Είδαμε: Ο Γιώργος Νταλάρας και η Συμφωνική Ορχήστρα της Σμύρνης, Hakan Sensoy στο Ηρώδειο

Πληροφορίες

Ένωση. Εάν μία λέξη έπρεπε να δώσω γραμμένη, για να περιγράφει και μόνο με την προφορά των φθόγγων της το αποτύπωμα αυτής της Ηρωδειακής στιγμής του Γιώργου Νταλάρα με τη Συμφωνική Ορχήστρα Σμύρνης και τον Hakan Sensoy στη διεύθυνση, θα ήταν αυτή.

Ένωση, η με το ευθυτενές «ε» να μοιάζει με κρίκο κάθε φορά που το προέφερε στρογγυλό και περήφανο στα τραγουδίσματά του.

Στη συγκυριακή συνάντηση με το χρόνο και τα υπό εξέλιξη γεγονότα, αυτό το σμίξιμο ήρθε να δώσει μια απάντηση σε κάθε κενό ερώτημα. Εκεί που οι μελωδίες του Χατζιδάκι, του Καλδάρα, του Θεοδωράκη παίζονταν από χέρια Ελληνοτουρκικά και άκουγες στην καρδιά σου να πάλλεται το κοινό μιας ρίζας που στο χρόνο μέσα αντάλλαξε επιρροές, πηγές και αφορμές.
Πρωτοστάτες η φωνή του Γιώργου Νταλάρα και τα χέρια του Hakan Sensoy.

Σε ένα συνδυασμό που έσειε το μέσα σου με μια ενέργεια μαγική, με μια δύναμη που πήγαζε από τη γη και όταν έφθανε στα χείλη σου είχε γεύση από χώμα σπαρμένο με καρποφόρα. Οι αλήθειες του και οι φιγούρες των χεριών του με φόντο μία θάλασσα μουσικών που δεν τους θαύμαζες μόνο για την αρτιότητά τους αλλά και για την ευγενή τους πνευματική καταγωγή, που έκανε εμφανή τον πραγματικό ρόλο της τέχνης: αυτή ακριβώς την ένωση που δεν μετράει ονόματα, σύνορα και στείρες παρελθοντολαγνείες. Μόνο αναμετριέται με την υπέροχη ικανότητά της να αποτελεί τη μοναδική γλώσσα στον κόσμο που δε θέλει μετάφραση. Γιατί η μουσική, η εκ της καρδιάς βγαλμένη, δε χρειάζεται λεξικά για να νιώσεις τα νοήματά της. Φωτίζεται στα δάχτυλα των Τούρκων βιολιστών που παίζουν δίπλα στα Ελληνικά μπουζούκια, στον αέρα που εκπνέουν τα Σμυρνέικα πνευστά δίπλα στο Αθηναϊκό σαντούρι. Με μια διαφορετικότητα να υπογράφει σαν σφραγίδα και μια βαθιά ομοιότητα να ενώνει με ευθείες γραμμές τις αντικρυστές τελείες.

Έτσι θα μπλέκονται εκείνα τα δύο βράδια τα «Βεγγαλικά σου μάτια» με το «Κάπου νυχτώνει», το «Θάλασσα πλατιά», τη «Μαρίνα» που τόσο αισθαντικά θα τραγουδήσει η Ασπασία Στρατηγού, το «Δρόμοι Παλιοί» που θα μας συστήσει τη χορωδία «Μελωδοί». Θα μπορούσα να αναλύσω το ρεπερτόριο της βραδιάς, να μείνω στα τεράστια τραγούδια που με τεράστια ψυχή υψώθηκαν μέσα μας, αλλά η ουσία της δεν είναι σε τίτλους. Είναι σε εκείνη τη μοναδικά αλέγκρα ματιά του που σε απελευθερώνει σε ένα λιβάδι δεκτικό να το τρέξεις με όλη σου τη δύναμη, σε κάνει να βουτάς σε αυτό το παιχνίδι με τους χρόνους, τις εποχές, τις αναμνήσεις και το χτίσιμο νέων στιγμών.

Η ευθύτητα της εκφοράς του λόγου του με κέντρο κατευθείαν στη συναισθηματική μνήμη, η στιβαρότητα των λυγμών του, η απαλότητα του χαϊδέματος των πόνων. Όλα κλεισμένα στα χιλιοστά των φωνητικών του χορδών και τα μη μετρήσιμα ψυχικά του λάδια που δίνουν φόρα για ταξίδια χωρίς διαβατήρια.

Όσο θα υπάρχουν Ηρωδειακά βράδια που μοιάζουν με προσευχή στο μεγαλείο της ψυχής και επιτρέπουν να υψώνονται πανό που γράφουν σε δύο γλώσσες «είμαστε αδέρφια», ο κόσμος θα έχει μια γωνία να ακουμπάει όταν το φως μοιάζει μακρινό.