Χαμάμ
Η Σύλβα και ο Δράκος
Η Σύλβα, λαϊκή τραγουδίστρια δεύτερης διαλογής στη Θεσσαλονίκη του ’60, στέκει στη σκηνή του «Χαμάμ» με ξανθά μαλλιά, έντονο βάψιμο και μια λεοπάρ ρόμπα να τυλίγει το κορμί της, έτοιμη να ανοίξει το χρονοντούλαπο της ιστορίας της. Είναι αυθεντική, αθυρόστομη, περιθωριακή, καπάτσα, ερωτιάρα, αβυσσάλεα παθιασμένη με τους άνδρες και το τραγούδι. Τοποθετώντας εκούσια τον εαυτό της στην κατηγορία «δεύτερη», δεν φέρει ούτε τις αυταπάτες ενός μετρίου που θεωρεί τον εαυτό του κορυφή, ούτε και τους κλυδωνισμούς της κορυφής που πάσχει από έλλειψη αυτοπεποίθησης. Απόλυτα αληθινή και συνειδητοποιημένη, βουτά στα βαθιά νερά του παρελθόντος της, μιας ιστορίας τόσο πολυτάραχης, όσο τρικυμιώδης είναι και η ψυχή της. Κι εκεί μέσα θυμάται τον μεγάλο της έρωτα, τον Αρίστο Παγκρατίδη, γνωστό και ως «Δράκο του Σέιχ Σου» με το πλάνο βλέμμα και το λερωμένο ποινικό μητρώο που ποτέ δεν αποδείχτηκε ευκρινώς αν όντως αποτέλεσε ή όχι τον φερόμενο ως μανιακό δολοφόνο της Θεσσαλονίκης. Θυμάται τα νιάτα της, τα σουξέ της στις πίστες της συμπρωτεύουσας με τον κόσμο από κάτω να την αποθεώνει. Κάθε θύμηση κι ένα τραγούδι, κάθε τραγούδι κι ένα κεφάλαιο ζωής, ένας καθρέφτης της κοινωνίας. Πόσω μάλλον, όταν μιλάμε για μια κοινωνία φοβική, ανήμπορη να διαχειριστεί τη φτώχεια της, που ξεσπούσε τον καημό της στα ρεφρέν των λαϊκών και των ρεμπέτικων.
H ιδέα του Θωμά Κοροβίνη, να δραματοποιήσει το τελευταίο κεφάλαιο του μυθιστορήματός του «Ο γύρος του Θανάτου», στήνοντας επί σκηνής ένα σχεδόν δίωρο μουσικό αφήγημα-ντοκιμαντέρ για την ειδικού βάρους ζωή ενός εξ όψεως ελαφρών προδιαγραφών ανθρώπου, φαίνεται να καρποφορεί. Σ’ έναν απόλυτα ιδανικό χώρο, στο «Χαμάμ» των Άνω Πετραλώνων, όλα φαίνεται να βρίσκουν έναν αξιοσημείωτο λόγο ύπαρξης. Ο μεστός, γοργός και γλαφυρός ρυθμός του μονολόγου, μέσα από τραγούδια αξεπέραστα και βαθιά «ελληνικά» πλάθουν το κοινωνικό πορτρέτο μιας ιδιαίτερης εποχής, της Ελλάδας του ’60, μεταφέρουν το στίγμα από την πλευρά των ηρώων που τη βίωσαν και όχι από αυτά που γράφτηκαν ως ιστορία, μένοντας στα βαθιά νερά μιας Ελλάδας που αναζητούσε εναγωνίως εξιλαστήριο θύμα για τους πόνους και τα βάσανα της.
Το βάρος του εγχειρήματος φέρει στους πεπειραμένους θεατρικά ώμους της, μια καρατερίστα του ελληνικού θεάτρου, ίσως η πλέον κατάλληλη για τον συγκεκριμένο ρόλο. Η Νένα Μεντή ζωντανεύει τη Σύλβα με μπρίο και εκρηκτικό ταπεραμέντο, μπολιασμένη μ’ ένα γοητευτικό δαιμόνιο, κινώντας τα υποκριτικά της πλοκάμια τόσο δεξιοτεχνικά σε σημείο να θαυμάζεις τον τρόπο με τον οποίο άγει και φέρει το κλάμα και το γέλιο σου. Τραγουδά με λυγμό τραγούδια παθιασμένα και «αμαρτωλά», στέκει δίπλα στο ρόλο και όχι απέναντι, αποτελεί μια ενεργή πηγή συναισθημάτων. Στο πλάι της, ο ακορντεονίστας Παναγιώτης Τσεβάς, αναζωπυρώνει την κατάλληλη στιγμή το βίωμα, κάνοντας το μελωδία. Το ιδιαίτερο στην παράσταση είναι πως ο μουσικός δεν στέκει αμέτοχος στα δρώμενα. Παρά το γεγονός της απουσίας κειμένου, ο Παναγιώτης Τσεβάς δείχνει να μιλά με το ακορντεόν του, λες και σηκώνει με τη μουσική του το βαρύ φορτίο εκείνο της καρδιάς που καθιστά αδύναμο το στόμα να μιλήσει.
Το τέλος έρχεται με το αίσθημα ότι θες να αρχίσει ξανά. Όχι τόσο για να ακούσεις πάλι την ιστορία της Σύλβας, αλλά για να πάρεις λίγο απ’ την αυθεντικότητα μιας εποχής που δείχνει να έχει κλειδωθεί για πάντα στο συρτάρι της ιστορίας.
1) Κάντε κλικ σε μία φωτογραφία 2) Πατήστε το “Play” για να τις δείτε σε μορφή Slideshow ή τα βελάκια πάνω, δεξιά και αριστερά για χειροκίνητη προβολή.
Απαγορεύεται αυστηρά η χρήση φωτογραφιών, video & κειμένων για αναδημοσίευση χωρίς την άδεια μας ή/και αναφορά του musicity.gr και του συντάκτη / φωτογράφου ως πηγή.
ads in article ρεπορτάζ}
