Γιάννης Αγγελάκας @ Θέατρο Βράχων «Κάτι σαν «αποχαιρετιστήριο»»: Φωτογραφίες & Ρεπορτάζ!

Πληροφορίες

Γιάννης Αγγελάκας @ Θέατρο Βράχων

Κάτι σαν «αποχαιρετιστήριο»

«Το πάθος για- τη λευτεριά- είναι δυνατότερο από όλα τα κελιά» και πάλι και ξανά και ξανά. Ένα κοινό γνήσιο, οργισμένο και αλαφιασμένο αναφωνεί συνθηματικά και περιμένει. Ένα κοινό τρελό που μέσα στην τρέλα του, βιώνει την αδικία επί καθημερινής βάσεως σε όλα τα επίπεδα, βιώνει το φασισμό και τα κόκκινα φανάρια σε οποιαδήποτε νέα πρωτοβουλία, είναι εκεί, στο Θέατρο Βράχων, στο Βύρωνα. Θέλουν να ελευθερωθούν, να απ- ελευθερωθούν, να ξεδώσουν γιατί στην τελική σιγά μην κλάψουν, σιγά μη φοβηθούν. Κι ας ψιχαλίζει κι ας βρέχει. Όλοι εκεί. Να ακούσουμε το Γιάννη Αγγελάκα, το σκληρό, αυθεντικό, ειλικρινή, σπαραχτικά βαθύ του στίχο, να απαγγέλει εκστατικά, να αγριεύει, να μας παρασέρνει στη δύνη και το χάος του μυαλού του, να μας αναστατώνει. Στα μαύρα λοιπόν ξεπροβάλλει. Πενθεί σήμερα, πενθούμε όλοι. Ένα χρόνο πριν, σα σήμερα έφυγε ένας από εμάς. Ο Παύλος Φύσσας. Άδικα. Και για να μιλάμε σωστά δεν «έφυγε», δολοφονήθηκε..

«Κάθε μέρα είναι ένας αγώνας ενάντια στο φασισμό και στη μαλακία που έχουμε και μέσα μας και που βλέπουμε γύρω μας» δηλώνει με ένα κλικ τόσο δα περιπαιχτικό. Κυνικός, ρεαλιστής, πάντα ντόμπρος και χωρίς να φοβάται τίποτα και κανέναν «τα χώνει» σε όλους και σε όλα, τα βάζει με τον ίδιο το Θεό και χαμογελάει ειρωνικά. Πόσο διαφορετικός από όλους τους άλλους.. Πόσο ιδιαίτερος. Γελάει δυνατά με αυτήν την τόσο μοναδική του χροιά. Νιώθεις πως απαγγέλει ροκιές με μουσική υπόκρουση ελληνικού trip- hop και μπαγλαμαδάκι ανά χείρας. Θέλει να ζήσει «Χωρίς κανόνα», με την «Ταξιδιάρα ψυχή» του, να μπει μέσα σε ένα «Τρένο» και να σιγοψιθυρίζει τραγουδιστά «Ακούω την αγάπη».. και όντως να την ακούει και να την αισθάνεται. «Η αγάπη ορμάει μπροστά», ναι αυτό θέλει να το πιστεύει, επιμένει. Όμως ταυτόχρονα υποστηρίζει πως όσο γελαστή κι αν είναι μια ανηφόρα, ακόμα κι αν φτάσεις στο απόγειο, στο τέλος «Ο χαμένος τα παίρνει όλα.. φτάνει που τζογάρισε στο όνειρο και είναι έτοιμος για όλα».

Η μουσική του, τρυπάει τα αυτιά μας. Τα φώτα, το αλκοόλ, η ζάλη της μέθης και το συναίσθημα μπερδεύονται κοντά δυόμιση ώρες. Όλα μπλέκονται σε ένα χορό τρελό και οι ψιχάλες δε μας πτοούν και ο αέρας δυναμώνει και τα ρεμπέτικα ακούσματα μας ταξιδεύουν και χανόμαστε, χανόμαστε, χανόμαστε.. «Είμαι ΤΥΧΕΡΟΣ» αναφωνεί «Κι όταν με στριμώχνεις, μ' εκβιάζεις, μου κολλάς... Νιώθω τυχερός, νιώθω τυχερός, σ' ευχαριστώ!». Ένταση. Κόκκινο. Όλα φωνάζουν ΑΦΥΠΝΙΣΗ, ΘΕΛΗΣΗ, ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ. «Είναι σημαντικό αυτό το βράδυ για εμάς, γιατί.. αυτή η όλη φάση που είχαμε στήσει όλα αυτά τα χρόνια, δε θέλαμε να το πούμε από πριν, αλλά είναι οριακό βράδυ, θα πάμε κάπου αλλού, κάτι άλλο θα γίνει, είναι κάτι σαν αποχαιρετιστήριο. Είμαστε τυχεροί που όλα αυτά τα χρόνια μας στηρίζετε. Σας ευχαριστούμε!» Εμείς μαζί του, εμείς πάντα εκεί στην πορεία του, στη νέα του αρχή μη ξεχνώντας πως «Όλα είναι δρόμος» και πως κάπου θα βγει... Δε μπορεί!

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: