότε» αγκαλιά με ένα «τώρα», ένας Χατζιδάκις αγκαζέ με ένα Θηβαίο και ένας Λειβαδάς στο πλάι του Καλαντζόπουλου, παρέα στον Καραμουρατίδη, όλοι τους συμπράττοντες στις δέκα μικρές ιστορίες, που χωράνε στο «Καινούριο φιλί» -το νέο τους δίσκο- και που τις ακούς, να παίρνουν μορφή και να εξομολογούνται τις βαθιές πληγές τους. Όλα στο φως κι όλα στη φόρα. Τα δάκρυα, που από πείσμα δε συγκράτησες, τα χαμόγελα, που άφησες να γεμίσουν νοσταλγία… Στο επίκεντρο, αυτά που βρίσκεις και στο προσωπικό σου κέντρο: ο έρωτας κι ο πόνος και η χαρά και η ζωή η ίδια. Μόνο που εκείνοι έχουν κάτι να προσθέσουν, κάτι που ξεκινάει από τα μέσα και βρίσκει διαδρομή προς τα πάνω. Ενώνουν τον κόσμο τους με το δικό μας, χωρίς να πέσουν σε καμία παγίδα επίδειξης δυνατοτήτων ή παρουσίασης κάτι διαφορετικού, από αυτό που είναι στην πραγματικότητα κι έτσι κερδίζουν το μεγαλύτερο στοίχημα, την ίδια την ουσία.

Δες τη, λοιπόν, πώς περπατάει ανάμεσα στα τραπέζια και ακουμπάει στο καθένα μια μικρή προσευχή, πώς κάνει το μικρόφωνό της χώμα και φυτρώνει όλη την αλήθεια του κόσμου, να βλαστήσει, να βγάλει ανθό για να μυρίσεις. Γένους θηλυκού, ρίζας βαθιάς, φλέβας ανεπανάληπτης. Να σε τρυπά και να μην προλαβαίνεις να προβάλεις αντίσταση. Όχι, πως είχες πρόθεση, φυσικά… Σου πιάνει το χέρι, σου ακουμπάει τον ώμο, σου γεμίζει το ποτήρι και ντύνεται το φως και το σκοτάδι. Γίνεται αυτό το «κάτι» που ορίζει το «διαφορετικό». Κι έτσι στο βλέμμα της διακρίνεις όλα εκείνα τα ανείπωτα, που είναι λες και στα φωνάζει…
Που ξεκινούν με κάτι σιγανά «Θα κλείσω το παράθυρο» και «Έχω άνθρωπο» για να αγγίξουν το ταβάνι με το «Έχω έναν καφενέ» και το «Κοίτα εγώ»…
Και οι σιωπές του κόσμου, αυτές οι κομμένες ανάσες στα σημεία, όμοιες με παράσημο, που μαζί με την κραυγή του στις κορυφές, συνθέτουν την πιο ουσιαστική συνομωσία. Να βουτήξεις, να λερωθείς, να αναπνεύσεις και να κρατήσεις στην τσέπη σου τη γρατζουνιά.
Και να θυμάσαι να μη λογαριάζεις τον πόνο, μόνο να λες «ευχαριστώ», που μετράς ακόμη μία…

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: