Γιώτα Νέγκα & Δημήτρης Μπάσης
«Το τραγούδι του μετανάστη»
@ Μικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου
Διαβατήριο ψυχικής προελεύσεως
Ο μετανάστης, το «ξενάκι», εκείνος που μπροστά από την λέξη «πατρίς» είδε να υψώνεται ένα στερητικό «α-» και να τον μετατρέπει σε απάτριδα… Σαν εικόνα ασπρόμαυρη και λίγο θολή, που με την ανημποριά του ανθρώπινου νου να συλλάβει τον κύκλο των αιώνων, έρχεται ξανά να γίνει έγχρωμη, σύγχρονη, σχεδόν «φυσιολογική».
Για εκείνον, λοιπόν, θα ακούσεις να σου τραγουδούν απόψε η Γιώτα Νέγκα και ο Δημήτρης Μπάσης, σε ένα χώρο που λες και οι πέτρες του στο πέρασμα των χρόνων ρούφηξαν την ενέργεια των ανθρώπων που τις περπάτησαν και βουτήχτηκε στους κλυδωνισμούς, αυτόν του Μικρού Θεάτρου της Αρχαίας Επιδαύρου. Τραγούδια για αυτόν τον πόνο, το βαθύ, που μια μοίρα, που μοιάζει με άμοιρη, τον μετέτρεψε σε μελωδίες και στίχους, που στραγγίζοντάς τους βρίσκεις δάκρυα. Εκείνοι απόψε με τον τρόπο τους τον μετατρέπουν σε υμνολογία, για να μείνει χαραγμένος στη μνήμη, την καρδιά, την εξωτερική στοιβάδα του δέρματος, που με αβάντα στην ανατριχίλα συμπράττει στις εσωτερικές διεργασίες. Να προσεύχεσαι στις στιγμές που μετουσιώνουν την έννοια του χρονοχώρου σε αδιάφορη και μετατρέπονται σε μια μνήμη που θα σε ακολουθεί.
Τα μάτια τους δες, τα χέρια τους, τα χείλη τους καθώς σχηματίζουν τα φωνήεντα. Και αυτό το βλέμμα τους, που φτιάχνει το πιο ταιριαστό ζευγάρι, εκεί που ο σεβασμός συναντά την ειλικρίνεια. Μια ειλικρίνεια διάχυτη, να ποτίζει την ουσία τους κι έτσι να φθάνει σε σένα ατόφια, για να μπορείς να θαυμάζεις χωρίς να υπερεκτιμάς στιγμιαία. Και πάνω από τα κεφάλια τους οι σκιές των στίχων κάνουν γιορτή. Γιορτάζουν για τους καημούς που απόψε βρίσκουν απάγκιο, για το παρελθόν που δίνει το σώμα του στο παρόν, για τις εικόνες που η φαντασία ωχριά να ζωντανέψει κι έτσι έρχεται το βίωμα να τις αναπαραστήσει. Τόσα τραγούδια, που ίσως δε φανταζόσουν πως υπάρχουν, τόσοι διαφορετικοί τρόποι να δηλώσει η ανθρώπινη ψυχή την ανάγκη της για χώμα σταθερό, δικό της.
Όχι σωτήρες ούτε ήρωες ή κάτι, τέλος πάντων, που να λάμπει ψευδεπίγραφα, δυο στόματα με ηχείο φωτεινό που ακούγεται στεντόρεια στο μέσα σου και το συνταράσσει, κάνοντάς το, είτε γνωρίζει από πρώτο χέρι το θέμα είτε απλά εικάζει, να σπαρταρά στις καταλήξεις. Με τις φωνές τους να ενώνονται, να χωρίζονται, να σιγοντάρουν, να μένουν γυμνές από μουσική και να αποδεικνύουν τον κοινό τους πυρήνα, που αυτό το ψυχικό ξετύλιγμα, το οποίο τους βρίσκει ουσιαστικά συνοδοιπόρους, κάνει εμφανή. Στο λιτό σκηνικό, με την ορχήστρα να συμπράττει τελετουργικά στη μυσταγωγία, οι δυο τους ανοίγουν τις παλάμες τους, τις φιλούν και τις κλείνουν κρύβοντας μέσα την προσευχή και την ευχή μιας ανάσας που εισπνέεται χρόνια. Μιας ανάσας που δεν έχει φύλο, φυλή, ρίζα συγκεκριμένη ή διαβατήριο με σφραγίδα προέλευσης, έχει όμως χιλιόμετρα με πόδια γυμνά. Και είναι όλα εκεί, πάνω σε αυτή τη σκηνή, που σηκώνει ένα βάρος φύσει ασήκωτο, αλλά θέσει ανεβασμένο στους ώμους. Και απόψε αντέχουν ακόμη μία φορά το φορτίο και το κάνουν πλεούμενο, να φύγει ανάλαφρο μετά από τέτοια ψυχική ανατίναξη και να γίνει φυλαχτό, για αυτούς που φεύγουν ή και γι’ αυτούς που μένουνε και (σχεδόν αιώνια) περιμένουνε…
Μουσικοί
Γιάννης Παπαζαχαριάκης: κιθάρα
Γιάννης Σινάνης: μπουζούκι
Ανδρέας Τράπαλης: βιολί
Μίμης Ντούτσουλης: μπάσο
Γρηγόρης Συντρίδης: ντραμς
Ντίνος Χατζηιορδάνου: ακορντεόν
Ενορχηστρώσεις: Γιάννης Παπαζαχαριάκης
Επιμέλεια ήχου: Κώστας Βακάλογλου
* Φωτογραφίες: Εύη Φυλακτού
1) Κάντε κλικ σε μία φωτογραφία 2) Πατήστε το “Play” για να τις δείτε σε μορφή Slideshow ή τα βελάκια πάνω, δεξιά και αριστερά για χειροκίνητη προβολή.
Απαγορεύεται αυστηρά η χρήση φωτογραφιών, video & κειμένων για αναδημοσίευση χωρίς την άδεια μας ή/και αναφορά του musicity.gr και του συντάκτη / φωτογράφου ως πηγή.
ads in article ρεπορτάζ}
