Είδαμε: Άννα Μαρία Μπιλίδα - Παναγιώτης Λάμπουρας @ Σφίγγα «Όπως θα μπαίνει η άνοιξη...»!

Πληροφορίες

Άννα Μαρία Μπιλίδα και Παναγιώτης Λάμπουρας @ Σφίγγα

Όπως θα μπαίνει η άνοιξη

 

Πάντα, όταν στις προαναγγελίες παραστάσεων διαβάζω τους χαρακτηρισμούς «νέος/ νέα/ νέο», η συνειρμική μου σκέψη συνδέεται με εκείνη την πατρική εκφορά των λέξεων από το στόμα του Χατζιδάκι, που σχεδόν σαν ευχή δίνει την εκκίνηση για την «Οδό Ονείρων», λέγοντας «Κι όταν δεν ονειρεύονται, τραγουδούν».

Νέοι άνθρωποι, που ορμάνε πάνω στις σκηνές και τις γεμίζουν ελπίδες και εκεί, σε αυτό το «θράσος» που κρύβει το ρήμα ορμάω, γεννιέται όλη η ουσία. Αυτή την πεποίθηση βρήκα στα μάτια της Άννας Μαρίας και του Παναγιώτη, το βράδυ της Πέμπτης στη σκηνή της Σφίγγας. Δύο άνθρωποι που το άθροισμα των ηλικιών τους είναι ποσό αντιστρόφως ανάλογο του πάθους τους. Τραγούδια από τις παρτιτούρες των μεγάλων δασκάλων, τραγούδια γραμμένα από τα δικά τους χέρια, οι φίλες τους, Βίκυ Καρατζόγλου, Μάγδα Βαρούχα, Ματούλα Ζαμάνη σε ένα μοίρασμα μικροφώνων και στιγμών, φρέσκιες ματιές σε επιλογές αναπάντεχες, ο Αττίκ σε έναν ανοιχτό διάλογο με τις Ισπανικές επαρχίες και το ούτι δίπλα στα ηλεκτρισμένα τύμπανα. Όμορφοι άνθρωποι μπροστά σε όμορφους ανθρώπους, που γίνονται παρατηρητές μιας νέας γέννας, που σε κάθε επόμενη στιγμή σου φυλάει κι άλλο συναίσθημα. Από την έκπληξη στη χαρά, από τη χαρά στη μελαγχολία, από τη μελαγχολία στη συγκίνηση και το θαυμασμό, που καταφέρνουν να είναι ο εαυτός τους με ό, τι συνεπάγεται αυτό.

Και ας εξηγηθώ, είναι περηφάνια, άνθρωποι που στη ζωή τους πιάνεις το χέρι και βαδίζετε μαζί, να σε κάνουν να τους κοιτάζεις λες και δεν ξέρεις τίποτα για αυτούς και να τους ανακαλύπτεις σε κάθε καινούριο δευτερόλεπτο αυτού του καινούριου εαυτού που ξετυλίγεται με απόλυτη ειλικρίνεια πάνω στη σκηνή. Και σε αυτό το σχεδόν πρωτόλειο συναίσθημα θα μείνω.

Μ’ άρεσε που ένιωσα την Άννα Μαρία να ενώνει τις καταλήξεις με τους λυγμούς, να κοιτάζει τον κόσμο στα μάτια και να του γεννά εικόνες μέσα από τις λέξεις της, να αφήνει τη θέρμη της φωνής της να αγκαλιάζει τα «επίπονα» στιχάκια και έτσι ελεύθερη, να πέφτει στα γόνατα για να γίνει ένα με την ησυχία της γης. Μ’ άρεσε, που έβλεπα τον Παναγιώτη να εναλλάσσει το μικρόφωνο με το βιολί του και να τα φορτίζει εξίσου με τόσα κύματα, να αφήνεται στις κορυφώσεις των στίχων και να μεταφέρει την ποιητικότητα της φωνής του μέσα στους χρόνους που κλείνονταν στα τραγούδια, να αρθρώνει τις λέξεις καθαρά και να συγκινεί με το βάθος της χροιάς και της ερμηνείας του. Μ’ άρεσε που τους είδα να στέκονται ουσιαστικά ο ένας δίπλα στον άλλο, να αγκαλιάζονται με αληθινή αγάπη, να μοιράζονται, με εκείνη την αυθεντική σημασία της λέξης, κάθε στιγμή τους....

Και κάπως έτσι, ανάμεσα σε τραπεζάκια, μικρόφωνα και τραγούδια. Ανάμεσα σε μνήμες και καινούριες ιστορίες, ανάμεσα στο ταλέντο και την ελπίδα... εγένετο φως!

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ:

 

1) Κάντε κλικ σε μία φωτογραφία 2) Πατήστε το "Play" για να τις δείτε σε μορφή Slideshow ή τα βελάκια πάνω, δεξιά και αριστερά για χειροκίνητη προβολή. 

Απαγορεύεται αυστηρά η χρήση φωτογραφιών, video & κειμένων για αναδημοσίευση χωρίς την άδεια μας ή/και αναφορά του musicity.gr και του συντάκτη / φωτογράφου ως πηγή.

video