Είδαμε: Διονύσης Σαββόπουλος @ Gazarte main Stage. «Η γιορτή γεννά. Θα αναγεννηθούμε…»!

Διονύσης Σαββόπουλος @ Gazarte

Η γιορτή γεννά. Θα αναγεννηθούμε...

Σάββατο βράδυ και παρόλο που η ώρα δεν επιτρέπει εκδρομές, η παρέα μου και εγώ ανεβήκαμε στο φορτηγό του Διονύση και ξεκινήσαμε. Τουλάχιστον εμείς έχουμε οικείο πρόσωπο κοντά και όχι έναν άγνωστο οδηγό, άυπνο για δυο μέρες σε ταξίδι από την Γερμανία, όπως ο ίδιος στις αρχές της δεκαετίας του ’60.

Ακολουθούμε τα πετραδάκια στο μονοπάτι της μνήμης του, που άφηνε τότε, καθώς έκανε το επαναστατικό και ανιχνευτικό του ταξίδι στη ζωή, ο νεαρός Διονύσης Σαββόπουλος. Τα τραγούδια του. Μιλά για στιγμές των παιδικών του χρόνων, τότε που σκάρωνε ασυναίσθητα τους πρώτους του στίχους, για να τραβήξει το βλέμμα των αντρών της οικογένειας, ως Βενιαμίν. Με γλύκα και ευαισθησία αναλύει τα βλέμματα τους, για να καταλήξει στο τώρα όπου «...υπάρχουν κάποιοι που δε με βλέπουν σα θεατές, αλλά σαν άνθρωπο που ανακαλύπτει έναν άλλο άνθρωπο. Για αυτό το βλέμμα διάλεξα το επάγγελμα που κάνω και αυτό το βλέμμα θα αναζητώ σε όλη μου τη ζωή, ακόμα κι αν δεν έχω τραγούδια ή ιστορίες για να μοιραστώ».

Το ταξίδι ξεκίνησε με ένα μήνυμα σε μια χαρτοπετσέτα από τον Χριστιανόπουλο «Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας, ποτέ δε λένε την αλήθεια». Αντίθετα εκείνος μας μιλά ειλικρινά, αγαπημένα και εκμυστηρεύεται σκέψεις, εικόνες, ακόμα και τα όνειρα που είχε δει τότε στρυμωγμένος στην καρότσα του φορτηγού, που τον μετέφερε από την Θεσσαλονίκη στην Αθήνα. Δεν φοβάται να μοιραστεί τα συναισθήματα του. Τα σημάδια του χρόνου στο μυαλό του αποτυπωμένα με φωτιές, με τσίρκο, με βράδυνες συγκεντρώσεις στην παράλια, τη «Ζωζώ», το «Μπουλούκι» , τη «Μαϊμού», όλα όσα του γέννησαν τους στίχους. Χωρίς φόβο πως κάποιος θα του κλέψει τη συνταγή. Ο ίδιος παραδέχεται πως έκλεψε τα έξι μουσικά μέτρα του “It Ain’t Me, Babe” του Bob Dylan για το δικό του «Βιετνάμ γιε γιε» ζητώντας μάλιστα από την Κατερίνα Πολέμη να το ερμηνεύσει για να δείξει, με τη χαρακτηριστική του κίνηση των χεριών ποια ακριβώς ήταν αυτά, ενώ καταλήγει στη φράση του Χατζιδάκι «οι μετριότητες δανείζονται, οι σοβαροί κλέβουν».

Φτάνει στην Αθήνα «σε παγκάκια έμενα, αλήτης ήμουν» χωρίς ενδοιασμούς αποκαλύπτει. Έκανε διάφορες δουλειές. Αναλύει τις δυσκολίες, τη φυλακή, τις ανακρίσεις με λεπτομέρεια αλλά και χιούμορ. Είναι η χροιά της φωνής του, που μοιάζει να τραγουδά, ενώ απλά σου αφηγείται. Και όταν πια ερμηνεύει έχουμε όλοι νιώσει την αιτία πηγής του κάθε του στίχου ή τραγουδιού. Παιδί, έφηβος, ενήλικας .«Οι Μάγοι», «Ήλιε ήλιε αρχηγέ», «Μη μιλάς άλλο γι’ αγάπη», «Το Δέντρο», «Τα Πουλιά της δυστυχίας», «Η Συννεφούλα». Όλα κυλούν και συναντιούνται όμορφα στο ταξίδι του χρόνου και της μουσικής. Με την ίδια αβρότητα που αναφέρεται σε παλιούς του συνεργάτες, όπως τον Αλέξη Κυριτσόπουλο για τα εξώφυλλα και όχι μόνο, των δίσκων, τον Γιώτη Κιουρτσόγλου και τον Δημήτρη Λάππα, παρουσιάζει και το μέλλον. Με ιδιαίτερη αναφορά για «Τα κορίτσια που πηγαίνουν δυο δυο» στη σκηνή του, την Κατερίνα Πολέμη και την Εύη Μάζη. Ενώ αναφέρεται με ενθουσιασμό στον νέο δημιουργό Θέμο Σκανδάμη. Ομότεχνοι όλοι τους, που ανήκουν στη μαγική κοινότητα αυτών που σκαρώνουν στίχους, μουσική, υπογράφουν την ερμηνεία και την ενορχήστρωση στην «τέχνη της καρδιά μας».

Κλείνει το ταξίδι μας μιλώντας για τις παρέες τις τότε, τις τώρα, την σημερινή, τη δική μας παρέα που «αν βρει κανείς τη σημασία του τότε, στο τώρα, θα γίνει γιορτή. Και η γιορτή γεννά. Θα γίνουν νέες συντροφιές, θα αναγεννηθούμε...»

Έτσι το φορτηγό λίγο μετά την αλλαγή της μέρας ξεφορτώνει παιδιά αναμαλλιάρικα με φλογισμένη καρδιά, εκείνη που ο Διονύσης Σαββόπουλος με τα λόγια του σα «Μια θάλασσα μικρή» μας γέμισε και έκανε όλους μια παρέα. Κάτω από αυτή τη νύχτα με φεγγάρι σαν «Τα θερινά τα σινεμά» αποχαιρετά εμάς και ένα φίλο που «φώτισε τη ζωή μας, γλύκανε τις καρδιές μας» τον Λουκιανό Κηλαηδόνη. Γιατί ο Διονύσης ξέρει να τιμά και να μην ξεχνά, τα πρόσφατα και τα παλαιότερα.

Μια παράσταση που σίγουρα θα γεμίσει μια δυνατή εμπειρία το δισάκι που ο καθένας έχει στο ταξίδι της ζωής. Μην τη χάσετε.