Είδαμε: Νατάσσα Μποφίλιου στη παράσταση "Μπελ Ρεβ" στο Διογένης Studio!

Η Νατάσσα, ο Γεράσιμος και ο Θέμης. Με τα μικρά τους ονόματα όπως οι περισσότεροι συνηθίζουν να τους αναφέρουν. Τρεις καλλιτέχνες, μια υπερταλαντούχα παρέα που έκανε πριν αρκετά χρόνια μια πρόταση.

Τόλμησαν να βγουν στη σκηνή σχεδόν μόνο με δικά τους καινούρια τραγούδια. Τα υποστήριξαν και κέρδισαν από live σε live και από στόμα σε στόμα το κοινό τους. Σαν μυστικό, σχεδόν σαν μύηση ένοιωθε κάθε νέος ακροατής που ανακάλυπτε το έργο τους. Άνθρωποι που ταυτίστηκαν με τους στίχους του Γεράσιμου, ταξίδεψαν με τις μουσικές του Θέμη και θαύμασαν τη φωνή, την ερμηνεία και τη σκηνική παρουσία της Νατάσσας.

Γιατί τα λέω όλα αυτά; Γιατί βλέποντας την πρεμιέρα της νέας τους παράστασης με τίτλο «Μπελ Ρεβ» (Belle Reve) αυτές οι σκέψεις γύριζαν συνέχεια μέσα στο μυαλό μου. Γιατί τόσο έντονα αυτή τη βραδιά; Γιατί ανάλογα τι αναζητάς από αυτούς τους καλλιτέχνες μπορείς να φύγεις ευχαριστημένος ή όχι από το Διογένη βλέποντας τη νέα τους παράσταση. Και η λέξη παράσταση πλέον χαρακτηρίζει αυτό που είδαμε.

Σκηνοθετημένη και προβαρισμένη από την αρχή μέχρι το τέλος για να μας παρουσιάσουν αυτό που ονειρεύτηκαν για αυτή τη χρονιά. Γιατί αν από το πρόγραμμά τους στο Estate τον περσινό χειμώνα ξεκίνησε μια "συζήτηση" γύρω από το "δεν κλαίμε πλέον στην Μποφίλιου" και οι αλλαγές ήταν εμφανείς εδώ πια πάμε σε κάτι τελείως διαφορετικό. Ακρόαμα, παράσταση ή ένα ιδιότυπο ρεσιτάλ με θεατρική ατμόσφαιρα όπως αναφέρεται στο Δελτίο Τύπου. Τέλεια στημένο και δουλεμένο. Μία mini ορχήστρα, σκηνογραφία, κουστούμια, επιμέλεια και σκηνοθετικές οδηγίες. Θα μπορούσε να παρουσιαστεί σε μια μεγάλη σκηνή θεάτρου και όχι σε μαγαζί. Το στήσιμο όμως του Διογένη έδωσε μία ικανοποιητική μέση λύση.

Αέρας φρέσκος και τροπικός με έναν φοίνικα στη μέση της σκηνής, λιτός και καθαρός φωτισμός και ήχος που σε κάποια σημεία για μια τέτοια παράσταση θα μπορούσε να ήταν ακόμα πιο ισορροπημένος.

Θα μπορούσα να χωρίσω το πρόγραμμα σε τρεις ενότητες και ένα λαϊκό τραγούδι «Ένα τραγούδι απ το Αλγέρι». Όχι ενότητες στη σειρά αλλά αναμεμειγμένες.

Τα μη αναμενόμενα παλιά τους τραγούδια όπως τα «Οι τελευταίες μέρες μου», «Το τέλος στο σαλόνι» «Αλεξάνδρας» σε υπέροχες ενορχηστρώσεις με έμφαση στα βιολιά αποτέλεσαν ευχάριστες εκπλήξεις. Τα ξενόγλωσσα τραγούδια όπως το «Diamonds» της Rihanna, το «Back to black» το οποίο έπαιξε και ερμήνευσε η Νατάσσα στο πιάνο, το «Nah neh nah» των Vaya con dios τα οποία υποστήριξαν με τον καλύτερο τρόπο αλλά στο σύνολο δεν θεωρώ ότι έχουν κάτι να προσθέσουν και τέλος τραγούδια που τους χαρακτηρίζουν στα lives τους «Τσιγάρα βαριά», «Συνέχεια στα όρια», «Κοίτα εγώ» που θύμιζαν για λίγο αυτό το συναίσθημα στο οποίο αναφέρθηκα στην αρχή.

Δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ σε ένα ωραίο όνειρο που σίγουρα έγινε πραγματικότητα για τον Θέμη Καραμουρατίδη. «Πειραγμένες» ενορχηστρώσεις σε όλα σχεδόν τα τραγούδια και μία ορχήστρα 15 οργάνων τα οποία ανέδειξε σε πολλά σημεία. Υπήρξαν στιγμές μαγείας, στιγμές που τραγούδια μελαγχολικά ξεσήκωσαν τον κόσμο και άλλα που άλλαξαν έως και το ύφος του τραγουδιού. Ενδιαφέροντα δεσίματα όπως στην έναρξη του Β’ μέρους με τον Θοδωρή Μαυρογεώργη και τη Νατάσσα Μποφίλιου να πλέκουν τέσσερα τραγούδια μεταξύ τους σε απόλυτη αρμονία. Πολύ όμορφη στιγμή και όταν η Νατάσσα καθισμένη στα σκαλιά παρέα με τον Λάμπη Κουντορόγιαννη στο μπάσο ερμήνευσε το «Όνομά μου» και το «Εγώ μεγάλωνα για σένα».

Το αποτέλεσμα που προσπάθησαν να δώσουν όλοι οι συντελεστές της παράστασης ήταν άρτιο. Μας άγγιξε όμως το ίδιο βαθιά; Η «γνωστή παρέα των τριών» που κατάφεραν πριν κάποια χρόνια να φέρουν κάτι νέο πλέον αφήνουν πίσω τους αυτή την πρόταση και προτείνουν μία καινούρια. Αυτή είναι η ανάγκη τους και ο σεβασμός που έχουν κερδίσει τους δίνει κάθε δικαίωμα να το κάνουν.

Όμως παρόλο που η σάλα ανταποκρίθηκε αρκετά, τα σημεία που υπήρξε «επαφή» ήταν στα αναμενόμενα τραγούδια και δεν εννοώ στα hits επειδή απλά τα ήξεραν, αλλά επειδή τα αγαπάνε. Δεν έχουν την ευκαιρία να τα απολαύσουν αλλού. Και ήμασταν σε πρεμιέρα, που εξ’ ορισμού προσελκύει τον πυρήνα του κοινού του καλλιτέχνη. Και από τις πρεμιέρες της Μποφίλιου δεν έφευγε κανείς ασυγκίνητος από το μαγαζί. Αυτή την ανατριχίλα που δεν έχω ξαναδεί κανένας άλλος καλλιτέχνης να προκαλεί στο ακροατήριο του σε τέτοιο βαθμό δεν την είχε αυτή η πρεμιέρα. Αυτή την αμφίδρομη συγκίνηση και επαφή στον Διογένη τη ζήσαμε σχεδόν μονάχα στον Εν Λευκώ.

Υγ. Πρακτικές πληροφορίες για τον αναδιαμορφωμένο Διογένη.

Ήταν ωραία ιδέα να απαγορεύεται το κάπνισμα στο θεωρείο αλλά όχι όταν είσαι σε όροφο και όλος ο καπνός των από κάτω σύμφωνα με τους νόμους της φυσικής έρχεται επάνω.

Οι θεατρικές θέσεις του θεωρείου έχουν τιμές αντίστοιχες της σάλας. Γιατί; Δεν είναι το ίδιο. Κάτω υπήρξε επαφή με τη σκηνή. Πάνω όχι. Καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης κοιτώντας τον κόσμο δεν υπήρξε σχεδόν καμία ανταπόκριση. Το προτείνω μόνο σε όσους θέλουν τον χώρο τους και την ησυχία τους να δουν την παράσταση από απόσταση. Έχεις ωραία οπτική αλλά με μια διάσπαση προσοχής από τα κάγκελα ασφαλείας από όλες τις θέσεις.

Οι τιμές είναι επίσης ένα θέμα που θα συζητηθεί. Αρκετά "τσιμπημένες" στις καλές ζώνες για μία παράσταση έντεχνου ρεπερτορίου και με το ποτό και το νερό έξτρα. Μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για μία παραγωγή όμως με 15 μουσικούς και αρκετούς ακόμα συντελεστές. Και τελικά μία άρτια 2ωρη μουσική παράσταση δεν αξίζει όσο ένα 5ωρο πρόγραμμα με τρεις ώρες «γλάστρες» κάπου αλλού;
Απλά ένα μέρος του κοινού αναγκαστικά δεν θα μπορεί να έχει πρόσβαση σε "καλές θέσεις".

Το μπαρ το κάτω είναι καλό αν και μικρό. Το πάνω πάρα πολύ μικρό και περιορισμένης ορατότητας.

Info:

Η Νατάσσα Μποφίλιου θα εμφανίζεται κάθε Σάββατο στο Διογένη Studio
Περισσότερες πληροφορίες... κλικ εδώ