Ωραία τα ντουέτα των ανθρώπων, πάνω και κάτω απ’ τις σκηνές. Τα έχουμε πει, άλλωστε, για τις προσθέσεις που οδηγούν σε πολλαπλασιασμούς. Και πόσο ορθόδοξα φαίνονται τα λάθη στο τελικό αποτέλεσμα όταν οι δύο γίνονται ένας ή μπορεί και να σπάνε σε χίλιους τελικά. Ή και σε δύο, τέσσερις, ή ακόμη και έξι χιλιάδες. Τόσοι ήμασταν εκείνο το βράδυ στους Βράχους, όταν η μία και ο ένας προστέθηκαν και πολλαπλασίασαν επί τις προαναφερθείσες χιλιάδες το φως το καλοκαιριού.
Η Ελευθερία και ο Γιάννης, με αυτή την κατάχρηση της μη αναφοράς του επιθέτου, συνεχίζουν και το καλοκαίρι αυτό που ξεκίνησαν το χειμώνα που έφυγε: να συνενώνονται υπό τη σκέπη της μαγείας των ρεπερτορίων τους κι έτσι να χαρίζουν ο ένας στον άλλον δυο ζωές κι άλλη μια.
Όσες και εκείνο το βράδυ γέννησαν από την αρχή με μια ενέργεια που δανειζόταν ισχύ από το επιβλητικό των βράχων και την καλοκουρδισμένη χορωδία του κόσμου.
Αυτά που αγαπάς, αυτά που σε μεγάλωσαν, αυτά που σου πιάνουν το χέρι και σε πάνε βόλτα στην παραλιακή τα δύσκολα βράδια ή παίζουν ακόμη στη διαπασών τις ρετρό στιγμές του χωρισμού σου, αυτά που συνδέονται με μνήμες που έχουν το άρωμα της μητρικής ζακέτας και της εφηβικής επανάστασης, έβγαιναν από δύο φωνές που μοιάζουν συνδεδεμένες με τη συναισθηματική σου μνήμη και την πνευματική σου καταβολή.
Μα δες τι όμορφα τα φέρνουν στο σήμερα και σου γνωρίζουν πλευρές τους που δεν είχες φανταστεί πως υπάρχουν και σε κάνουν να θαυμάζεις αυτή την τέχνη, που ούσα κατ’ ουσίαν λαϊκής προσέγγισης, κατέχει το πολυδιάστατο της ανάγνωσης. Και σε αυτό το επίτευγμα το μέγα, οι ενορχηστρώσεις δια χειρός Αλέξανδρου Δράκου Κτιστάκη και Αλέξανδρου Λιβιτσάνου μαγεύουν.
Έτσι τους συναντάς να δίνουν ο ένας μικρόφωνο στον άλλο και να πλάθουν τους κόσμους τους, άλλοτε ατομικούς και άλλοτε κοινούς σε μια αλληλοτροφοδοτούμενη διαδικασία που δημιουργεί μια συνεχή ροή.
Ροή τραγουδιών, διαθέσεων, συναισθημάτων, χορευτικών φιγούρων.
Ενώνονται οι γενιές, θα έλεγες με μια παλιακή υφή στον τόνο της φωνής και θα είχες δίκιο. Γιατί στα χέρια που υψώνονταν σε κάθε τραγούδι ως αυτόματη κίνηση που δηλώνει την ψυχική ταύτιση θα δεις βέρες, θα δεις σημάδια του χρόνου, θα δεις παιδικά βραχιολάκια ή φθηνές μπύρες αγορασμένες από το περίσσευμα του εβδομαδιαίου χαρτζιλικιού.
Και σε αυτή την υπέροχη σύνθεση θα αναγνωρίσεις τον εαυτό σου σε όλες τις φάσεις του και τη δύναμη αυτών των δύο που στέκονται εμπρός σου, οι οποίοι μέσα στο χρόνο διατήρησαν τη φλόγα τους τόσο ζωντανή με ένα φυτίλι που καίει με το καύσιμο της καρδιάς τους, ώστε να μένουν οι αξίες σταθερές μέσα στα διάφορα της ζωής.
Και εκεί που η φωτιά του αναπτήρα αντικαταστάθηκε από το φακό των κινητών και όλο το θέατρο έλαμψε και έμοιαζε με ουρανό που κατέβηκε στα χαμηλά, καμιά διαφορά δε σου έκανε εάν ήταν μπαταρία λιθίου ή υγρό αναπτήρα η αιτία του φωτός.
Στεκόσουν με την καρδιά ανοιχτή και δεχόσουν όλο αυτό το ανεκτίμητο φως που εξέπεμπαν ακόμα και οι λιγοστές σκοτεινές γωνίες και έλεγες «ευχαριστώ» που μετέχεις σε αυτή την ιεροτελεστία.
Μια ιεροτελεστία που είχε δύο μύστες και χιλιάδες πιστούς ακόλουθους στο δόγμα της αλήθειας.
