Γιάννης Αγγελάκας @ Fuzz Club: Φωτογραφίες & Ρεπορτάζ!

Γιάννης Αγγελάκας @ Fuzz Club

Για σένα βράζει αυτή η άδεια κατσαρόλα

Οι τρεις ξύλινες καρέκλες με τα μικρόφωνα μπροστά τους παραπέμπουν συνήθως σε ρεμπέτικο σχήμα. Πιο πίσω, όμως, ο σωρός με τα ηλεκτρονικά -τύμπανα, laptop και άλλα μη αναγνωρίσιμα-, «κουνάει» την εικόνα. Όταν ανεβαίνουν στη σκηνή ο Στάθης Αραμπατζής με κιθαρόνι, ο Ντίνος Σαδίκης με μπαγλαμά, ο Χρήστος Χαρμπίλας, που κάθεται στο προαναφερθέν ηλεκτρονικό σύστημα και ο Γιάννης Αγγελάκας, που παίρνει θέση στο κέντρο της σκηνής και πέφτουν οι πρώτες νότες στο απόλυτο σκοτάδι, η πειραγμένη εικόνα ολοκληρώνεται. Το ασφυκτικά γεμάτο Fuzz συντονίζεται άμεσα στο ρυθμό, τους στίχους και τα ουρλιαχτά. Τα καινούρια «Σαράβαλο» και «Γελαστή ανηφόρα» δοκιμάζονται και επιβεβαιώνονται στο σανίδι. Τρύπες εναλλάσσονται με Επισκέπτες, με κομμάτια από ταινίες, με δύο Βαμβακάρηδες...Τραγούδια γραμμένα από άλλη χρονική, συναισθηματική, ακόμα και ιδεολογική αφετηρία, γίνονται ένα κάτω από τη μανιασμένη ενέργεια των ήχων και της ανεπιτήδευτης φωνής του Αγγελάκα.

Η ανταλλαγή ενέργειας μεταξύ κοινού και μουσικών είναι σχεδόν ορατή στον αέρα. Με βαριά γλυκύτητα ο Γιάννης, ή το «παληκάρι που του ασπρίσαν τα μαλλιά», απευθύνεται μισογελώντας προς τα παιδιά, που ζητάνε τα αγαπημένα τους, καλώντας τα να κάνουν υπομονή. Το «Ακούω την αγάπη», όμως, δεν το ζητούν με λόγια. Το ζητούν επίμονα, τραγουδώντας με ιαχές το ριφάκι, μέχρι που αυτός τους εντάσσει ως χορωδία στο κομμάτι και όλο το Fuzz παίρνει φωτιά. Όταν ολοκληρώνεται αυτό το πάρε-δώσε, ο Αγγελάκας μάς εύχεται «Καλή Άνοιξη» και αποχωρεί.

Είμαι βέβαιος ότι η ευχή δεν αναφερόταν στην εποχή του χρόνου, που «ανθίζουν τα κλαριά και βγάζει η γης χορτάρι»...

Η αρχική μου, αυτόματη, εντύπωση ότι έχει μικρύνει ηλικιακά το κοινό του Αγγελάκα, αντικαταστάθηκε γρήγορα από τη επαναδιαπίστωση ότι, προφανώς, μεγάλωσα εγώ.

Κοιτώντας γύρω μου, διαπίστωσα ότι, στη συναυλία του Σαββάτου, οι τριάντα-plus αποτελούσαμε ψήγματα του αλλοτινού στο σημερινό κοινό του. Αλλά αυτό είναι λογικό. Πώς να ακολουθήσεις τον «καινούριο ήχο», όταν έχεις ξεχάσει πώς είναι να έχεις «καινούριες αγωνίες»;

Οι περισσότεροι αποχωρούντες «άκουγαν την αγάπη» μέχρι την έξοδο... και -ευτυχώς- δεν «άκουγαν τις σκέψεις μου».
 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: