Ελένη Τσαλιγοπούλου @ ‘Αλσος Βεΐκου, Γαλάτσι
«Σαν αερικό…»
Ελένη Τσαλιγοπούλου στο Άλσος Βεΐκου, στο Γαλάτσι. Ιστορία παλιά, από εκείνες που στο τέλος γίνονται αγαπημένες…
Αν κάτι αγαπώ σε εκείνη πιο πολύ, είναι αυτοί οι δρόμοι, που έχουν περπατήσει τα πόδια της και όλα τους τα χιλιόμετρα διαγράφονται στη φωνή της. Και κάθε φορά σε κάνει να αναρωτιέσαι, εάν τελικά θα τους τρέξετε ξανά μαζί. Και κάθε φορά σε βρίσκει δίπλα της.
Εκείνο το βράδυ την αρχή θα κάνει ένα συγκρότημα νέων, ακροβάτες ανάμεσα στο Θάνο Μικρούτσικο, τη Μελίνα Κανά και την Τάνια Τσανακλίδου, με ήχο και ενορχήστρωση που έχει να προτείνει κάτι διαφορετικό, αλλά, φωνή, που μοιάζει κάπως άγουρη για την περίσταση.
Η πόρτα από «Των φίλων τα σπίτια» ανοίγει και δε σε νοιάζει τίποτε πια. Όχι πως θέλεις να προκαταβάλεις τη συνέχεια, αλλά ήδη ξέρεις πως θα πάρεις όσα επιθυμείς. Κάτι που δεν υπάρχει τραγούδι, το οποίο να μην έχει ένα «στίχο ζωής», κάτι που ακόμη κι αν υπάρχει, εκείνη λες και στο επιβάλλει να αποκτήσει άλλο νόημα… Από τα καινούρια στα παλιά, με ενδιάμεσες στάσεις στα «τεράστια», από τις «Σκιές» στο «Το πρόβλημά μου είσαι εσύ», στη «Γυφτοπούλα», στο «Χρώματα», στο «Μην περιμένεις πια», στο «Πασατέμπος», στο «Να μ’ αγαπάς», στο «Δε μας συγχωρώ», στο «Δεν ξέρεις τι θα πει αγάπη». Στο χέρι της ο Χιώτης και ο Βαμβακάρης, στην άλλη παλάμη ο Λειβαδάς και ο Ανδρέου, όλοι μαζί εναρμονίζονται με το κλίμα που φτιάχνει μαζί με την ιδιαίτερη μπάντα της, που εδώ και χρόνια στέκεται δίπλα της πολύτιμα.
Δεν τραγουδά απλά, φτιάχνει περιστάσεις, φτιάχνει τοπία και εικόνες, διασκορπισμένες στο χρόνο και την ιστορία και αυτό σε κάνει κάτι παραπάνω από συμπράττων. Σε καθιστά ευγνώμων, αλλά και μεγάλο θαυμαστή και φθάνεις να σου αρέσουν μέχρι και τα αυτοσχέδια χορευτικά της. Μπλέκεται μέσα στον κόσμο, ανεμίζει το φόρεμά της, βγάζει τα παπούτσια της φυσικά, τραβά μια καρέκλα μέχρι τη μέση της σκηνής, φωνάζει τον κόσμο να κατέβει, να καθίσει δίπλα της. Εκείνη στη μέση, σα δασκάλα με τους μαθητές τριγύρω. Μη νομίζεις, μάθημα είναι κι αυτό. Μόνο που στην εξέταση δεν κόβεσαι ποτέ!
Και από τις αμφιθεατρικές θέσεις του θεάτρου, εκείνες τις πιο ψηλές, βλέπεις όλα αυτά τα χέρια που κουνιούνται προσπαθώντας να πιάσουν το ρυθμό και από πάνω τους να αιωρούνται όλα εκείνα τα μικρά θαύματα, που, σε πείσμα όλων, γίνονται ακόμη.
Δεν υπάρχει ομορφότερη, άλλωστε, σπατάλη από αυτή του συναισθήματος. Ανέξοδη, με κόστη που μετρούν άλλα μεγέθη.
Σε αυτά τα τεράστια, λοιπόν, που υπάρχουν ακόμη!
1) Κάντε κλίκ σε μία φωτογραφία 2) Πατήστε το play για να τις δέιτε σε slideshow ή κλικάρετε τα βελάκια πάνω δεξιά και αριστερά για χειροκίνητη προβολή.
Απαγορεύεται αυστηρά η χρήση φωτογραφιών, video & κειμένων για αναδημοσίευση χωρίς την άδεια μας ή/και αναφορά του musicity.gr και του συντάκτη / φωτογράφου ως πηγή.
ads in article ρεπορτάζ}
