Είδαμε: Βασίλης Παπακωνσταντίνου στο Θέατρο Βράχων: «Έφηβο γεράκι» για πάντα!

Πληροφορίες

Με το νέο του τραγούδι «Αυτό που περιμένουμε», από τον τελευταίο του δίσκο «Όλα είναι για μας» των Καραμουρατίδη – Ιωάννου, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου υποδέχτηκε το διψασμένο κοινό του στο κατάμεστο Θέατρο Βράχων. Κάτι η βροχή που είχε ακυρώσει την περσινή του συναυλία με το Γιάννη Ζουγανέλη, στο ίδιο θέατρο, κάτι οι συνεχείς εμφανίσεις και περιοδείες του με το υπέροχο 9:05, ο γνωστός αγαπημένος Παπακωνσταντίνου με την εκρηκτική διάθεση και την απόλυτη σκηνική κυριαρχία μας έχει λείψει. Μας είχε λείψει αυτή η μανιώδης ενέργειά του, η ένταση, το πάθος, ο θυμός του, αλλά και η τρυφερότητά του στις μπαλάντες και στα ερωτικά τραγούδια.

Όλα αυτά, μάλλον είχαν λείψει και στον ίδιο, αφού ανέβηκε στη σκηνή του Θεάτρου Βράχων αποφασισμένος να κινήσει το αχαλιναγώγητο κοινό του στα μονοπάτια του «Πόρτο Ρίκο» και της «Βικτώριας».

Έτσι μετά από τα πολύ ωραία καινούρια του «Αυτό που περιμένουμε», «Προσευχές» και «Χέρια», μας οδήγησε στις πιο διαχρονικές του επιτυχίες. Στις δικές του μουσικές, του Σταμάτη Μεσημέρη, φυσικά του Θάνου Μικρούτσικου, του Άσιμου και της Αφροδίτης Μάνου, του Λάκη Παπαδόπουλου. Όλων εκείνων που δημιούργησαν το πολυπληθές, διαχρονικό και τόσο πλούσιο ρεπερτόριό του. Θα κάνει μια στάση και στους Ξυδάκη – Ρασούλη για το «Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια», «για να θυμηθούμε και τον Μανώλη Ρασούλη», όπως θα πει. Άλλωστε πάντα στις συναυλίες του κάνει αναφορές σε λαϊκά μονοπάτια, όπως η αλησμόνητη επανεκτέλεσή του στο «Μάλιστα κύριε» του Ζαμπέτα.

Κατά τα άλλα ο ροκ Βασίλης ήταν εκεί, όπως πάντα. Με τις δυνατές κραυγές του, τους κυκλικούς του χορούς, τις ροκ μελωδίες του, τις τρυφερές μπαλάντες του, τη μόνιμη ορχήστρα του και την αέναη διάθεσή του. Όσα τραγούδια και να πει θα είναι πάντα λίγα. Πάντα κάτι θα αφήσει απ’ έξω. Δεν είπε τη «Στέλλα», τον «Τρίτο παγκόσμιο», την «Καπαρντίνα», το «Βράδυ Σαββάτου», είπε όμως όλα τα υπόλοιπα. Τις «Μικρές νοθείες», το «Πριν το τέλος», το «Να κοιμηθούμε αγκαλιά», τα «Έφηβα γεράκια», το «Δεν υπάρχω».

Και κάθε τόσο μέσα από κόκκινους καπνούς και φλόγες, που προέρχονταν από την αρένα, ξεπετάγονταν ιαχές «Βασίλη ζούμε για να σ’ ακούμε», ξανά και ξανά. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσες φωνές κι αν βγουν στο τραγούδι, όσα τραγούδια κι αν γραφτούν, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου θα παραμένει πάντα ένα σκηνικό φαινόμενο συγκινητικό και ανεπανάληπτο, ένα τρυφερό ηφαίστειο, ένας ροκ σταρ, ένα «έφηβο γεράκι». Θα ξεπετάγεται πάντα μέσα από καπνούς και θα κλείνει το μάτι στους στίχους του Άλκη Αλκαίου. Θα μας ωθεί συνέχεια να κυνηγάμε το ανεκπλήρωτο. Θα μας θυμίζει πάντα πως «Αξίζει να υπάρχεις για ένα όνειρο» και θα φωνάζει δυνατά και με θράσος στο διηνεκές πως «Δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη». Αυτή είναι και η μαγεία στις συναυλίες του Παπακωνσταντίνου, όσο διαρκούν, λίγο πριν και λίγο μετά, νιώθεις να πασπαλίζεσαι με σκόνη αθανασίας. Να φτάνεις πιο κοντά στα όνειρά σου. «Βασίλη ζούμε για να σ’ ακούμε», λοιπόν.