Είδαμε: Η ταράτσα του Φοίβου Δεληβοριά "Αγάπη ως οικοδομικό υλικό"!

Τι θα έλεγες για ένα αναψυκτήριο, με γρανίτες, μπύρες, ποπ κορν και θέαμα; Τι θα έλεγες για κορίτσια με πουά φορέματα, ανιματέρ, μάγους, ηθοποιούς και τραγουδιστές να εναλλάσσουν τους ρόλους τους και όλα αυτά να δένονται με πρόζα και χιούμορ; Ο Φοίβος Δεληβοριάς, ο πιο αυθόρμητος δημιουργός της ελληνικής σκηνής, έφτιαξε μια ταράτσα στο κέντρο της πόλης με θέα την Ακρόπολη και στέγασε το παιδικό του όνειρο.

Η «Ταράτσα του Φοίβου» δεν είναι απλά ένα project εντυπωσιασμού με προβλεπόμενη ημερομηνία λήξης. Είναι η γλυκιά κατάθεση ενός ανθρώπου που θέλησε να επαναφέρει το ποιοτικό θέαμα στις επιλογές του σήμερα. Και το έκανε, δημιουργώντας μια ομάδα ταλαντούχων καλλιτεχνών, με τον ίδιο και το Σπύρο Γραμμένο στους ηγετικούς ρόλους, που κάθε εβδομάδα υποδέχονται τρεις διαφορετικούς καλεσμένους, έναν τραγουδιστή, έναν ηθοποιό και έναν stand up comedian και ταυτόχρονα τρέχουν έναν διαγωνισμό νέων δημιουργών, στον οποίο επιλέγει το νικητή ο κόσμος.

Από τραγούδια της Μαίρης Λω και του Κηλαηδόνη μέχρι αβανταδόρικα ταχυδακτυλουργικά, ευφάνταστα χορευτικά και ιντριγκαδόρικες ατάκες, συγκινητικές στιγμές και αξιοζήλευτα σκηνικά και κοστούμια, η μουσικοθεατρική παράσταση που φτιάχνεται κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στην αρχή της Ιεράς Οδού είναι σίγουρα μιας ιδιαίτερης ομορφιάς προσέγγιση του ψυχαγωγείν, εμπνευσμένη από τη φιλοσοφία του «αλά παλαιά».

Έτσι, ο Φοίβος, ο Σπύρος, η Νεφέλη, το δίδυμο «Στενός κορσές» και ο μάγος θα μας τραγουδάνε, θα μας καθοδηγούν για όσα θα συμβούν στη συνέχεια, θα κάνουν τρικς, θα σιγοντάρουν στα πειράγματα και θα χαρίζουν νοσταλγίες, ενώ οι καλεσμένοι τους θα εξιστορούν τη δική τους διαφορετική ιστορία κάθε φορά, κάνοντας τις βραδιές κυριολεκτικά μοναδικές. Όπως εκείνη της περασμένης Τετάρτης, όταν η Δήμητρα Γαλάνη, ο Άγγελος Παπαδημητρίου και ο Μιχάλης Μαθιουδάκης ανέβηκαν στη σκηνή και ο καθένας με το ρόλο του έδωσε ένα μικρό δικό του κομματάκι.

Ίσως στην αναγγελία της δημιουργίας αυτής της ταράτσας ο νους μου είχε πάει κάπου διαφορετικά. Σε ένα θέαμα που βρίσκει αφορμή στη φιλοσοφία της διασκέδασης του παρελθόντος, αλλά μεταφράζεται σε μια σύγχρονη γλώσσα, η έλλειψη της οποίας σε σημεία γινόταν αισθητή. Ίσως να ήρθαν κάποιες στιγμές που ένιωσα πως δε μου αρκεί μια χιουμοριστική πρόζα περί facebook για να τοποθετήσω αυτή την παράσταση στο σήμερα ή ίσως να είχα ανάγκη να δω τα όμορφα κορίτσια και χωρίς πουά φορέματα, να τραγουδούν τραγούδια συναισθηματικά, χωρίς να υπάρχει απαραίτητα ένα επιθεωρησιακό στοιχείο σε κάθε ερμηνεία. Ίσως να ήθελα οι guests να είχαν λίγο περισσότερο χρόνο στη σκηνή και οι τιμές των εισιτηρίων να ήταν διαφορετικά διαμορφωμένες ή με διαφορετικές παροχές. Μα σίγουρα δε θα ήθελα διαφορετική σύσταση στην αγάπη με την οποία οικοδομήθηκε αυτή η ιδέα. Απόλυτη, καθαρή, ατόφια. Και αυτή είναι που μένει και σε διαπερνά φεύγοντας και χαιρετώντας τη μαγική εικόνα της Ακρόπολης, ενώ εκείνη σε ποτίζει με την ενέργειά της.