Είδαμε: Μάριος Φραγκούλης - Γιώργος Περρής @ Ηρώδειο «Απ’ την καρδιά για την καρδιά»!

Μάριος Φραγκούλης - Γιώργος Περρής στο Ηρώδειο

   Απ' την καρδιά για την καρδιά

Ζητώ εκ προοιμίου μια άφεση, αλλά το συγκεκριμένο κείμενο είναι ποτισμένο με κάπως περισσότερη αγάπη από αυτή που αντιστοιχεί στο δημόσιο λόγο. Αλλά, αλήθεια, δε θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά...

Στο Ηρώδειο έχω βρεθεί αμέτρητες φορές. Βραδιές ενδιαφέρουσες ή ακόμη και ιστορικές, βραδιές που χαράχθηκαν στη μνήμη και άλλες που αποθηκεύτηκαν στο φάκελο με την ετικέτα «αδιάφορα». Μα, στο Ηρώδειο βρέθηκα και λίγες μέρες πριν και εκείνο το βράδυ θα το καταχωρήσω σε μια ειδική, ξεχωριστή κατηγορία: εκείνη της καρδιάς.

Φωτογραφία: Γιάννης Μαργετουσάκης

Μάριος Φραγκούλης και Γιώργος Περρής. Δύο τρανταχτά παραδείγματα πως τα όρια είναι μόνο νοητές γραμμές και πως η ψυχή (είτε ελληνική είτε οποιασδήποτε εθνικότητας- προς Θεού, οι εθνικισμοί ας λείπουν!) έχει τη δύναμη να ταξιδεύει στα πέρατα του κόσμου και να κατακτά την ολότητά της, σπάζοντας αυτή την ίδια στα αμέτρητα κομμάτια που θέλει να ανήκει.Όχι, δε θα μιλήσω για επιτυχίες και μεγάλες καριέρες. Αφενός γιατί για αυτούς τους δύο είναι δεδομένες και γνωστές, αφετέρου γιατί για τη συγκεκριμένη βραδιά, το «μεγάλο» μέσα μου ταυτίστηκε με το «ουσιαστικό» και αυτό, ας μου επιτραπεί, αλλά το βρήκα αλλού και όχι στα ποσοστά πωλήσεων.

Φωτογραφία: John Keitz

Ίσως κάπου διάβασες ότι και οι δύο ήταν υπέροχοι. Ίσως, μιας και στη συγκεκριμένη παράσταση παρουσίαζαν το διεθνές τους ρεπερτόριο, να πήρε το μάτι σου ότι ο καθένας τους είχε καλεσμένους αντίστοιχου βεληνεκούς, όπως τον πρωτοεμφανιζόμενο Aris Athan, τη σοπράνο Daniella Lugassy, τη ντίβα Tina Arena και το θρύλο Jorge Calandrelli. Ίσως πάλι να έριξες μια κλεφτή ματιά στα «παράνομα» Ηρωδειακά βίντεο και να άκουσες κάτι από το «Smile», το «A la luna de Valencia», το«Broken vow», το «I will wait for you» ή το μαγικό «Δι' ευχών». Ήταν όλα αλήθεια. Όπως και ότι ο Μάριος Φραγκούλης για ακόμη μια φορά δικαίωσε κάθε του ανάσα που τον έχει φέρει σε αυτό το βάθρο και πως κουβαλάει μέσα του την κληρονομιά που άφησαν όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες αυτού του γένους.

Φωτογραφία: John Keitz

Όμως εγώ, θέλω να αφιερώσω λίγες γραμμές παραπάνω γι' αυτό το αγόρι που γύρω στα 30 του χρόνια, βγήκε για πρώτη φορά στη σκηνή του Ηρωδείου, με χέρια τρεμάμενα, μα φωνή ζυγοσταθμισμένη, καμπάνα να χτυπά κατ' ευθείαν στα πιο βαθιά σου. Με καρδιά να ανεβάζει τους παλμούς σε κάθε κούρδισμα, μα μάτια να λάμπουν σαν παιδικά παιχνίδια. Με πόδια βιδωμένα στη γη, μα μια ψυχή υψωμένη στον ουρανό. Θέλω τόσο να πω ότι μετρήθηκε με τα θεόρατα μεγέθη και βγήκε νικητής, ότι κατάφερε στο δισύλλαβο επίθετό του να χωρέσει όλες τις τιμές και ότι τα χέρια μου πόνεσαν από αγάπη να τον χειροκροτώ, εγώ μαζί με άλλες πόσες χιλιάδες και να δακρύζω. Που κάποτε τον γνώρισα σε μια συνέντευξη μέσω skype, που από τότε τον αγάπησα για την αλήθεια και την ποιότητα του πνεύματός του και που εκείνο το βράδυ, τον ένιωσα να απλώνεται σε κάθε υποδιαίρεση των μαρμάρων, να τα ποτίζει και να διαπερνά το δέρμα. Κι έτσι να γίνεται καθολικός.

«Ο Γιώργος μας», θα λέω από δω και πέρα...