Είδαμε: Αφιέρωμα στο Μανώλη Ρασούλη "Όλα σε θυμίζουν"!

Τα τραγούδια φτιάχνουν μέσα σου το δικό τους χωροχρόνο. Οι στίχοι τους και οι μελωδίες τους θα σε πετύχουν σε τόσες διαφορετικές δικές σου στιγμές... Θα σε κάνουν να αναρωτηθείς ή να βρεις απαντήσεις, να διασκεδάσεις ή να συγκινηθείς. Κι έπειτα όλα θα περάσουν στη λήθη. Σαν μια μικρή σαπουνόφουσκα που θα καθρεφτίσει για λίγο το χώρο και τους ανθρώπους γύρω της κι έπειτα θα εξαϋλωθεί. Κι ένα βράδυ όπως αυτό της Κυριακής στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού το μέσα σου θα γεμίσει ξανά με όλες εκείνες τις στιγμές που παγιδεύτηκαν για πάντα στα τραγούδια. Πόσο δυνατό και τι μεγάλη προίκα για έναν καλλιτέχνη και τι μεγάλη για εμάς ο Μανώλης Ρασούλης. «Όλα σε θυμίζουν» μια αδιαμφισβήτητη αλήθεια. Σαν εκείνος να έγραψε τα μέσα μας ή σαν τα μέσα του να είναι πια τόσο δικά μας.

Με αποσπάσματα από την αυτοβιογραφία του Μανώλη Ρασούλη, που απαγγέλει με σταθερή και βαθιά φωνή ο Θωμάς Κοροβίνης κι «Ένα πουλί θαλασσινό» τραγουδισμένο από τον Μάνο Πυροβολάκη, το αφιέρωμα ξεκινά. Στο διάβα του θα συναντήσει τη χαμογελαστή, κεφάτη και λιγάκι αγχωμένη οικοδέσποινα Ναταλία Ρασούλη μαζί με τον πιο σίγουρο σύζυγο της Κωνσταντίνο Στεφανή. Οι δυο τους μέσα από αφιερώματα τα τελευταία χρόνια φροντίζουν να διατηρούν ζωντανή την αγάπη του κόσμου για τα τραγούδια του πατέρα της, αλλά και να τα συστήνουν σε νεαρότερο κόσμο.

Μαζί τους ο Θοδωρής Κοτονιάς με τα μεταξένια γυρίσματα της φωνής του και τη μειλίχια παρουσία του, σαν σε αντίστιξη με τη δυναμικότητα και το γοητευτικό θράσος με το οποίο η Αγγελική Τουμπανάκη παρεμβαίνει στα τραγούδια του Ρασούλη ακόμα και με live looping εκδοχές. Η Σοφία Παπάζογλου με την εκφραστική της άνεση και τους λαϊκούς δρόμους της φωνής της. Ο Μπάμπης Στόκας με τη στιβαρή παρουσία του που δίνει πάντα την εντύπωση πως τραγουδά για τον εαυτό του, αλλά παρ’ όλα αυτά είναι στιγμές που το συναίσθημα του βρίσκει τρόπο να σε συναντά. Και φυσικά η πιο άμεση από όλους στην επικοινωνία της με το κοινό, η Ελένη Βιτάλη.

Για το τέλος αφήνω ίσως το πιο άρρηκτα συνδεδεμένο όνομα με αυτό του Μανώλη Ρασούλη, εκείνο του Πέτρου Βαγιόπουλου κρατώντας ενθύμιο τη στιγμή του «Βαλς». Γράψαμε μαζί γύρω στα 100 τραγούδια. «Όχι πολλά για τα 30 χρόνια συνεργασίας» θα πει και φευγαλέα κοιτάζω τις εικόνες του στις πέτρες του Ηρωδείου προσπαθώντας να σκεφτώ τι αντίδραση θα είχε.

«Κυρ διευθυντά των δίσκων», «Μοιραία», «Μπορεί ν΄ αλλάξει Κεμάλ», «Ζήλεια μου», «Τρελή κι αδέσποτη», «Στη ρωγμή του χρόνου», «Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια», «Με σένα πλάι μου», «Οι νταλίκες», «Τίποτα δεν πάει χαμένο», «Παίξε Χρήστο επειγόντως», «Πότε Βούδας, πότε Κούδας» και τόσα πολλά άλλα χιλιοτραγουδισμένα τραγούδια γέμισαν εκείνη τη χορταστική βραδιά με την άψογη ορχήστρα, που έκλεισε με το «Αχ Ελλάδα».