Ελένη Τσαλιγοπούλου & Bogaz Musique
@ Αρχιτεκτονική
Πάνω στα τραπέζια και μέσα στην καρδιά
Η Δύση και η Ανατολή. Τα αρώματα, τα χρώματα, οι γεύσεις που αφήνουν το αποτύπωμά τους στις μουσικές. Οι δρόμοι που συναντιούνται στα κλεφτά, σχεδόν μυστικά και κάποιες φορές με μια κρυφή ενοχή, αλλά όταν το κάνουν, αποδεικνύουν τη βαθιά τους συγγένεια. Ένα ταξίδι από το Βόσπορο μέχρι την άλλη πλευρά του χάρτη με τους Bogaz Musique (Bogaz: Ένα γοητευτικό, αέρινο πέρασμα, από τη μία πλευρά στην άλλη) να φέρουν όνομα και χάρη. Αέρινο ταξίδι, όπως και εκείνη…
Η Ελένη, όπως λέμε γένους αδιαμφισβήτητα θηλυκού. Από τον τρόπο που βαδίζει στη σκηνή, που πιάνει το μικρόφωνο και τινάζει τα μαλλιά, που κάνει νάζια με την ίδια ευκολία που κάνει κατάθεση ψυχής. Η Ελένη που αγαπάει τα τραγούδια που λένε αλήθεια, που λένε λόγια βαθιά, που λένε λόγια απλά, που βάζει το Χατζιδάκι δίπλα στον Τσιτσάνη και τους κάνει να γίνονται φίλοι καρδιακοί, που διαλέγει εκείνες τις μελωδίες που συνταράσσουν ψυχή και πνεύμα ξυπνώντας το πιο ευγενές στρώμα του θυμικού σου.
Χάρη λέγεται εκείνο, ή ίσως και χαρά, που την κάνει να εντοπίζει το φως, να το «ρουφά» και όταν έρχεται η ώρα να βρίσκει το διακόπτη που της επιτρέπει να το μοιράζει έτσι γενναιόδωρα, κομματιασμένο μέσα σε στίχους και ήχους που μετατρέπονται σε αγωγούς μεταφοράς συναισθήματος. Τραγούδια που μυρίζουν «λιβάνι, μύρο και λουλούδια» και εντάσσουν στην ίδια μπάντα την ηλεκτρική κιθάρα με το κανονάκι, θέτοντας σε μια εκπληκτικά ισορροπημένη συνύπαρξη τα αντικρουόμενα στοιχεία τους. Αυτές οι εξαιρετικές αντιθέσεις πολιτισμών που κουβαλούν οι μελωδίες και διατηρούνται στο ακέραιο, τις κάνουν, για εκείνες τις τρεις ώρες της σκηνής, να ανθίζουν δίνοντας η καθεμία την ξεχωριστή προσωπικότητά της για να καταλήξεις στο συμπέρασμα της κοινής γραμμής που τις συνδέει και τις κάνει να μπορούν να σταθούν η μία δίπλα στην άλλη χωρίς να προκαλείται «παραφωνία».
Μια γραμμή που βρίσκει το όνομα της σε μία μόνο λέξη: πάθος. Πάθος ουσιαστικό, με τελεία και παύλα, με θαυμαστικό στις κορυφώσεις. Με «Να μ’ αγαπάς», με «Ποιος είν’ τρελός από έρωτα», με «Καραπιπερίμ», με «Εγώ σ’ αγάπησα εδώ», με «Λόγια της σιωπής», με «Για πού το βαλες καρδιά μου», με «Ντόκτορ». Πάθος που τη σέρνει από το χέρι, να χτυπά το ντέφι της δυνατά, επανειλημμένα, εκστασιασμένα, ακόμη κι έξω από το ρυθμό, ακόμη και κάτω από τη σκηνή. Όπως εκείνη ξέρει να το κάνει και το απενοχοποιεί πλήρως, να γελάς και να κλαις και να χορεύεις και να περνάς καλά και να νιώθεις…
Και να τρυπώνει πάνω στα τραπέζια και μέσα στην ψυχή…
Απαγορεύεται αυστηρά η χρήση φωτογραφιών, video & κειμένων για αναδημοσίευση χωρίς την άδεια μας ή/και αναφορά του musicity.gr και του συντάκτη / φωτογράφου ως πηγή.
